به گزارش خبرنگار ایمنا، چند سال پیش به مناسبت ۲۰ سالگی شبکه سه آمد و در برنامه سه ستاره جایزه‌اش را از دست های علیخانی گرفت و در یک جمله گفت: "قهرمان شدن سخته ولی قهرمان موندن از اونم سخت‌تره، من سعی می‌کنم که بتونم قهرمان بمونم".
او سعی و تلاشش را کرد، خواست که قهرمان بماند، اما در کشور ما قهرمان‌های زنده را دوست ندارند ، قهرمان ها فقط بعد از مرگشان عزیز می‌شوند!
شعرهای فرهاد پخش می‌شود چون خودش نیست، از مریم میرزاخانی به عنوان افتخار این سرزمین یاد می‌شود چون زنده نیست.
در کشوری که قدر بزرگان را نمی‌دانند، نباید قهرمان شد! ۲۰ سال گذشت، از شروع برنامه‌ای که نزدیک به دو دهه به کابوس بی کفایت ها تبدیل شده بود اما امروز در روزی که عادل باید شمع تولد ۴۵ سالگیش را فوت کند، حسرت نبودش یادآور می‌شود.
عادل به قولش وفا کرده، بدون تریبون و برنامه‌اش در ذهن مردم یک قهرمان باقی مانده. پیش مردم عزیز ماندن. مگر چیزی از این بالاتر هم وجود دارد؟
او یک عمر برای لذت بردن همین مردم تلاش کرده. کارش را درست انجام داده، بهترین های دنیا را به برنامه‌اش دعوت کرده و هیچوقت نگذاشته که حقیقتی از چشم مردم پنهان بماند.
نظر شما