لباس محلی عشایر نمونه بارز عفاف و حجاب است

ایرج دهقان در گفتگو با خبرنگار ایمنا از شهرستان دهاقان، با بیان این مطلب اظهار داشت: لباس زنان عشایر ترکیبی است از سرپوش، تن پوش و پاپوش که مهم ترین بخش تن پوش آنها پیراهنی است به نام «جوه» که با دامن ترکیب می شود جوه پیراهنی آستین بلند، مچ دار و پر نقش و نگار است و این نقش و نگارش را هم از طبیعت وام می گیرد.

وی باتوجه به اینکه تن پوش زنان عشایر متناسب با شرایط فصلی، موقعیت اجتماعی و اقتصادی آنها تعریف می شود، اذعان داشت: گشادی و آزادی این تن پوش ها که در غالب دامن های بلند و پرچین ظاهر می شود همه با در نظر گرفتن فعالیت های گوناگونی که زنان ایلیاتی و عشایر در طول روز انجام می دهند، طراحی شده است.

سرپرست امور عشایر شهرستان دهاقان گفت: در لباس عشایر، رنگ های طبیعی و متناسب با شرایط مکانی و زمانی استفاده می شود.،زنان عشایر برای هر کدام از این رنگ ها تعبیر خاص خودشان را دارند مثلا رنگ قرمز یا به تعبیری سرخ که پای ثابت لباس زنان ایلیاتی است، حس شور و هیجان را در آنها زنده می کند، رنگ سبز برای آنها نماد طبیعت و باروری است و حس آرامش را در آنها زنده می کند. رنگ آبی آسمانی رنگ دیگری است که در لباس زنان عشایر و به خصوص می نای آنها بسیار دیده می شود.
سرپرست امور عشایر شهرستان دهقان افزود: عشایر معتقدند، این رنگ، رنگ سلامت است و دردها را تسکین می دهد.

وی خاطرنشان کرد: هر کدام از چین و شکن های لباس زنان عشایر نه تنها در راستای زیبایی پوشش بلکه با هدف هرچه کاربردی تر بودن آن طراحی شده است. مثلا بیرون ماندن گوش های زنان عشایر از زیر لچک و مینا از این روست که صدا نقش اصلی را در زندگی عشایری بازی می کند و همین ایجاب می کند تا زنان عشایر برای شنیدن صداهای کوهستان، گله، حرکت حیوانات وحشی و... گوش های شان را بیرون از پوشش سر یا همان روسری قرار دهند یا سکه هایی که برای زینت سرپوش های زنان عشایر مورد استفاده قرار می گیرد علاوه بر جنبه زیبایی، نشان دهنده موقعیت و پایگاه اجتماعی افراد هم هستند ضمن اینکه یکی از راه های حفظ نقدینگی اموال خانواده هم به شمار می رود./