عليرضا افتخاري؛ ميراث‏دار شايسته‏ي استاد تاج اصفهاني

عليرضا افتخاري مهياري در روز دهم فروردين ماه هزار و سيصد و سي و هفت در شهر اصفهان ديده به جهان گشود. وي از همان کودکي بسيار خوب و رسا مي خواند. استاد نخست افتخاري، استاد طباطبايي نوازنده روشندل ويولن بود که به پيشرفت افتخاري کمک هاي شاياني نمود به طوري که صفحاتي از افتخاري در نوجواني توسط شرکت رويال در استوديو طنين ضبط شد. اما وقتي در 14 سالگي نزد استاد تاج اصفهاني؛ افتخار شاگردي نصيب عليرضا افتخاري شد، استاد وي را از خواندن و ضبط صفحه برحذر داشت و يادگيري کامل رديف ها را از وي خواست.
افتخاري با پشتکار و علاقه خاصي فرموده هاي استاد را آويزه گوش خود مي کرد و سعي مي کرد که بيشترين بهره را از وجودش ببرد. استاد تاج اصفهاني علاوه بر منابع عظيم قرن ها موسيقي ايراني؛ داراي منش هاي اخلاقي نيکويي هم بود که زبانزد خاص عام است و يکي از آموخته هاي تاج به تمامي شاگردانش در وهله اول همين منش هاي اخلاقي بود. شاگردي استاد بزرگي چون تاج اصفهاني نقطه عطفي در زندگي هنري افتخاري بود به طوري که افتخاري موفقيت هايش را مرهون استاد تاج مي داند و از ايشان هميشه به احترام و نيکي ياد مي کند.
در سال 1357 با حضور بزرگاني نظير دکتر صفوت؛ دکتر فروغ؛ استاد شهنازي؛ استاد تجويدي و... در آزمون باربد موفق به کسب رتبه نخست گرديد. «استاد شهنازي دستش را روي دوشم گذاشت و فرمود که مواظب خودت باش تو ديگر خواننده اين کشور شدي. من هم زانو زدم و دست ايشان را به احترام بوسيدم.»
در سال 1360 که استاد تاج به ديار باقي شتافت؛ افتخاري به نزد استاد دادبه رفت. استادي که علي رغم اين که استاد معروفي در زمره موسيقي ايران نبود، اما داراي گوش و هوش موسيقايي قوي بود و سهم به سزايي در احياي دشتستاني داشت. استاد دادبه با افتخاري آواز و دو بيتي محلي و نيز صداسازي کار کرد.
افتخاري در سال 63-62 آلبوم «آتش دل» را به ياد استادش؛ تاج اصفهاني در حالي خواند که در سنين جواني بود. وي در همين سال ها نزد بزرگاني نظير استاد کسايي، استاد شهناز و استاد شجريان هم کسب علم مي کرد به طوري که افتخاري در مورد استاد کسايي گفته است: «روزي با استاد کسايي سه گاه کار مي کرديم و استاد از اول سه گاه؛ خيلي تشنه بودند اما تا آخر سه گاه اين عطش پابرجا بود و همچنان ادامه مي دادند.»
افتخاري در سال هاي اوليه دهه شصت؛ اجراهايي خصوصي به همراه اساتيدي نظير کسايي، بديعي، بيگجه خاني و شهناز داشت. البته اين آثار تک نسخه اي بوده و هيچ گاه منتشر نشدند. در سال 64-63 با آوازي به نام «قصه گيسو» در ماهور و با ني کياني نژاد در سريال امير کبير صداي وي از تلويزيون پخش شد. افتخاري بعد از «آتش دل» بنا به فرموده مرحوم پدر، تا سه سال نخواند و بعد از سه سال با موافقت آن مرحوم کارهايي نظير «راز و نياز» با استاد حسين عليزاده و «مهروزان» با استاد کياني نژاد اجرا کرد.
اواخر دهه شصت با کنسرت هاي پياپي در کشورهاي مختلف مصادف بود که از اين کنسرت ها مي توان به کنسرت «راه ابريشم» در 28 شهر و کنسرت «مقام صبر» (در آلمان به همراهي استاد مشکاتيان) و... اشاره کرد. در يکي از همين کنسرت ها در ونکور کانادا شايعه بمب گذاري در سالن سبب شد که افتخاري به مدت 6 ساعت بدون امکانات صوتي در فضاي آزاد برنامه اجرا کند که خود افتخاري هم از 6 ساعت خواندن پياپي آن هم بدون امکانات صوتي هنوز متعجب است!
افتخاري در سال 69-68 با عارفي آشنا مي شود که در پي اين آشنايي به ختن چين نزد ايشان رفته و در آنجا عرفان و سلوک عرفاني را تجربه مي کند. به طوري که در بازگشت؛ در آثارش تحول پيدا مي کند و احساساتش در حين خواندن کاملاً تغيير مي کند. ناگفته نماند که افتخاري اولين کسي بود که بعد از انقلاب، اشعار حافظ را به صورت ترانه و تصنيف خواند. تصانيفي نظير: «روز هجران»، «نفس باد صبا» و...
افتخاري در اوايل دهه هفتاد با ارائه آثاري نظير «ناز نگاه»، «نيلوفرانه»، «سرو سيمين»، «ياد استاد» و... تبديل به چهره اي شناخته شده در نزد مردم گرديد. در همين سال ها در برنامه «تماشاگه راز» به همراهي اساتيدي نظير جلال ذوالفنون، بهزاد فروهري، شهريار فريوسفي و... به ارائه آثاري بداهه خواني و نيز قطعات ضربي پرداخت که نمونه اي از اين آثار بعدها در آلبوم «مستانه» و «شب عاشقان» عرضه شد.
در اواخر دهه هفتاد نيز کنسرت ها از سر گرفته شد اما اين بار در کشورهاي اروپايي و آمريکاي شمالي که نمونه اي از اين کنسرت ها، کنسرت لندن است که آلبوم آن منتشر شده است.