امیرحسین شبانی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: جایگاه برنامه‌ریز در مناسبات و روابط بین ذی‌نفعان، نیروهای مؤثر در شهر و لایه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی و سیاسی شهر در طرح برنامه‌های شهری از جمله برنامه‌های راهبردی بسیار مهم است.
وی افزود: در این نگرش برخلاف قبل، در یک طرف برنامه‌ریز و در طرف دیگر شهر قرار ندارد بلکه برنامه‌های جدید باید به نحوی طراحی شود که گویا برنامه‌ریز بخشی از شهر است و در درون مناسبات شهری قرار دارد.
این دکترای شهرسازی خاطرنشان کرد: تغییر نقش برنامه‌ریز موجب می‌شود درک درستی از مسئله برای وی ایجاد شود تا بتواند روندهای موجود را تسریع، تسهیل یا برخی مواقع متوقف و بازسازی کند.
شبانی تصریح کرد: تجربه کشورهای توسعه یافته نشان می‌دهد با تعریف چنین نقشی از برنامه‌ریز در نظام‌های برنامه‌ریزی می‌توان انتظار داشت طرح‌های راهبردی ساختاری در مراحل تهیه و اجرا پاسخ‌دهی بهتری داشته باشند.
وی ادامه می‌دهد: در غیر اینصورت نمی‌توان انتظار داشت که نظام برنامه‌ریزی به تنهایی همه مسائل را بشناسد و آنها را به منظور پاسخ‌دهی و اجرا درک و تحلیل کند، ما نیاز به تغییر نگرش داریم تا بتوانیم به بسیاری چالش‌های پیش روی طرح‌های شهری پاسخ متناسبی بدهیم.
این دکترای شهرسازی با تاکید بر اینکه تغییر نگرش‌ها باید برآمده از بستر فرهنگی اجتماعی جامعه شهری باشد، گفت: تغییر نگرش در روند تهیه، اجرا و توسعه طرح‌های شهری باید تبدیل به یک مطالبه شود تا بتواند در ارکان نظام برنامه‌ریزی و مدیریتی ما رسوخ کند.
شبانی افزود: تا زمانی که نسبت به بسیاری از مسائل ابتدایی شهر و شهروندی توجه نداشته باشیم و این مسائل تبدیل به مطالبات شهروندی نشود، نمی‌توان در یک نظام متمرکز بالا به پایین انتظار تغییر داشت.
وی تاکید کرد: تغییر در نظام مدیریت و برنامه‌ریزی از بالا به پایین دشوار است و افزایش آگاهی‌های اجتماعی و آگاهی‌رسانی نیز نقش مهمی در تسهیل این فرآیند دارد.
نظر شما