به گزارش خبرنگار ایمنا، این قانون که پایه گذار سیستم آموزش و پرورش در ایران بود، در ۱۶ ماده و هشت تبصره به تصویب رسید.
برخی از مهمترین مواد آنکه باعث محبوبیت آن شد، عبارت بود از:
ماده ۱) دولت مکلف است از سال ۱۳۲۲ تا مدت ده سال تعلیمات ابتدایی را در تمام کشور به تدریج عمومی و اجباری کند.
ماده ۳) آموزش و پرورش در دبستان‌های دولتی در تمام کشور مجانی است و به هیچ عنوان نباید از دانش‌آموزان وجهی مطالبه شود به دانش‌آموزان بی‌بضاعت کتاب درسی مجانی داده خواهد شد.
ماده ۱۱) دولت موظف است کسانی را که از کلاس کمک آموزگاری گواهینامه فراغ تحصیل گرفته‌اند و کمک آموزگار خوانده خواهند شد با رعایت شرایط مقرره در فقرات ۱ و ۳ و ۴ ماده دوم قانون استخدام کشوری در دبستان‌ها به خدمت گمارد.
این لایحه در سال‌های بعد نیز دچار تغییرات زیادی شد. در شهریور ۱۳۵۳، همه مدارس غیر دولتی از سوی دولت خریداری و کارمندان آنان با احتساب سوابق کار به استخدام وزارت آموزش و پرورش در آمدند. مدارس عالی نیز با اتخاذ تدابیر دیگری، بدون شهریه شدند. علاوه بر تحصیل رایگان، از آغاز سال تحصیلی ۵۴-۱۳۵۳ در مدارس ابتدایی و راهنمایی، دانش‌آموزان تغذیه رایگان هم دریافت می‌کردند.
اما بعد از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۵۷ این قانون همچنان اصل رایگان بودن خدمات خود را حفظ کرد.
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اصل ۳۰ خود رایگان بودن تحصیلات تا پایان دوره متوسطه را دائمی کرد که متن این اصل بسیار مهم و قابل توجه است:
دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم ساخته و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد. طبق اصل ۱۱۳ قانون اساسی، مسئولیت اجرای قانون تحصیلات رایگان در کشور، رئیس جمهور است.
اما آخرین تغییرات در این قانون، تیرماه ۱۳۶۷ اتفاق افتاد. بر اساس قوانینی که در این ماه تصویب شد، اجازه تأسیس مدارس غیرانتفاعی به افراد واجد شرایط داده می‌شد. پس از نزدیک به دو دهه، بار دیگر آموزش خصوصی در کشور از سر گرفته شد.
نظر شما