به گزارش خبرنگار ایمنا، با تعطیلی تالار هنر اصفهان برای تعمیرات یکی از بازوهای تئاتر نه چندان استوار اصفهان ضعیف شد و تنها مرکز تخصصی تئاتر اصفهان که دارای حامی بود فعالیتش را متوقف کرده و این بدان معناست که هنرمندان تئاتر اصفهان عملا رها شدند بی آنکه حامی دولتی داشته باشند.
هر چند اهالی تئاتر اصفهان تلاش می‌کنند با رعایت استانداردها فعالیت کنند، اما پشتوانه‌ای ندارند. اینکه اصفهان بازیگر چهره و سرشناسی ندارد ضعف نیست بلکه قوت است و شاید تنها خوش شانسی تئاتر اصفهان باشد که نمی‌گذارد تئاتر بر خلاف سینما که رسالت اصلی‌اش سرگرمی است تبدیل به یک اجرای ابتذال شود، از این رو مجبور است بکوشد تا در محدودیت هرچه تمام به تماشاگرش احترام بگذارد.
همه این مشکلات در حالی است که در تئاتر پایتخت آفت ویترین سازی در حال اشاعه است درست مثل سینمای تجاری، تئاتر تهران هم دارد تجاری می‌شود.
سر ریز کردن ستارگان سینمایی بر روی صحنه‌های تئاتر پایتخت تا جایی قابل قبول بود که چرخه اقتصادی تئاتر به گردش بیفتد اما حالا سیل ستارگان سینمایی در قالب نمایش های موزیکال و با اجرا در سالن های غیر تخصصی تئاتر، تنها یکی از روزنه‌های تفکر را از مردم می‌گیرد.
این سیل سوپر استاری ویرانگر، تنها ظاهر قضیه است! وقتی لذت تماشای بازیگر مورد علاقه‌مان را از فاصله نزدیک بر روی صحنه کنار بگذاریم به فاجعه پس این ماجرهای اصطلاحا”بیگ پروداکشن” می‌رسیم؛ ستاره سینما چطور خودش را روی صحنه تئاتر چشم در چشم تماشاگرش پیدا خواهد کرد؟! موزیکال بودن این نمایش ها چه دردی از اندیشیدن دوا می‌کند؟! درام داستان در این نمایش ها که از قضا تمامشان هم اقتباس‌هایی از آثار عظیم سینمای هالیوود دارند چه نقشی دارد؟!
اگر تنها یک درصد از این سرمایه‌گذاری‌های عظیم بخش خصوصی پایتخت در اختیار تئاتر اصفهان بود هنرمندان اصفهانی سرخورده نبودند، انگیزه داشتند و می‌توانستند خودشان برای شهرشان ستاره بسازند و آزادانه، اندیشه هایشان را به اجرا برسانند.
نظر شما