به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، زیباسازی شهری با تقویت ارتباط بین مردم و مکان‌های مشترکی که در آن زندگی می‌کنند به فرآیندی گفته می‌شود که در آن همگان می‌توانند مکان‌های عمومی را احیا کنند و در نتیجه منافع عمومی را تا حدامکان افزایش دهند. زیباسازی نه تنها باعث طراحی بهتر شهری می‌شود بلکه الگوهایی خلاقانه برای استفاده از مکان‌های شهری ارائه می‌دهد و به هویت‌هایی فیزیکی، فرهنگی و اجتماعی که یک جامعه را تعریف می‌کند، توجه ویژه‌ای دارد. فرآیند زیباسازی شهری که بر پایه مشارکت شهروندان صورت می‌گیرد، منجر به ایجاد فضاهای عمومی مطلوبی می‌شود که نقش مهمی در سلامت، شادی و رفاه مردم ایفا می‌کند. در این فرآیند، افراد علاقمند می‌توانند فضاهایی که روزانه با آن سروکار دارند را از نو طراحی کنند و پارک‌ها، مناطق شهری، آبشارها، میدان‌ها، خیابان‌ها، بازارها و ساختمان‌های عمومی جدیدی احداث کنند.
زیباسازی شهری یک ایده جدید نیست. اگرچه این واژه برای اولین بار در اواسط دهه ۱۹۹۰ در فرهنگ لغت زبان ظهور پیدا کرد با این حال در دهه ۱۹۶۰ اثراتی از طرح ایده‌هایی برای تغییر بافت شهری در پاسخ به نیازهای انسانی در نوشته‌های طراحانی نظیر جین جیکوبز و ویلیام اچ.وایت به چشم می‌خورد. این طراحان اهمیت اجتماعی و فرهنگی مناطق پرشور و فضاهای عمومی مطلوب را مورد تاکید قرار می‌دادند؛ جیکوبز از مردم می‌خواست مالکیت خیابان‌ها را از آن خود کنند و ویلیام اچ. وایت عناصر مهم برای ایجاد یک زندگی اجتماعی پر جنب‌وجوش در فضاهای عمومی را به مردم آموزش می‌داد. از سال ۱۹۷۵ به بعد پروژه احداث فضاهای عمومی به تدریج گسترش یافت و در نهایت مفهوم زیباسازی شهری کنونی را به خود گرفت.
زمانی که مردم بر زیباسازی شهری تمرکز می‌کنند، به همه چیز با دیدگاهی متفاوت نگاه می‌کنند. متأسفانه در قرن بیستم فرآیندهای طراحی شهری به صورت سفت و سخت نهادینه شده بود به طوری که سرمایه‌گذران به ندرت می‌توانستند ایده‌های شخصی خود را برای محل سکونتشان مطرح کنند. زیباسازی شهری بهترین ایده برای احیای فضاهای ساخته شده در قرن بیستم و تبدیل فضاهای متروکه و بدون استفاده به فضاهای عمومی به شمار می‌رفت که به توسعه دهندگان و طراحان شهری اجازه می‌دهد فراتر از حرفه‌ها، قوانین و برنامه‌های شخصی خود پیش بروند. در فرآیند زیباسازی شهری می‌توان مشکلاتی نظیر خیابان‌های پر تردد، پارک‌های کم‌تر استفاده شده و پروژه‌های توسعه‌ای ضعیف را مورد بررسی قرار داد و الگویی از زیباسازی شهری برای آن‌ها ارائه داد.
از نظریه تا عمل؛ زیباسازی شهری به عنوان یک جنبش جهانی
اگرچه همه مردم در فرآیند زیباسازی شهری مشارکت نمی‌کنند، بااین حال افراد علاقمند در این زمینه می‌دانند که ایجاد فضاهای زیبا در شهر می‌تواند شرایط اجتماعی، جسمی، عاطفی و زیست‌محیطی را به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین، افرادی که برای اولین بار در اقدامات مربوط به زیباسازی شهر شرکت می‌کنند خود را در مقابل حمایت، تداوم حضور و ارائه ایده‌های شخصی در این فرآیندها مسئول می‌دانند. وجود یک رهبر در رأس همه افراد ضروری است تا کارهای گروهی را هدایت کند، برنامه‌ها را سازماندهی کند و فضاهایی موفق طراحی کند.
امروزه اصطلاح "زیباسازی" تنها به شهروندان و سازمان‌های علاقمند به بهبود شرایط شهری اختصاص داده نمی‌شود؛ بسیاری از طراحان و معماران از این اصطلاح به عنوان یک "برند" برای اثبات اصالت و کیفیت کارهای خود استفاده می‌کنند، هر چند در بسیاری از موارد پروژه‌های آن‌ها با ناکامی مواجه می‌شود. بااین حال، استفاده از کلمه "زیباسازی" برای فرآیندهایی که مشارکت عمومی نقشی در آن ایفا نمی‌کند، بسیار بی ارزش خواهد بود. زیباسازی شهر به معنای احداث یک سازه، طراحی یک میدان یا ایجاد یک منطقه تجاری نیست بلکه حفظ یکپارچگی در فرآیند زیباسازی باید در رأس کار متخصصین و جوامعی قرار گیرد که قصد دارند فضاهایی زیبا احداث کنند.
در احداث یک فضای عمومی نباید فقط به ظاهر زیبای آن اکتفا کرد، فضایی که به زیبایی تمام طراحی شده باشد باید منابع ضروری را در اختیار مردم قرار دهد و امکانات لازم برای تمام گروه‌های سنی و افرادی با ناتوانی‌های جسمی خاص را فراهم آورد تا مردم همه به طور یکسان از فضاهای طراحی شده نهایت لذت را ببرند. زیباسازان شهری راهکارهای بی‌شماری را به کار می‌گیرند تا به بهبود کیفیت فیزیکی، اجتماعی، زیست‌محیطی، فرهنگی و حتی روحی یک مکان کمک و زندگی را برای شهروندان مساعد کنند.
نظر شما