حدیثی از پیامبر(ص) درباره حضرت علی(ع) که کمتر شنیده شد!

یک روز که پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم) نشسته بود ناگاه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) وارد شد و پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) به او فرمود: تو به عیسى بن مریم (ع) شبیه هستی، و اگر ترس از این نبود که گروه هایى از امّتم در باره تو همان را بگویند که مسیحیان در باره عیسى ‏گفتند، در باره تو چیزهایى مى‏گفتم که از میان مردم عبور نکنى مگر آن که خاک پایت را براى تبرّک بردارند.!
سخن مخالفین
برخی گفتند پیامبر براى عموزاده‏اش به نمونه‏اى پایین‏تر از عیسى بن مریم (علیه‌السلام) راضى نیست که در این زمان این آیه نازل شد...
آیه ای برای حمایت از این حدیث
سوره زخرف، آیه ۵۷ تا ۶۰ 
"وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلًا إِذا قَوْمُکَ مِنْهُ یَصِدُّونَ*
وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَیْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَکَ إِلَّا جَدَلًا بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ*
إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَیْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبَنِی إِسْرائِیلَ* وَ لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْنا مِنْکُمْ مَلائِکَةً فِی الْأَرْضِ یَخْلُفُونَ "
و چون عیسى بن مریم مثل زده مى‏شود ناگهان قوم تو سر و صدا راه مى‏اندازند
و گفتند: آیا معبودان ما بهترند یا او. ولی آنان این مقایسه را به عنوان مثل براى تو نزدند مگر از روى جدال بى‏منطق و ستیزه‏جویى ، بلکه اینان گروهى ستیزه‏جو هستند.
او نبود جز بنده‏اى که به او نعمت عطا کردیم و وى را براى بنى‏اسرائیل نشانه‏اى بزرگ قرار دادیم و ما اگر بخواهیم برخى از شما را در زمین فرشتگانى قرار مى‏دهیم که جانشین باشند.
مخالفت حارث با این حدیث
راوى مى‏گوید: حارث بن عمرو فهرى به خشم آمد و گفت: خدایا! اگر این حکم درست است و از نزد تو است که مقرّر شده بنى هاشم پیشوایى امّت را مانند هراکلیوس پس از هراکلیوس به ارث برند [یعنى به رسم پادشاهان‏] پس بر سر ما از آسمان سنگ بباران یا عذاب دردناکى بر ما فرود آر.
نصیحت پیامبر به حارث
خداوند سخن حارث را به پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) فرو فرستاد و این آیه هم نازل شد: " و خداوند بنا ندارد ایشان را با اینکه تو در میانشان هستى و ما دام که استغفار مى‏کنند عذاب کند".
پیامبر به او فرمود: اى عمرو! یا توبه کن یا از این جا برو.
او در پاسخ گفت: اى محمّد! از آن چه دارى براى قریشیان بهره‏اى مقرر کن؛ زیرا بنى هاشم بزرگوارى و کرم عرب و عجم را دارند.
پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: این در اختیار من نیست و آن را باید در اختیار خداوند سبحان دانست.
او گفت: اى محمّد! دلم از توبه پیروى نمى‏کند، ولى از کنار تو مى‏روم، و دستور داد شترش را بیاورند، او سوار آن شد. و چون به حومه مدینه رسید تکّه سنگى به سر او خورد و بر فرقش کوفت،
آیه عذاب برای کسی که در حق خود نفرین کرد
و در این جا به پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) وحى آمد که: "سائلى از کفار درخواست عذابى کرد که لا محاله واقع مى‏شد [عذابى که‏] ویژه کافران است، [و] آن را بازدارنده‏اى نیست. [این عذاب‏] از سوى خداى صاحب درجات است
پس پیامبر به منافقانى که در پیرامون او بودند فرمود: در پى دوستتان بروید که آن چه را خواسته بود به سرش آمد، خداوند مى‏فرماید:" آنها (از خدا) تقاضاى فتح و پیروزى و گشایش کردند، و هر گردنکش ستیزه‏جو نومید و نابود شد.