ارنست همینگوی؛ همچنان مقتدر

به گزارش خبرنگار ایمنا، وقایع نگاری ادبی سبکی است که به نام همینگوی گره خورده است. او معتقد بود کار نویسنده گفتن حقیقت است و هر زمان در نوشتن به مشکل بر می‌خورد این جمله را به خود یادآوری می‌کرد.

نوشته‌های او لطیف اما قدرتمند است و دیالوگ در آنها نقشی محوری ایفا می‌کند. از طرفی می‌توان گفت همینگوی در انتقال درد و لذت به مخاطب خود توانی خارق‌العاده داشت. ایجاز، انتخاب واژه‌های تلخ، توصیفات ساده، جملات کوتاه و بی آرایه و زبان عامیانه مهم‌ترین ویژگی‌های سبکی این نویسنده به شمار می‌روند.

او را استاد وادار کردن مخاطب به برداشت معانی فرا متنی دانسته‌اند. خود در جایی گفته است: " من همیشه سعی می‌کنم بر اساس اصل کوه یخ بنویسم. در برابر هر قسمت از کوه یخ که در بیرون از آب می‌بینم، هفت قسمت در زیر آب است".

همینگوی با نوشتن کتاب " وداع با اسلحه" که داستانی عاشقانه در دل جنگ بود، خود را به یکی از برجسته‌ترین نویسندگان ادبیات آمریکا تبدیل کرد.

وی در سال ۱۹۳۲ "برنده هیچ نمی‌برد " و در ۱۹۳۷" داشتن و نداشتن" را منتشر کرد. "نمایشنامه ستون پنجم"، "زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند"، "آن سوی رودخانه" و "زیر درختان" نیز از دیگر آثار این نویسنده محسوب می‌شوند.

با این وجود رمان " پیرمرد و دریا" بود که جایزه نوبل ادبی را برای همینگوی به ارمغان آورد. این داستان پخته‌ترین اثر او در میان سایر آثار است.

یکی از مهم‌ترین انتقاداتی که به این نویسنده وارد شده است بی تفاوتی اجتماعی است. اما همینگوی در تمامی آثار خود، جامعه و نابهنجار ی های اخلاقی آن را مطرح و نقد کرده است.

این نویسنده در ۲ ژوئیه ۱۹۶۱ میلادی بر اثر اصابت گلوله درگذشت. در ابتدا مرگ او تصادفی اعلام شد، اما پنج سال پس از درگذشت وی ماری ولش که چهارمین همسر او بود نحوه درگذشت همینگوی را خود کشی عنوان کرد.

از طرفی هنر سینما نیز از این نویسنده بی تأثیر نماند. " آدم کش‌ها"، "برف‌های کلیمانجارو"، "پیرمرد و دریا"، "خورشید همچنان می‌درخشد"، "داشتن و نداشتن"، "زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند"، "قاتلان"، "ماجراهای یک مرد جوان همینگوی"، ماجرای ماکومبر"، "نقطه فروپاشی" و "وداع با اسلحه" فیلم‌های اقتباس شده از آثار داستانی این نویسنده به شمار می‌روند. فیلم ناخدا خورشید به کارگردانی ناصر تقوایی نیز اقتباسی ایرانی از داستان داشتن و نداشتن این نویسنده است.

همینگوی هدف خود از نوشتن را اینگونه شرح می‌داد: " هدف من این است که آنچه می‌بینم و حس می‌کنم را به بهترین و ساده‌ترین شکل ممکن روی کاغذ بیاورم." و در این راه موفقیتی در ادبیات آمریکا به دست آورد که هنوز به تسخیر نویسنده دیگری در نیامده است. او بی شک یکی از تأثیر گذار ترین نویسندگان طول تاریخ ادبیات به شمار می‌رود.