امیر حسین شبانی در گفت وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: فرد "شهرنشین" به دلیل نداشتن ریشه‌های فرهنگی و اجتماعی همینطور داشتن پیش زمینه و پس زمینه‌هایی از محل سکونت قبلی پیوند مناسبی با هویت اجتماعی شهر برقرار نکرده است.
وی افزود: در طول تاریخ شهرنشینی، شهر دارای مجموعه‌ای از ویژگی‌های اجتماعی و فرهنگی بوده است، بنابراین یک فرد صرفا با سکونت در شهر، شهروند نیست و صرفا شهرنشین محسوب می‌شود.
این کارشناس شهرسازی با اشاره به مفهوم هویت شهری ادامه داد: شهرها به واسطه سیر تحولات خود از ابتدای شکل گیری و در طول حیاتشان همچنین با توجه به ظرفیت‌های موجود با مفهومی به نام هویت شهری شناخته شده و معنای شهروند در آنها مفهوم پیدا می‌کند.
شبانی تصریح کرد: هرچه یک شهر ریشه دارتر بوده و جایگاه تثبیت شده‌تری در بستر هویتی خود داشته باشد، ساکنان آن هویت مستقل‌تری دارند و بیشتر واجد شرایط اطلاق صفت شهروندی هستند.
وی خاطرنشان کرد: با نام نهادن فردی به عنوان یک شهروند به وی شخصیت اجتماعی و فرهنگی مختص آن را داده‌ایم. بر این اساس شهر محل سکونت وی مشخص شده و او به نام یک شهروند مانند اصفهانی، تهرانی، شیرازی و اهوازی شناخته می شود.
این کارشناس شهرسازی عنوان کرد: برخی مواقع افراد به دلیل شرایطی مجبور به تغییر محل سکونت خود شده و از مکانی به مکان دیگر مهاجرت می‌کنند، در این صورت چنانچه بسترهای لازم برای سکونت آنان در مکان جدید فراهم نشود مفهوم شهروندی معنا نمی‌یابد.
شبانی افزود: تحقق مفهوم شهروندی و ایجاد حس تعلق در یک فرد به یکباره اتفاق نخواهد افتاد بلکه نیازمند گذشت زمان است.
وی ادامه داد: در صورت نبود حس تعلق در مهاجران و شکل نگرفتن پیوند هویتی مناسب با مکان و شهر جدید مشارکت اجتماعی در شهر پایین بوده و توان برقراری ارتباطات نظام‌مند با آنان وجود ندارد.
این کارشناس شهرسازی تاکید کرد: این افراد صرفا دیدگاه خوابگاهی به شهر دارند و آن را مکانی برای عبور می‌دانند بنابراین حتی در صورت حضور و سکونت چندساله در شهر، ریشه‌ها و هویت شهروندی در آنان شکل نمی‌گیرد.
نظر شما