آخرین بار کی فیلم جفنگ دیدی؟؟؟

 به گزارش خبرگزاری ایمنا، آن جایی باید شک کرد که فیلم ساز محترم با ساخت چنین فیلمی ادعای فرمیک می کند و اصلا حواسش نیست چنان خزعبلی ساخته که مخاطب را آزار می دهد.
دوستان هیئت داوران هم فیلم نامه ای را کاندید کرده اند که یک مخاطب عام سینما هم اشکالاتش را درک می کند و می فهمد ولی چرایی کاندید شدن فیلم نامعلوم است.فیلم با صحنه ای آغاز می شود که هیچ نقشی در فیلم ندارد و در پایان در یک بازگشت به گذشته ی احمقانه سعی می کند که آن آغاز را به داستان اصلی وصله کند که بدتر از بازگشت به گذشته ، اسف بار و چرت است.
فیلم اساسا قرار است یک درام معمایی یا کاراگاهی باشد ولی ریتم فیلم، شخصیت پردازی ها، تعلیق ها و نقاط عطف به ناشیانه ترین شکل ممکن طراحی شده است.
تمامی رفتارها ، کنش ها و واکنش ها ی پلیس فیلم با بازی فریبرز عرب نیا تقلبی و جعلی است چرا که اساسا کاریکاتوری از یک شخصیت پلیس است.
معلوم نیست کی هست و کی نیست؟ همه ی شخصیت ها چه در کلانتری و چه در خانه ی دختر و چه جمع دوستانش از همین قماش اند.بدون هویت و سردرگم.
راه های حل معما که از فرط خنده دار بودن و توهین آمیز بودن شاهکارند. نقاط عطف و برملا شدن رازها هم  همین طور. فیلم نامه نویس محترم حتی به خودش زحمت نداده تا از قواعد همیشگی ژانر استفاده کند تا کمی از این همه شلختگی و بی قاعده بودن دور شود. با گذاشتن یکی دو نکته برای شخصیت پردازی شخصیت پلیس فیلم و نیز دیگر شخصیت ها فیلم می توانست چند قدمی رو به جلو بردارد ولی گویی فیلم نامه نویس و کارگردان  به عمد و به اشتباه برخلاف جریان آب شنا کرده اند تا ادای متفاوت بودن درآورند ولی هم خود و هم فیلم را غرق کرده اند.
در مورد کارگردانی هم وضع خراب است.نماهایی با زاویه های بی ربط و بی منطق.حرکت های دوربین بی دلیل که گاهی از فرط مسخره بودن خنده دار است و معلوم نیست قرار است چه چیزی را در فیلم نشان دهد ، سرو شکلی آماتورگونه به فیلم داده است.
این میزان ناتوانی در ساخت فیلم از سوی فرزاد موتمن و دیگر فیلم سازان قدیمی حاضر در جشنواره موید این نکته است که فیلم سازان محترم نتوانسته اند خود را با نسل جدید مخاطبان سینما که به مراتب باسوادتر و نکته بین تر از نسل های قبلی هستند هماهنگ کنند و سعی بر این دارند تا همچنان با توجه به اعتبار گذشته فیلم بسازند و هم چنان متاسفانه به اعتبار گذشته به جشنواره بیایند و حتی کاندیدای جایزه شوند اما مسیر واقعی سینما دیر یا زود فیلم سازان عقب مانده  از جامعه و مخاطبان را پس خواهد زد.

/احسان امینی/