به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در سال ۱۹۷۹ قراردادی بین مقامات رسمی ایالات متحده آمریکا، کانادا و ۳۲ کشور اروپایی در خصوص اقدامات لازم برای کاهش آلودگی هوا به تصویب رسید و هشت پروتکل خاص را در بر گرفت. هدف اصلی تصویب این قرارداد، حل بحران باران‌های اسیدی بود که خود نقش مهمی در آلوده‌سازی هوا ایفا می‌کرد. پیروی از مفاد این قرارداد پیامدهای مثبت بسیاری را برای کشورهای عضو در پی داشت، به پاک‌تر شدن هوا در آن‌ها کمک کرد، جنگل‌هایی سبزتر از قبل به وجود آورد، خاک‌ها و دریاها را از هر گونه آلودگی پاک کرد و مانع از مرگ ۶۰۰ هزار مرگ زودهنگام در هر سال شد.
قرارداد ۴۰ ساله آلودگی هوای فرامرزی از زمان تأیید تا امروز، هر ساله با پیامدهای موفق خود باعث جذب کشورهای بیشتر شده است به طوری که از سال ۱۹۷۹ تا کنون، تعداد ۵۱ کشور جدید این قرارداد را امضا کرده‌اند. علاوه بر این در هر زمان ممکن، اعضای قرارداد فوق به توافق‌های جدیدی برای حل بحران آب و هوایی دست می‌یابند که این توافق‌ها بر اساس ارزیابی‌های علمی برای اقدامات بهتر جهت بهبود سلامت انسان و اکوسیستم صورت می‌گیرد.
چه کشورهایی می‌توانند از قرارداد بهره گیرند؟
قرارداد ۴۰ ساله آلودگی هوای فرامرزی به طور ویژه‌ای مخصوص شهرها است چرا که با صنعتی شدن و افزایش جمعیت، وضعیت آلودگی هوا در آن‌ها روز به روز بدتر می‌شود. در بعضی از شهرهای کشورهای در حال توسعه، آلودگی هوا بین چهار تا ۱۴ برابر بیشتر از سطح استاندارد اعلام شده از سوی سازمان بهداشت جهانی است که این شرایط آب و هوایی سالانه جان بسیاری از مردم این شهرها را تهدید می‌کند. از آنجا که در بسیاری از موارد، منابع غیرشهری سهم بزرگی در آلودگی هوای شهری ایفا می‌کند، بنابراین بسیاری از شهرها قادر به کاهش آلودگی هوا تنها از طریق اقدامات محلی نیستند. قرارداد فوق ابزارها، مدل‌ها، شیوه‌های نظراتی، اسنادی برای راهنمایی و بهترین رویکردها را به شیوه علمی ارائه می‌دهد، در نتیجه شهرها می‌توانند اقدامات پیشنهادی را در منطقه خود پیاده کنند. تاکنون کشورهای عضو قرارداد ۴۰ ساله آلودگی هوای فرامرزی به بهترین شکل ممکن از قابلیت‌های آن برای کاهش آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی بهره برده‌اند، اما سایر شهرهای جهان نیز می‌توانند با تصویب و مشارکت در قرارداد، استراتژی‌های مؤثری برای حل دو بحران فوق کسب کنند.
تدابیر علمی
قرارداد ۴۰ ساله آلودگی هوای فرامرزی بر خلاف سایر قراردادهای سابق، وظایفی مشابه را به سیاست‌گذاران و دانشمندان محول و در واقع بین این دو گروه، پیوند عمیقی برقرار می‌کند. این ساختار با آن دسته از گروه‌های کاری به مشارکت می‌پردازد که در زمینه‌های مختلف از تخصص کافی برخوردار هستند و می‌توانند با مقامات سیاسی مذاکره برقرار کرده و خود را در فرآیندهای تصمیم‌گیری سهیم کنند. توافق دوطرفه باعث می‌شود اطلاعات علمی، مبتنی بر بازده‌های مدل، نتایج را تشریح کند. این نتایج ممکن است شامل رسیدن به توافق در مورد کاهش سطح آلودگی هوا باشد و نشان دهد که مذاکرات و فرآیندهای سیاسی می‌تواند به طور چشمگیری نتایج مثبتی از خود بر جای بگذارد. تعامل مداوم بین سیاستمداران و دانشمندان منجر به ایجاد ارتباطات غیررسمی نیز شده که همین امر، افزایش اعتماد برای انجام تحقیقات علمی بیشتر را در پی داشته است. علاوه بر این کشورهای عضو قرارداد فوق از طرح‌هایی بسیار مؤثر برای استفاده در مذاکرات خود بهره‌مند می‌شوند و سیاستمداران و بخش‌های خصوصی نیز استراتژی‌هایی کارآمد برای کاهش انتشار گاز کربن دریافت می‌کنند.
نظر شما