یادواره «ناصریا»، آوازه خوان محبوب دهه هشتاد

به گزارش ایمنا، این سبک از موسیقی که تا آن زمان در مهجوریت و بی توجهی از سوی مدیران فرهنگی به سر می برد، ناگهان با سیل مخاطبان جوان و نوجوان روبرو شد و توانست در مدتی بسیار کوتاه طرفداران پر و پا قرصی بیابد.
محمد اصفهانی، خشایار اعتمادی، قاسم افشار، علیرضا عصار و برخی از چهره هایی که بعدها به بهانه های مختلف ترک وطن کردند، از جمله خوانندگانی بودند که هر یک به سبک و سیاق خود قدم در عرصه موسیقی پاپ گذاشته و ذائقه مردم را به دست گرفتند.
این اتفاق که سرمنشایی بزرگ برای ورود جوانان مستعد و علاقمند به عرصه موسیقی در کشور شد، بعدها با آغاز به فعالیت خوانندگانی همچون ناصر عبدللهی ادامه یافت.
 
ناصر عبداللهی در دهمین روز از دی ماه سال ۱۳۴۹ در محله سید کامل شهر بندرعباس زاده شد. پدرش عبدالرحمن عبداللهی کارگر بازنشسته بود و مادرش مهرنگاربندری نیایی خانه‌دار. از ۱۳ سالگی به موسیقی علاقه‌مند شد. فعالیت‌های هنری خود را از سال‌های نوجوانی در صدا و سیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان هرمزگان آغاز کرد.
وی کار حرفه‌ای را به طور جدی از سال ۱۳۷۴ خورشیدی آغاز کرد. در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران آمد. محمدعلی بهمنی وی را به انتشارات دارینوش معرفی کرد. پس از آن آلبوم‌های عشق است و دوستت دارم ناصر را این انتشارات ضبط و منتشر کرد. ناصر با انتشارات فوق دچار اختلافاتی شد. پس از آن آلبوم‌های بوی شرجی، هوای حوا و ماندگار توسط انتشارات آوای نکیسا و آلبوم رخصت توسط انتشارات آوای مهر میهن به بازار روانه شد.
بیشتر اشعار ترانه‌های او از سروده‌های محمدعلی بهمنی بود. در کار موسیقی به گفته خودش تحت تأثیر سبک موسیقی ابراهیم منصفی بود. طوری که در سال‌های آغازین کار هنری ترانه‌های منصفی را بازخوانی می‌کرد.
ترانه‌های مورد انتخاب وی در آلبوم‌هایش عمدتاً دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی بودند که ترانه های «یادم باشد»، «کودکان خیابانی»، «سربلند» و «شیوهٔ ما»)، مذهبی (مانند ترانه‌های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر» و عاشقانه هایی مانند ترانه‌های «تو ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز» از آن جمله اند.
از جمله معروف ترین آثار ناصر عبدللهی ترانه «ناصریا» است. پس از ارائه ترانه ناصریا منتقدان عبداللهی گفتند که این کاری اسپانیولی است و از ملودی‌های جیپسی کینگ برگرفته شده ‌است، اما وی معتقد بود که چنین نیست و این کار ریتم عربی دارد، ریتمی که بارها با سازهای دیگری نظیر عود، دهل، و دف نواخته شده ‌بود. اما تاکنون هرگز با گیتار نواخته نشده‌ بود، اما عبداللهی این کار را انجام داد.
ملودی ترانهٔ ناصریا سال ۱۳۷۶ ساخته شد. شعر این آهنگ به گویش بندری است و به گفته عبداللهی هدف از ساخت آن اعتراض ضد ظلم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده‌ است. بر اساس متن شعر ناصریا اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته‌ باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد.
ناصرعبداللهی در سوم آذرماه ۱۳۸۵ در بندرعباس به دلایل نامشخصی بی هوش شد و به کما رفت. او پس از گذراندن ۲۷ روز در کما سرانجام در بیمارستان هاشمی نژاد تهران در روز ۲۹ آذر ۱۳۸۵ و در ۳۶ سالگی درگذشت و در زادگاهش، بندرعباس، به خاک سپرده شد. تا سال‌ها شایعات فراوانی دربارهٔ علت مرگ وی وجود داشت و همچنان این موضوع در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
ماجرای مرگ نابهنگام و دور از باور این خواننده جوان و خوش ذوق هرچه که بود، موجب برچیده شدن بساط موفقیت یک هنرمند خوش آتیه در عرصه موسیقی کشورمان شد. صدای ماندگار و ترانه های او همچنان پس از گذشت 10 سال از مرگش شنیدنی و تازه اند.../
12135/135/6