روایت پرواز برادران رایت از زبان خودشان +تصاویر

به گزارش گروه ترجمه سرویس علم و فناوری ایمنا ارویل رایت و ویلبر رایت، دو برادر آمریکایی اهل اوهایو بودند که تحصیلات دبیرستانی داشتند ولی هیچ‌ یک موفق به دریافت دیپلم نشدند. آنها به خاطر اختراع اولین هواپیمای قابل کنترل موتوردار خود در تاریخ ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ مشهور شدند.اولین پرواز برادران رایت ۱۲ ثانیه به طول انجامید. آنها در این پرواز مسافت ۱۲۰ فوتی را طی کردند. در آن روز ویلبر رایت با ۳ پرواز دیگر، رکورد ۵۹ ثانیه ای را برای پیودن مسافت ۸۵۲ فوتی از آن خود کرد.
این ۲ برادر تجربه پرواز خود را از سال ۱۸۹۶ در مغازه دوچرخه فروشی خود واقع در دیتون ایالت اوهایو آغاز کردند. آنها به دلیل وجود بادهای دائمی که برای بالا رفتن هواپیما به آن نیاز بود ساحل کیتی هاوک را انتخاب کردند. در سال ۱۹۰۲ این ۲ برادر گلایدر(هواپیمای بدون موتور) خود را به ساحل کیتی هاوک آوردند و بیش از ۷۰۰ پرواز موفقیت آمیز به انجام رساندند.
 
حال قدم بعدی برای آنها یک پرواز قدرتمند بود.هیچ یک از شرکت های سازنده اتومبیل نمی توانستند نیاز آنها را برای داشتن موتور سبک و قدرتمند برآورده سازند.بنابراین آنها مجبور شدند خودشان این موتور را طراحی کنند.تلاش سرسختانه آنها برای ساخت و آزمایش این موتور در روز ۱۷ ماه دسامبر به سرانجام رسید و برادران رایت توانستند به آسمان راه یابند و مسیر تاریخ را برای همیشه تغییر دهند.آنها پرواز تاریخی خود را به چندین روزنامه اطلاع دادند،اما تنها یک مجله محلی به ذکر این رویداد پرداخت.
آن روز صبح موقعیت برای پرواز عالی بود و باد همیشگی از جانب شمال می وزید.حدود ساعت ۱۰:۳۰ صبح روز ۱۷ دسامبر ارویل رایت بر روی بال هواپیما نشست و موتور هواپیما را آماده پرواز کرد.او در دفتر خاطرات خود اینگونه نوشته است: "هنگامی که ما از خواب بیدار شدیم باد ۲۵-۲۰ فوتی از جانب شمال می وزید،ما ماشین را بیرون آورده و برای افرادی که در آن مسیر رفت و آمد داشتند نشانه ای قرار دادیم.
 
چند دقیقه پس از روشن شدن موتور و به حرکت درآمدن پروانه هواپیما،من در ساعت ۱۰:۳۵ برای اولین بار داخل ماشین شدم.باد سنج کیتی هاوک جریان ۲۰ فوتی باد را نشان می داد. کنترل رادار جلویی هواپیما به دلیل نزدیکی به مرکز واقعا مشکل بود و هنگامی که هواپیما روشن شد،رادار ابتدا به یک سمت و پس از آن به سمت دیگر کشیده می شد.بنابراین ماشین به طور ناگهانی تا ارتفاع ۱۰ فوتی بالا رفت و سپس با تغییر مسیر رادار به زمین بازگشت.این زمان حدود ۱۲ ثانیه طول کشید.اهرم موتور شکسته بود و ترمزی که در زیر رادار قرار داشت ترک خورده بود.پس از تعمیرات لازم ساعت ۱۱:۲۰ دومین پرواز آزمایشی صورت گرفت. 
با کمک افراد راهنما دومرتبه ماشین بلند شد و به نقطه شروع برگشت.۲۰ دقیقه به ساعت ۱۲ مانده بود که سومین پرواز آزمایشی انجام شد. ساعت ۱۲ ظهر ویل آخرین پرواز را از سر گرفت.هنگامی که او مسافت ۴۰۰-۳۰۰ مایلی را پیموده بود،بهتر می توانست ماشین را کنترل کند و بر روی سطحی هموار پرواز می کرد تا اینکه به تپه ای رسید و وقتی می خواست دوباره اوج بگیرد به طور ناگهانی فرود آمد.رادار جلویی بدجوری شکسته بود،اما قاب اصلی آن سالم بود،ما پس از برداشتن رادار جلویی توانستیم ماشین را دوباره به محل پرواز برسانیم."
 
/110