الهه و شهربانو منصوريان/ خواهراني كه مي‌خواهند طلايي باشند

به گزارش ايمنا روزنامه ايران ورزشي به گفتگو با الهه و شهربانو منصوريان پرداخته كه شرح آن را در زير مي‌خوانيد:
دو خواهر در قالب یک تیم ملی. اتفاقی نادر و البته قشنگ. اتفاقی که برای نخستین بار در ورزش بانوان رخ داده است. دو خواهری که برای رسیدن به تیم ملی ووشو از هفت خوان رستم گذشتند. در این میان آسیب دیدند، تا جایی که صورتشان مجروح شد اما پا پس نکشیدند. یار و یاور هم شدند. به همدیگر روحیه می‌دادند. کوچ همدیگر شدند. هر چه از مسابقات بین‌المللی و رقابت با حریفان آموختند در اختیار یکدیگر قرار دادند تا با تجربیات و کمک همدیگر تیم ملی دو نفره ووشو را تشکیل بدهند. تیمی که نه تنها به لحاظ فنی بالا است که شاید با انگیزه‌ترین تیم ورزشی کاروان اعزامی ایران به بازی‌های آسیایی اینچئون هم باشد. تیمی با ترکیب الهه منصوریان و شهربانو منصوریان. دو خواهر با کارنامه‌ای پربار از رقابت‌های جهانی و جام جهانی که این روزها در کنار هم تمرین می‌کنند، تمرینی سخت و فشرده برای موفقیت در آزمونی سخت به نام بازی‌های آسیایی اینچئون و این در شرایطی است که ووشو دوره قبل بازی‌های آسیایی صاحب مدال طلا در بخش بانوان شده است و حالا خواهران منصوریان درصدد هستند تا این مدال را تکرار کنند و البته آنها در تلاش هستند تا تعداد این طلا را به دو مدال در این دوره از بازی‌ها افزایش دهند. شاید کاری سخت باشد اما مبارزات و جنگندگی خواهران منصوریان در مسابقات جهانی دلمان را گرم می‌کند. زمانی که مبارزات الهه منصوریان با گونه شکسته و صورت آسیب‌دیده را در رقابت‌های قهرمانی جهان در ذهن مرور می‌کنیم، امیدواری‌مان بیشتر از قبل می‌شود و به مدال طلایی که تصویرش را ساخته‌ایم بیشتر امیدوار می‌شویم، چراکه می‌دانیم الهه منصوریان با غیرت و اعتماد به نفسی که دارد می‌تواند از پس حریفانش برآید. شهربانو منصوریان هم مثل خواهرش است. اعتماد به نفس و نگاه خونسرد شهربانو به رقبای جهانی‌اش ما را مصمم می‌کند که او هم در کنار الهه می‌تواند شگفتی‌ساز باشد. شگفتی که برای دیدن آن باید ۵۰ و چند روز دیگر صبر کنیم تا بازی‌های آسیایی کره جنوبی شروع بشود و شاهد مبارزات خواهران منصوریان باشیم. دو خواهر با مسوولیتی سنگین در رقابتی حساس و دشوار.
**الهه منصوریان: متفاوت ‌ترین تیم کاروان ایرانیم
اولین تجربه حضورش در بازی‌های آسیایی همراه با مدال بود. البته نه مدالی که باب میلش باشد. الهه منصوریان در پی مدال خوشرنگ طلا بود اما برنز نصیبش شد. او چهار سال صبر کرد و تمرین سخت را به جان خرید تا بار دیگر ملی‌پوش تیم ووشو باشد و حالا این فرصت برای الهه منصوریان فراهم شده و او درصدد است تا از این فرصت به بهترین شکل استفاده ببرد و ناکامی گوانگژو را در سرزمین چشم بادامی دیگری جبران کند. منصوریان مدال طلای بازی‌های اینچئون را می‌خواهد و برای رسیدن به این مدال نه تنها ماه‌ها بلکه سال‌ها است تلاش کرده.
به زودی دومین حضورت در بازی‌های آسیایی را تجربه می‌کنی.
برای رسیدن به این بازی‌ها لحظه‌شماری می‌کنم. البته خیلی هم سختی کشیدم تا این موقعیت دوباره برایم فراهم بشود، خدا را شکر که این اتفاق افتاد و در ترکیب تیم اعزامی به بازی‌های آسیایی قرار گرفتم.
