عطار نیشابوری سخن سرایی بر شاهبال سیمرغ

به گزارش خبرنگار ایمنا در شهرضا، سخنوری و سخن سرایی عطیه الهی است که کردگار هستی بخش آن را به مثابه گوهری در کام و جان اهل خرد و حکمت به ودیعت نهاده است.
آنانی که چون رشته سخن در دست تدبیر گیرند سلسله وار گوهرانی سیقل داده شده به آب معرفت و عنبرین بوی بر جان و مشام تشنه اهل جهان فرو می ریزند گویی منادیانی هستند از آسمان و اهل جنات عدن که شمیم جان افزای فردوس وصال را بر زمین و زمینیان خسته از هجران عطا می‌کنند. 
از این دست بزرگان در فرهنگ چند صد هزار ساله ایرانی فراوانند، در اصل خمیر مایه ایرانی سرشته با ضرب آهنگ گویش هایی این چنینی است، البته این سخن بماند که شوربختانه امروز با بی توجهی به ادب پارسی خیل انبوهی از فارغ التحصیلانی تربیت شده اند که حتی از نگارش یک نامه ساده اداری نیز عاجزند، اما ادب پارسی و فرهنگ ایرانی این ظرفیت را دارد که در هر لحظه با اندکی مداقه نیروهایی فرهیخته را تحویل جامعه دهد به ویژه آنکه ادب ایرانی عصاره ای در خود دارد که سایر فرهنگ‌ها از آن محرومند و آن تلفیق و الهام گیری آن از اندیشه والای اسلام است که همچون سرچشمه ای جوشان روح افزای فرهنگ، معماری، ادب و جامعه ایرانی بوده و هست.
در میان ادبا و حکمای ایران شیخ فریدالدین عطار نیشابوری سخن‌سرایی است نشسته بر شاهبال سیمرغ و پران در اوج آسمان بی انتهای وصال راهنمای مشتاقان وصل شده است.
شرح احوال وی نیز با وجود افسانه ها و کرامت‌های بسیاری که از وی بر سر زبان‌هاست در غباری از تیرگی و ناشناختگی فرو رفته است.
وی در حدود سال ۵۴۰ هجری در کدکن یکی از قرای نیشابور دیده بر جهان گشود. 
در آغاز پیشه پدر اختیار کرده و در داروخانه به شغل طبابت مشغول شد، اندیشه این حکیم نیز به مانند سنایی آمادگی لازم را جهت ایجاد یک تحول روحی داشته است به گونه ای که در نیمه دوم عمر خود بیشتر به تآلیف کتب و سرودن اشعار پرداخته است.
سال فوت او به درستی معلوم نیست ولی نباید از سال ۶۱۷ هجری دیرتر باشد، برخی نگاشته ها نیز حاکی از شهادت وی در حمله جانسوز مغول دارد. 
منطق الطیر در ۴۶۰۰ بیت، الهی نامه، مصیب نامه، مختارنامه و تذکرة الآولیا از مهمترین آثار اوست. 
علی ای حال عطار آنچه را که شوریده غزنه، سنایی، وارد ادب پارسی کرد با برجستگی خاصی به کمال رساند و حتی می‌توان وی را پیشگام مولوی در راه رسیده به اوج عارفانه دانست.
/عباس صادقی/