به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شیوع سارس در سال ۲۰۰۳ حقیقت جالبی را در مورد خطرات زندگی شهری برملا کرد؛ این بیماری عفونی شدید تنفسی مسری بود اما در واقع روش زندگی انسان‌ها در قدرت بخشیدن به شیوع این ویروس نقش بسزایی را ایفا کرد. رابطه بین شتاب بالای توسعه شهرنشینی و افزایش وسایل حمل و نقل عمومی سریع و همچنین توسعه مناطق شهری و هم‌جوار شدن آن‌ها با طبیعت بکر باعث شد که توجهات به سمت خطرات زندگی شهری و انتقال بیماری‌های مسری جلب شود؛ بیماری‌هایی که مانند سارس اغلب منشأ حیوانی داشتند و قابل انتقال به انسان‌ها بودند.
شیوع ویروس کرونا نیز با تخطی انسان‌ها و ورود غیر مجاز به دنیای حیوانات، ابتدا از بازار فروش حیوانات (ماهی فروشان) شهر ووهان رقم خورد و به راحتی وارد چرخه زندگی انسان‌ها شد.
صرفنظر از تأثیر انجام ندادن مراقبت‌های بهداشتی شخصی، شیوع این ویروس به علت موقعیت مکانی ووهان نیز سرعت بیشتری گرفت چرا که در بحث حمل و نقل و ارتباطات بین‌المللی این شهر جایگاه ویژه‌ای در چین دارد.
در سال ۲۰۰۳، سارس شهرهایی نظیر پکن، هنگ کنگ، تونتو و سنگاپور را به طور جدی تحت تأثیر قرار داد. بیماری کووید ۱۹ که اکنون همه آن را با نام کلی کرونا می‌شناسند شهرهای مختلف جهان را در چند قاره در برگرفته است و علت این شیوع گسترده چیزی جز توسعه زندگی شهری و تنوع، سرعت بالا و پیشرفتگی سیستم حمل و نقل جهانی نیست.
برای مثال، پخش این ویروس در آلمان که فرسنگ‌ها با چین فاصله دارد تنها با برگزاری یک کارگاه آموزشی در یک شرکت آلمانی در شهر باواریا با حضور یک چینی ناقل شروع شد؛ به همین سادگی. تنها یک پرواز توانست سلامت یک کشور را به خطر بیندازد.
تراکم جمعیت و ارتباط پیچیده سیستم‌های حمل و نقل محصول شهرنشینی است اما نکته اینجاست که شهرها مثل بمب ساعتی عمل می‌کنند و حاشیه‌های شهر مثل آتش زیر خاکستر!
در واقع شهرها تا زمانی امن هستند که حاشیه‌ها نیز در امنیت باشند؛ در مثال کرونا دو شهر ووهان و باواریا از طریق مناطق حاشیه‌ای خودشان آلوده شدند و این آلودگی از طریق حمل و نقل هوایی و زمینی وارد شهر شد؛ چرخه اجباری زندگی شهرنشینی که هر روز در حال رقم خوردن است.
پس بیماری بخودی خود نمی‌تواند به عنوان متهم شیوع قرار بگیرد بلکه این سیستم‌های ساخته دست انسان و نحوه زندگی امروزی است که به راحتی زمینه پخش شدن بیماری را به راحتی و در این بین حمل و نقل به عنوان واسط اصلی شیوع شناخته می‌شود.
هرچند پیش از حمل و نقل، این طراحی شهر برای دسترسی شهروندان است که مهم قلمداد می‌شود که باید بر اساس کمترین هزینه و کوتاه‌ترین مسیر ممکن مهیا شود. در مورد بیماری کرونا نیز، اگر ناقلان بیماری برای طی مسیر روزانه خود از نقاط کمتری عبور کنند، سرعت انتقال متعاقباً کاهش می‌یابد و مرگ و میر کمتری اتفاق می‌افتد.
نظر شما