پانگ وسواس خاصی در انتخاب ملی‌پوشان به خرج داد و از فیلترهای سختی عبور کردی.
ووشو با توجه به مدال طلایی که دوره قبل در بخش بانوان به دست آورد، انتظارات را از این رشته بالا برد، در کنار این وجود بازیکنان مدعی و البته قدرتمند در اردوهای تیم ملی باعث شد تا فدراسیون و کادر فنی با وسواس خاصی نفرات تیم ملی را انتخاب کنند تا بهترین‌ها اعزام شده و مدال دوره قبل تکرار بشود.
یکی از رقبا هم «سهیلا منصوریان» خواهرت بود؟
سهیلا به خاطر من کنار کشید. به او مدیونم و تمام تلاشم را می‌کنم تا با مدال طلایم کار او را جبران کنم.
دوره قبل هم صاحب مدال شدی اما الهه منصوریان طلا را می‌خواست.
دوره قبل که در بازی‌های آسیایی حضور داشتم، تنها ۱۸ ساله بودم و تجربه بالایی نداشتم، در طول مبارزات استرس داشتم و نتوانستم خیلی خوب از موقعیتم استفاده ببرم، اما حالا چهار سال گذشته، باتجربه‌تر شده‌ام مسابقات مختلفی را دیده‌ام، حالا می‌دانم در مبارزات چگونه زمان را مدیریت کنم و از موقعیتم استفاده ببرم. حالا بزرگ شده‌ام و برای مسابقه‌ای مثل بازی‌های آسیایی آماده‌ام.
فکر می‌کنی، این بار هم می‌توانی موفق باشی؟
به طور حتم کار ما این بار به مراتب سخت‌تر است، چه در بخش مردان و چه در بخش بانوان. مدال طلای ووشو برای چینی‌ها حیثیتی است، آنها مدال‌های بیشماری به دست می‌آورند اما روی مدال‌های ووشو تعصب خاصی دارند، دوره قبل سه طلای ووشو نصیب ایران شد. آنها نمی‌گذارند این بار هم این اتفاق بیفتد، در وزن بانوان و در وزن آقایان چینی‌ها حضور دارند. علاوه بر این ملی‌پوشان ووشو در حال حاضر برای رقبای آسیایی و جهانی خود شاخته شده‌‌تر شده‌اند، اینها یعنی کار ووشو در کره خیلی سخت خواهد بود.
می‌ترسی؟
نمی‌ترسم، اما یک کم استرس دارم، من برای تکرار برنز نمی‌روم، می‌خواهم طلا را کسب کنم اما نگرانم آسیب‌دیدگی در طول مبارزات سراغم بیاید و تمام رویاهایم را خراب کند وگرنه الهه از هیچ حریفی نمی‌ترسد، با صورت و گونه شکسته با حریفانم مبارزه کردم و مدال طلا را بر گردنم انداختم. من همان قهرمان جهانم که می‌خواهم قهرمان بازی‌های آسیایی هم باشم.
در این دوره از بازی‌ها، خواهرت نیز کنارت قرار دارد.
حضور شهربانو خیلی دلگرمم می‌کند. ما دو تا خواهر یک تیم هستیم. یک تیم متحد و همدل که برای موفقیت همدیگر هر کاری می‌کنیم. ما متفاوت‌ترین تیم ورزشی کاروان ایران و شاید بازی‌های آسیایی باشیم.
شهربانو منصوریان: حضور الهه برایم دلگرمی است
برای رسیدن به پیراهن تیم ملی از هفت‌خوان رستم گذشت؛ هفت‌خوانی که با حضور قهرمانان جهان و آسیا جدالی جهانی در آکادمی ووشوی ایران برایش ایجاد کرد. گذشتن از مریم هاشمی قهرمان جهان، خدیجه آزادپور قهرمان بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو، صدیقه دریایی قهرمان جهان و دیگر رقبا کار آسانی نبود اما شهربانو منصوریان از تک تک رقبای خود گذشت، آن‌هم نه یک بار بلکه با هر کدام دو بار مبارزه کرد تا بالاخره مسافر اینچئون شد تا حالا و در کنار الهه منصوریان تیمی دو نفره را تشکیل بدهند. تیمی که خودش معتقد است تیمی خاص در بازی‌های آسیایی کره جنوبی است.
