به گزارش خبرنگار ایمنا، در حاشیۀ نخستین جشنوارۀ نمایشنامه‌نویسی و تئاتر روح‌الله که از سوم تا ششم بهمن ماه در اصفهان برگزار شد، کارگاه‌های آموزشی مختلفی برای علاقمندان به هنر نمایش برگزار شد که حضور اساتید برجستۀ بازیگری و نمایشنامه نویسی کشور به آن وزن و اعتبار بسیار بخشیده بود.
کارگاه ادبیات نمایشی "نصرالله قادری"، نمایشنامه نویس و منتقد کشور از جمله بخش های جذاب و قابل توجه در این جشنواره بود. قادری برای پرداختن به اصول بنیادین نمایشنامه نویسی، سخنان خود را با طرح پرسش هایی مثل: چگونه بنویسیم؟ نمایشنامه چیست؟ خصلت های نمایشنامه نویس چیست؟ و... آغاز کرد.
این نمایشنامه نویس گفت: هر چیزی در آغاز شکل است و متاسفانه چیزی که هیچ وقت به آن توجه کافی نداریم نیز همین شکل است. هنر، نوعی الهام است و متنی که از ناخودآگاه هر نویسنده می جوشد ترکیبی از رنج ها و آموخته های اوست. کسی که به فن و تکنیک کاری مسلط باشد، قوانین آن کار ملکۀ ذهن او می شود و نیازی به مرور دوبارۀ آن ندارد و تکنیک ها نیز باید در ذهن نویسنده این چنین ته‌نشین شوند. کاراکتر را با همۀ شخصیت خود دیدن، شنیدن، بوییدن، چشیدن و لمس کردن است که نویسنده را به احساس می رساند و هر نمایشنامه دارای یک شکل، ساختمان و اجزا و عناصری است که باید به آن توجه بسیار کرد.
وی با تقسیم اجزای نمایشنامه به شش بخش طرح، کاراکتر، انگاره، دیالوگ، منظر نمایش و موسیقی ادامه داد: ارسطو از دو هزار و ۷۷۷ سال پیش، این اجزا را برای نمایشنامه تعریف کرده است. این اجزا هنوز وجود دارند و هر کدام شامل عناصر دیگری می شوند. باید توجه داشت که نمایشنامه ای با عنوان نمایشنامۀ "پایان باز" وجود ندارد و مهمترین عنصر هر طرح، داشتن آغاز، میانه و پایان است. عناصر داستان را نیز خط داستان، داستان دراماتیک، طرح و طرح دراماتیک تشکیل می دهد و "در انتظار گودو" را شاید بتوان خطی ترین نمایشنامۀ موجود دانست.
عضو کانون ملی منتقدان ایران، هنر را حاصل تقلید و تخیل دانست و گفت: بکارت کودکی در ما مرده است و باید به ذهن خلاق کودکی خود برگردیم تا بتوانیم به خوبی دروغ بگوییم، چرا که نویسنده باید دروغگوی خوبی باشد. در واقع همۀ آن‌هایی که می گویند برای خدا می نویسیم دروغ می گویند و همۀ آن ها که می گویند ما برای مردم می نویسیم نیز دروغ می گویند، نویسنده تنها برای خود می نویسد.
قادری، ستیز را نخستین عاملی دانست که باعث همراه شدن مخاطب با متن می شود. او با تقسیم ستیز به سه بخش پیش از خلق، هنگام خلق و بعد از خلق، اظهار کرد: ستیز پیش از خلق شامل ستیز نویسنده با خود، تاریخ، مخاطب و کاراکتر می شود، در همۀ این گونه ها جز ستیز با کاراکتر، این نویسنده است که باید غالب باشد. ستیز هنگام خلق به دو بخش کلی صوری و ماهوی تقسیم می‌شود و ستیز بعد از خلق نیز با تاریخ، منتقد، مخاطب و گروه مجری ارتباط مستقیم دارد.
این نمایشنامه نویس و کارگردان خاطرنشان کرد: وصیت من به شما وصیت "پولس رسول" به کاتبان است که گفت "اگر چیزی می فروشی، همان به که بازویت را نه قلم" و توصیه می کنم که برای نوشتن عاشق باشید. اجازه بدهید که نمایشنامه شما را بنویسد و درد مشترک بشری را فریاد کند و بدانید که نوشتن، عرق ریزان روح نیست بلکه، خون ریزان روح است.
نظر شما