به گزارش خبرنگار ایمنا، سی و سومین جشنواره بین‌المللی کودکان و نوجوانان، به شکلی متفاوت از همیشه در حال برگزاری است؛ این جشنواره که از روز ۲۷ مهرماه آغاز شده و تا ۲ آبان ادامه دارد، به دلیل شیوع ویروس کرونا در کشور و محدودیت‌های ناشی از آن، رویدادهای جنبی و اکران تمامی بخش‌های خود به جز بخش مسابقه سینمای ایران را به پلتفرم‌های پخش مجازی سپرده است تا اولین جشنواره مجازی برگزار شده پس از پاندمی کووید ۱۹ در ایران باشد.
یکی از فیلم‌های حاضر در بخش مسابقه سینمای ایران در این جشنواره، فیلم آرزوی زیبا تهیه شده توسط بنیاد سینمایی فارابی است. به بهانه برگزاری جشنواره و حضور این فیلم در بخش مسابقه سینمای ایران با علی قوی‌تن، کارگردان این اثر گفت‌وگویی داشته‌ایم که آن را در ادامه می‌خوانید:
به نظر شما برگزاری جشنواره به صورت مجازی، از چه جهاتی مثبت و از چه جهاتی منفی است؟
جشنواره در دوره سی و دوم، خود را بر اساس شرایطی که شیوع ویروس کرونا بر جامعه تحمیل کرده، ساخته است. در حال حاضر آمار مبتلایان و فوتی‌ها روند افزایشی داشته و برگزار کنندگان جشنواره نیز با توجه به این مسئله، برگزاری این رویداد سینمایی را به گونه‌ای طراحی کرده‌اند که هم کودکان بتوانند از فیلم‌ها استفاده کنند و هم سلامتی جامعه حفظ شود؛ با این برگزاری مجازی، جشنواره زیبایی سال‌های گذشته را ندارد اما همین موضوع که چراغ آن خاموش نشده است نکته بسیار مثبت و مطلوبی است.
از دست اندرکاران این جشنواره واقعاً تشکر می‌کنم که تنور آن را گرم نگه داشته‌اند و به فکر حفظ سینمای کودکان و فرهنگ این سینما هستند تا شاهد نابودی سینمای کودکان نباشیم.
در حال حاضر اتفاقات مثبتی رخ داده است که از آنها می‌توان به بزرگ‌تر شدن جامعه داوران کودک و نوجوان اشاره کرد؛ این اتفاقات مثبت هستند و با توجه به این شرایط کار دیگری از دست مسئولان جشنواره برنمی آمد، جشنواره به شکل خوبی برگزار می‌شود.
در مورد سینمای کودک ایران بگویید، آیا آثار در حال حاضر همانند گذشته است؟
از سال‌های ۷۴-۷۵ به بعد، سینمای وزین و با محتوای کودک رها شد و سینمای بازاری با موضوعات سطحی و عامه‌پسند جایگزین شد؛ این اتفاق از جایی نشأت می‌گیرد که تصمیم‌گیری اکران فیلم‌ها در اختیار صاحبان سینماها و کسانی قرار گرفت که مسائل مالی را نسبت به مسائل فرهنگی مهم‌تر می‌دانند. این مسئله وقتی جدی تر می‌شود که شرایط اقتصادی جامعه نیز سخت‌تر شده است و دیگر طبیعی است که افراد به فکر پرکردن جیبشان باشند.
در این میان کسانی هستند که هنوز هم با عشق و علاقه به فرهنگ ایرانی و آینده سازان آن، آثاری تولید می‌کنند که آنها متأسفانه زیر دست و پای انسان‌های سودجو له می‌شوند؛ یکی از ارگان‌هایی که تلاش می‌کند فضای سالم را حفظ کند، بنیاد سینمایی فارابی است اما این مسئله، به همراهی جدی سایر ارگان‌ها نیازمند است. سینمای فرهنگی و وزین ایرانی، باید به صورت کلان پشتیبانی شود تا کارهای بهتری تولید شوند.
فیلم "آرزوهای زیبا" در بخش مسابقه سینمای ایران جشنواره سی و سوم حضور دارد، در مورد این فیلم توضیح دهید
داستان این فیلم در مورد کودکانی در یک روستا است که تصمیم می‌گیرند آرزوهای یک دختر جوان را برآورده کنند و در این راه با چالش‌هایی روبرو می‌شوند. این فیلم به بیان مصمم بودن و قدرت بچه‌ها در سن کم می‌پردازد و اهمیت دادن کودکان به مسائل اخلاقی را نیز بزرگنمایی می‌کند.
در آبان ماه سال گذشته، پروانه ساخت این فیلم گرفته شد و فیلمبرداری آن آغاز شد؛ پس از آن نزدیک به سه ماه مراحل پیش تولید را داشتیم و بعد از ۵۰ روز از شروع فیلمبرداری، به دلیل شیوع کرونا کار ما تعطیل شد. دو ماه پس از تعطیلی، فیلمبرداری این اثر را با رعایت پروتکل‌های بهداشتی انجام دادیم و خود را با شرایط وفق دادیم و سعی کردیم که زمان فیلمبرداری زیاد شده و تعداد حاضرین در صحنه کمتر شود. فیلمی که در جشنواره حاضر است، نسخه‌ای اولیه است و روی آن بازنگری‌هایی خواهد شد.
کار کردن با کودکان، چه چالش‌هایی را پیش روی کارگردان می‌گذارد؟
سینمای کودک همانند سینمای عادی نیست که بازیگران حرفه‌ای بوده و کارها سریع پیش بروند و کارگردان باید برای ساخت یک فیلم قدم به قدم جلو برود و روند آموزش بازیگران کودک و نوجوان، کاری سخت را می‌طلبد. جنس کار با کودکان بسیار متفاوت است و این مسئله را باید در نظر گرفت که آنها اکثراً بازیگران حرفه‌ای نیستند و باید آموزش داده شوند؛ برخی از روزها کودکان فقط یک ساعت می‌توانند جلوی دوربین حاضر شوند و شما نمی‌توانید ایرادی به آنها بگیرید. کار با کودکان بسیار سخت است و فقط علاقه مندان به کارهای فرهنگی می‌توانند با صبر، تولیداتی خوب را به سینمای کودک اضافه کنند.
چرا از تم روستایی در فیلم خود استفاده کرده و این لوکیشن را برای آن انتخاب کردید؟
همیشه دوست دارم که پیرامون موضوعات شهرستان‌ها فیلم‌هایم را بسازم؛ در تهران کار بسیار آسان است و فیلم‌های زیادی تولید می‌شود. اما مکان‌های دورافتاده علیرغم هزینه و تلاش‌های بیشتری که دارد نکات جذابی دارند که می‌توانند آثار جالبی را برجا بگذارند. من همیشه دنبال این موضوعات بوده و در مورد آنها تحقیق کردم تا بتوانم پیرامون آنها فیلمنامه‌های خوبی بنویسم و آثار فاخری را تولید کنم.
نظر شما