بالاخره به هدفت رسیدی و مسافر اینچئون شدی.
من ۴ سال پیش در بازی‌های آسیایی به‌عنوان نفر دوم تیم بودم که میسر نشد در ترکیب تیم قرار بگیرم اما خدا را شکر این بار توانستم در ترکیب تیم قرار بگیرم و این بازی‌ها را تجربه کنم. تجربه‌ای که با مسابقات دیگرم قابل مقایسه نخواهد بود.
از مسیر سختی هم عبور کردی تا ملی‌پوش شوی.
بله، ۷ انتخابی داشتم تا بتوانم در ترکیب تیم دو نفره قرار بگیرم. حضور بازیکنانی مثل مریم هاشمی، صدیقه دریایی و خدیجه آزادپور کار را برای ملی‌پوش شدن سخت می‌کند. در واقع برای رسیدن به پیراهن تیم ملی در یک رقابت جهانی شرکت کردم، چرا که هر سه این نفرات قهرمانان جهان و آسیا هستند.
با توجه به آسیب‌دیدگی‌ات نزدیک بود این مسابقات را از دست بدهی.
در مبارزه‌ام با خدیجه آزادپور با شکستگی پایم روبرو شدم. خیلی ناراحت‌کننده بود برایم اما فدراسیون این فضا را برایم فراهم کرد تا پس از بهبودی‌ام باز هم در انتخابی‌ها شرکت کنم و پس از یک ماه که از بهبودی‌ام گذشت، دوباره انتخابی زدم و توانستم از سد رقبایم بگذرم، البته با اختلاف اندک حریفانم را شکست دادم.
در این شرایط انگیزه زیادی برای کسب مدال طلا داری.
هم به فدراسیون بدهکارم، هم به خانواده‌ام. فدراسیون فرصت دوباره‌ای به من داد؛ باید از این فرصت به بهترین شکل استفاده کنم. خانواده‌ام و بخصوص همسرم همیشه دوری‌ام را تحمل می‌کنند. برای جبران لطف آنها باید مدال طلا را به دست بیاورم. زمانی که مسافر اینچئون شدم، همسرم گفت نیمی از آرزوهایش برآورده شده، نیم دیگر آرزویش کسب مدال طلای این بازی‌ها است که می‌خواهم آن را برآورده کنم.
البته همه انتظار دارند که طلای وزن ۶۰ دوره قبل تکرار شود.
بله، مدال طلای خدیجه آزادپور توقعات را از این رشته بالا برده، حالا نگاه‌ها روی او زوم است و منتظرند که طلای دوره قبل را تکرار کنیم.
فکر می‌کنی می‌توانی موفق شوی؟
باید قبول کنیم موفقیت در این دوره سخت‌تر است. چینی‌ها در وزن ۶۰ کیلوگرم بانوان یک مهره قوی در اختیار دارند اما نمی‌خواهم به این مساله فکر کنم، من هم به اندازه خودم قوی هستم و برای این بازی‌ها تمرین کرده‌ام. راحت مسافر اینچئون نشدم، نمی‌خواهم به راحتی هم پا پس بکشم.
ماه‌ها است در اردو هستی و تمرین می‌کنی، خسته نشدی؟
یک وقت‌هایی خسته شده‌ام اما وقتی به سکوی قهرمانی فکر می‌کنم، انگار دوباره انرژی تازه به دست می‌آورم و خستگی را فراموش می‌کنم.
در شرایطی عازم اینچئون می‌شوی که الهه منصوریان هم‌تیمی‌ات است و ...
خدا را شاکرم که این فرصت برای هر دوی ما فراهم شده تا در کنار هم عازم بازی‌های آسیایی شویم. مسابقات جهانی و اردوهای تیم ملی همواره با هم هستیم اما بازی آسیایی قضیه‌اش با مسابقات دیگر فرق دارد. زمانی که در انتخابی پایم آسیب دید، الهه خیلی ناراحت شد، از اینکه شاید نتوانم دیگر همراهی‌اش کنم اما خوب شدم و بازگشتم. به‌طور حتم حضور الهه در کنارم قوت قلب و دلگرمی بزرگی است.
/۱۱