به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تاریخ حاکی است که برخی بیماری‌ها نقش بسیار مهمی در نحوه شکل‌گیری شهرها ایفا کرده، با وجود این هیچ‌گاه منجر به نابودی آن‌ها نشده است. در واقع شهرها متأثر از بحران‌ها به تداوم وجود خود ادامه می‌دهد، خود را با شرایط سازگار می‌کند و با تغییراتی مثبت، یک بار دیگر رو به شکوفایی می‌نهد و رشد می‌کند. بشر همیشه پس از پشت سر نهادن یک بحران نظیر بیماری کووید -۱۹، به روال عادی زندگی خود بازگشته و خاطرات ناشی از قرنطینه و تنهایی را به دست فراموشی سپرده است. اما طراحان و معماران از همه چیز به این سادگی نگذشته‌اند، بلکه از هر رویدادی به بهترین نحو ممکن برای ایجاد تغییرات مثبت در شهرها بهره گرفته‌اند.
شهرها برای مقابله با بیماری‌های واگیر مستلزم ایجاد فضاهای شهری با تهویه‌های مناسب هوا و دسترسی کافی به نور خورشید است. طراحی چنین مکان‌هایی و به خصوص فضاهای عمومی روباز، در کنار تمام مزایای خود، منجر به افزایش تعاملات اجتماعی بین ساکنان یک شهر می‌شود. این در حالی است که بعضی از مکان‌های عمومی هم به گونه‌ای طراحی می‌شود که در آن مردم از بودن در کنار سایرین خودداری می‌کنند و مایلند با کتابی در دست در گوشه‌ای دنج، خود را به نوشیدن یک قهوه دعوت کنند.
شهرنشینی چیست؟
فضاهای شهری جایی است که در آن جوامع گرد هم می‌آیند. برنامه‌ریزان و معماران شهری تلاش می‌کنند شهرها را به گونه‌ای طراحی کنند که در ساکنان حس مالکیت به وجود می‌آورد و آن‌ها را در انتخاب محل سکونت خود سهیم می‌کند. شهرنشینی به زندگی شهری که در نتیجه تبادلات و ارتباطات ناشی از هر فضا اتفاق می‌افتد اشاره می‌کند. در واقع، تلفیق تنوع و تراکم، شهرنشینی را شکل می‌دهد چرا که این رویداد حاصل از ایجاد فرصت‌های اجتماعی مختلف در نزدیکی هم است.
با وجود این ظهور ویروس کرونا باعث ایجاد چالش در بحث تراکم شهری شد زیرا از نظر محققان بسیار، هر چه جمعیت در یک منطقه کمتر باشد احتمال انتقال ویروس از یک فرد به دیگر کمتر خواهد بود. با این اوصاف، شاید در آینده رفتار انسان در دوران کرونا به روال عادی خود باز گردد. با این حال برنامه‌ریزان نسبت به تغییر طراحی و تراکم شهری بی‌توجه نخواهند بود و تغییرات مثبتی در این زمینه به وجود خواهند آورد.
نگاهی به بحران‌های گذشته
پس از زلزله‌ای که سال ۲۰۱۱ در کلانشهر کرایست چرچ نیوزلند اتفاق افتاد و بیش از ۸۰۰ ساختمان را به خرابه تبدیل کرد، نگرش معماران و برنامه‌ریزان نسبت به فضاهای شهری به طور چشمگیری تغییر یافت. مناطق متراکم و ساختمان‌های بلند بیشترین ترس را در میان مردم به وجود آورده بودند و همین امر بسیاری از ساکنان چنین مکان‌هایی را به ترک محل سکونت خود سوق داد. در این راستا مناطق کوچک و امن شهری به تدریج رو به ظهور نهاد و جوامع بسیاری را به سمت خود جذب کرد. در پی این تغییرات، کافه‌های دنج قدیمی و فضاهای روباز عمومی از محبوبیت بیشتری در میان مردم برخوردار شد و مکان‌های عمومی پرجمعیت، کم کم به متروکه‌هایی تبدیل شد.
ویروس کرونا نیز شرایطی مانند زلزله کرایست‌چرچ در میان مردم به وجود آورده است؛ این روزها مردم از تجمع در مکان‌های متراکم هراس دارند، مدام در پی یافتن گوشه‌ای دنج برای استراحت هستند و دوری از سایرین را در افزایش امنیت خود سهیم می‌دانند. با این نگرش پیش‌بینی می‌شود در آینده مناطق کم‌تراکم شهری سراسر جهان را دربرگیرد و ازدحام در مکان‌های عمومی برای همیشه از میان برود.
طراحی فضاهایی با بیشترین ریزاقلیم‌ها
یکی دیگر از موضوعاتی که در دوران شیوع کرونا، به طور جدی مورد توجه طراحان شهری قرار گرفته است، وجود ریزاقلیم‌ها در مکان‌های عمومی و حتی خانه‌های مسکونی بوده است. برنامه‌ریزان و معماران در بسیاری از نقاط دنیا، در طراحی شهری حضور مردم، تعاملات اجتماعی و تبادلات فرهنگی را در اولویت برنامه‌های طراحی شهری قرار می‌دهند. در واقع برنامه‌ریزان در طراحی شهری با یک چالش عمده مواجه هستند؛ از یک سو مردم مایلند در مکان‌هایی با بیشترین دسترسی به وسایل حمل و نقل عمومی و مراکز تجاری سکونت داشته باشند و از سوی دیگر بسیاری از مردم زندگی در مناطق خلوت و با کمترین رفت و آمد را ترجیح می‌دهند. در مناطق دنج و ساکت، احتمال وقوع پاندمی‌ها کمتر است و هر منطقه دنج به تنهایی یک جاذبه شهری به حساب می‌آید که استفاده از ریزاقلیم‌ها و فراهم آوردن آسایش فردی در آن امری ضروری است. به همین ترتیب، ایجاد فضاهای سبز کوچ شهری و احداث پارکلت ها می‌تواند در راستای مقابله با پاندمی‌هایی نظیر کرونا مفید واقع شود.
نظر شما