به گزارش خبرنگار ایمنا، پرسه در مه با بازی شهاب حسینی، لیلا حاتمی مسعود رایگان و احمد ساعتچیان،روایتگر زندگی آهگسازی به نام امین است.امین یکی از نوابغ آهنگسازی است که کمال گرایی بیش از حدش برای نوشتن یک قطعه موسیقی که بتواند در آن ماه را بنوازد، زندگی مشترکش را از هم متلاشی میکند و خودش نیز به کما می رود.
پرسه در مه، روایتگر سرگردانی آدم هاست نه حیرانی آنها. آدم ها در حیرانی به دنبال راه نجاتی می گردند اما در سرگردانی، حتی قدرت پیدا کردن راه نجات را هم از دست می دهند.
بهرام توکلی در دومین تجربه کارگردانی اش، قصه ای را انتخاب کرده است که اگرچه بدیع و ناب نیست، اما نحوه روایت این قصه، مخاطب را وادار می کند تا تجربه ای مبهم پیدا کند، درست مانند فضای فیلم؛ رفت و برگشت های پی در پی سکانس ها به زمان های مختلف، نه تنها باعث از بین رفتن انسجام روایت نمی شود، بلکه تماشاگر به شدت با فیلم و شخصیت ها همذات پنداری می کند.
"پرسه در مه" داستان منظمی را روایت نمی کند؛ چرا که اساس فیلم، بر سرگردانی و نامنظم شدن زمان است. فیلم در حالی آغاز می شود که امین، در بیمارستان است و به کما رفته؛ بی آنکه علتش معلوم شود. امین در همان ابتدای فیلم می گوید که دلش می خواهد قبل از مردن، زندگی و خاطراتی داشته باشد با آدم هایی که دوستشان داشته است. اصلا شاید تمام فیلم، حاصل رویا پردازی های امین بر روی تخت بیمارستان باشد؛ هیچ چیز قطعی نیست. درست مثل زمانی که آدمی در مه غلیظ قدم می زند و از همه چیز و همه کس سایه ای می بیند که شک دارد واقعی است.
پرسه در مه نشان می دهد آدم گاهی از شدت آن چیزی که در آن مهارت دارند، فلج می شوند و از زندگی باز می مانند. تماشای این فیلم، درست مانند نامش، یک تجربه رازآلود را به تماشاگر می دهد؛ تماشاگری که شاید خودش نیز در زندگی اش تا مرز جنون برای چیزی دست نیافتنی، تلاش کرده است.
نظر شما