به گزارش ایمنا، از مهمترین این رسوم شاید بتوان به جشن های آغاز فصل‌ها اشاره کرد که در آن دوره در میان عموم رایج بوده و ستوده می‌شده است. یکی از این جشن های باستانی، جشن نیلوفر یا نیلوپر است که گفته می شود احتمالا به عنوان مقدمه‌ای بر جشن تیرگان و در روز ششم تیرماه همزمان با شکوفایی گل‌های نیلوفر در اول تابستان به جای می آمده است.
از آنجایی که شکوفایی گل‌های نیلوفر مصادف است با زمانی که خورشید به بالاترین ارتفاع خود رسیده و روزها طولانی می‌شوند، مردم باستان باور داشتند که گل نیلوفر (نماد آناهیتا، الهه‌ی نگهبان آب ها در فرهنگ ایران باستان) در پیوند با میترا یا خورشید است و به همین خاطر آن را ستایش می‌کردند.
جز نوشته کوتاهی از ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه، که تنها به زمان برگزاری این جشن اشاره کرده، اطلاعات دیگری در این باره در دسترس نیست اما به احتمال زیاد، همچون دیگر جشنهای باستان، در این جشن شست و شو، تبرک و تقدس با آب رایج بوده، چرا که آب در میان ایرانیان باستان ارزش والایی داشته و مظهر پاکی است.
این جشنِ تقریبا فراموش شده، امروزه دیگر به این نام شناخته نمی شود و به عنوان جشنهای «اول تووستونی/اول تابستانی» در مناطق خمین، فراهان و محلات، می‌توان یادبودی از این جشن باستانی را شاهد بود.
نظر شما