به گزارش خبرنگار ایمنا، صائب تبریزی در خانواده‌ای بازرگان زاده شد. پدرش از بازرگانان تبریز بود و جزء هزار خانواری بودند که به دستور شاه عباس اول صفوی از تبریز به اصفهان کوچ کردند. عموی او، شمس الدین تبریزی معروف به شیرین قلم، از خوشنویسان بنام بود.
صائب اگرچه در اصفهان رشد کرد و به کسب کمال پرداخت اما چنان که خودش سروده است، زاده تبریز است:
زخاک پاک تبریزست مولد پاکم
از آن با عشقباز شمس تبریزی سخن دارم
صائب از خاک پاک تبریز است
هست سعدی گر از گل شیراز
او در سال ۱۰۳۴ هجری قمری از اصفهان عازم سرزمین‌های هند، هرات و کابل شد. علت خروج او از کشور چنان که در اشعارش آورده شده، نا به سامانی اوضاع کشور و نارضایتی از وضع آن زمان بیان شده است:
دل رمیده ما شِکوه از وطن دارد
عقیق ما دل پر خونی از یمن دارد
چند در خاک وطن، غنچه بود بال و پرم
در سر افتاد چو خورشید هوای سفرم
صائب اقامت طولانی مدتی در هرات داشت و پس از آن به کابل رفت و از سوی حکمران وقت کابل، بسیار مقدم شمرده شد. در سال ۱۰۴۲ هجری قمری به اصفهان بازگشت و شاه عباس دوم به او لقب "ملک الشعرا" داد.
میرزا محمد علی، سبکی را به کمال رساند که چند سده پس از مرگ او، به نام سبک هندی معروف شد. صائب در اشعارش، اسلوب معادله یا مدعا مثل را بیش از شاعران هم عصر دیگرش در آثارش به کار برده است.
غزل‌های او، سبب شهرتش شد که اکثر قسمت‌های دیوانش نیز مشمول همین غزل‌ها است. صائب، شاعری است عارف و ارادتمند مولانا و حافظ؛ همچنین نازکی خیال، لطافت اندیشه و مضمون های ظریف از ویژگی‌های شعری صائب است.
آرامگاهی در جوار آب و آینه
آرامگاه صائب در محله عباس آباد اصفهان و در خیابان صائب واقع شده است و در زمان حیاتش به تکیه میرزا صائب معروف بوده است. در دوران زندیه و قاجاریه، آرامگاه صائب رو به ویرانی رفت تا جایی که دیگر کسی مطلع نبود که آنجا محل تدفین این شاعر است. تنها سکویی از این آرامگاه باقی مانده بود که محل تجمع مردم محله "لنبان" و "عباس آباد" برای خواندن دعا بود و رفته رفته، آرامگاه صائب، به قبر آقا معروف شد.
تا بیش از سال ۱۳۱۷ هجری شمسی، کسی از وجود آرامگاه صائب خبر نداشت و محوطه آرامگاه او، جز موقوفات مسجد لنبان شده بود تا زمانی که جلال الدین همایی، ادیب و تاریخ نگار، به بخشی از این موقوفات راه پیدا کرد و از وجود مقبره صائب آگاه شد.
ساخت آرامگاه صائب به شکل امروزی، از سال ۱۳۵۵ آغاز شد. معماری دوران صفویه، الهام بخش ساخت آرامگاه این شاعر بوده است. بنای مقبره صائب، دارای ایوانی به طول حدود ۱۵ متر و عرض شش متر با ارتفاع هشت متر است که حدود دو متر از سطح زمین بالاتر است و ۱۰ پله سنگی سراسر ایوان قرار دارد.
بر روی سر ستون‌ها، قوس‌های جناغی قرار گرفته است و زیر سقف آرامگاه، با طرحی شطرنجی آیینه کاری شده است. جبهه شرقی و غربی ایوان دارای دو دهانه، یک ستون و یک قوس است.
سنگ مزار صائب عبارت است از یک قطعه سنگ مرمر یکپارچه یزدی که سنگ مزار قدیمی را در دل آن جاسازی کرده‌اند. سنگ اولیه مزار، که دو نیم شده است، دارای کتیبه‌ای شامل یک مطلع و یک غزل به خط محمد صالح، خوشنویس دوره صفوی است.
در مقابل ایوان آرامگاه، حوض و آبنمایی نظیر چهلستون ایجاد شده است. دو قبر دیگر نیز در جوار قبر صائب قرار دارد که متعلق به فرزندان صائب است. و همچنین یک سرو بلند قامت نیز در جوار آرامگاه او وجود دارد.
رنگ قالب فضای آرامگاه، فیروزه‌ای است و امروزه، جزء یکی از اماکن جذاب برای گردشگران محسوب می‌شود که می‌توانند در جوار سبزی درختان محله لنبان و عباس آباد و فضای آرامبخش محوطه، اوقات دلپذیری را در سکوت و آرامش سپری کنند.
نظر شما