به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، اولین درسی که باید از برنامه سکان سازمان ملل آموخت چگونگی طراحی با همکاری مردم و برای آنها است. برای ایجاد فضاهای عمومی عالی، مهم‌ترین اصل دریافت نظرات ساکنان است. در ادامه نمونه‌هایی در غنا، برزیل و هند ارائه می‌شود که با تمرکز بر رویکردهای مشارکتی، پروژه‌های احیای خیابان، بازار و فضاهای عمومی انجام شده است.
غنا
از آنجایی که بازارهای عمومی در غنا مملو از فروشندگان زن است، فرزندان این زنان تا ۱۰ ساعت در روز را در فضاهای غیررسمی می‌گذرانند. این کودکان نوپا در کنار مادران خود به تنهایی یا به صورت گروهی در مناطق خطرناک و نه در محیط‌های دوستدار کودک معطل می‌شوند، بدون اینکه تفریحی داشته باشند. با مشارکت جامعه فروشندگان و مقامات محلی، برنامه اسکان بشر ملل متحد با این نگرانی رو به رشد مقابله کرد و در بازارهای عمومی شهر، اولین آزمایش برای اجرای فضاهای بازی کودکان را اجرا کرد.
بازارهای آکرای غنا که از غرفه‌های اجاره‌ای تشکیل شده‌اند، ترکیبی از سازه‌هایی هستند که به‌طور موقت برای فعالیت‌های کسب‌وکار تغییر کاربری داده‌اند. فضای فشرده بازارها، محدودیت اصلی رویکردهای خلاقانه و مداخلات سازگارانه بود. با شروع کارگاه طراحی مشارکتی، ابتدا طرح‌ها با استفاده از بازی رایانه‌ای محبوب ماینکرافت، یک رابط ساده که به هر کسی اجازه می‌دهد خواسته‌های خود را نشان دهد، تهیه شد. در واقع، ۲۳ نفر از اعضای این بازار شرکت کردند و مسائل مربوط و راه حل‌هایی را برای تغییر بازار پیشنهاد کردند. تیم پروژه با اطمینان از مشارکت دختران و زنان بازاری در طراحی و اجرا، ۶۱ جلسه با تقریباً ۱۱۴ شرکت‌کننده برگزار کردند.
با امکانات محدود، این پروژه به هدف خود رسید و فضاهای بازی امنی را برای فرزندان فروشندگان بازار ایجاد کرد. در این بازارها تاسیساتی برای بازی‌های سه‌بعدی اجرا شد. سکوهای نشستن و بالاروی چند منظوره و نصب‌های هنری تعاملی روی دیوارها و سقف‌ها برای تحریک بصری پیاده‌سازی شد. این فضاهای جدید ۵۰ فروشنده را در خود جای می‌داد و برای ۲۰۰ کاربر عادی کودک در هفته در دسترس بود.
ایجاد سطوح نوشتاری و طراحی مناسب برای کودکان نیز از دیگر اقداماتی بود که باعث شد فضای بازارها دوستدار کودک شود. بازی‌های محلی تعاملی، واحدهای میکروکتابخانه‌ای ساخته شده از لاستیک‌های بازیافتی و جعبه‌های بازی رنگارنگ برای ۱۰۰ کاربر کودک در هفته در دسترس بود.
برزیل
راه‌پله‌ها که اغلب نادیده گرفته و فراموش می‌شوند بخش مهمی از فضاهای عمومی ما هستند. این مکان‌ها که معمولاً در بافت‌های قدیمی شهری دیده می‌شوند به علت توجه ناکافی، به فضاهای ناخوشایند در بیشتر موارد تبدیل می‌شوند و این در حالی است که یک عنصر ضروری از شبکه حرکت عابران پیاده هستند. در جوامع به حاشیه رانده شده، پلکان‌ها تنها مناطقی هستند که به عنوان فضای عمومی باقی مانده‌اند و به عنوان روح محله‌ها محسوب می‌شوند. ژاردیم ناکامورا، در حاشیه جنوبی سائوپائولو، برزیل، ۱.۵ ساعت با وسایل نقلیه عمومی تا مرکز شهر فاصله دارد، دچار کمبود خدمات عمومی است و نرخ بالای جرم و جنایت دارد. مردم این منطقه که محل زندگی یک جامعه آسیب‌پذیر و کم درآمد است، برای رفتن به محل کارشان پیاده رفت‌وآمد می‌کنند.
با توجه به این موضوع، برنامه اسکان بشر ملل متحد پلکانی را با بیشترین تردد در یکی از خیابان‌های اصلی این محله تغییر داد. این فضای کم‌استفاده شده از فرسودگی رنج می‌برد و به محل تخلیه ناامن تبدیل شده بود. این پله‌ها در فاصله چند قدمی دو مدرسه دولتی، مهدکودک، مرکز بهداشت، فروشگاه‌ها و خدمات محلی قرار داشت و به همین علت دارای موقعیت استراتژیک اجتماعی بود. با درگیر کردن اعضای جامعه، مدارس، انجمن‌های محله، هنرمندان منطقه و مقامات دولتی محلی، فرآیند طراحی با حضور همه افراد ساکن آغاز شد.
افراد با همکاری یکدیگر راه‌پله‌ها را تغییر دادند، نقاشی دیواری کشیدند، سرسره‌های چوبی، نیمکت و میز پیک نیک نصب کردند، یک کتابخانه اجتماعی و فضای سبز تدارک دیدند. این منطقه که یک مداخله موفق در نظر گرفته می‌شود، شاهد افزایش تعداد کل افراد پیاده و مکان بازسازی شده به محلی برای تجمع سالم افراد در محله تبدیل شد.
هند
ساحل مونام‌بام موزیریس در کوچی هند برای مدت طولانی توسط مقامات محلی نادیده گرفته شده بود، اگرچه بسیاری از المان‌های شهری را مانند فضاهای سبز طبیعی سایه‌دار در خود جای داده بود اما بی‌توجهی باعث شد ساکنان به ویژه افراد دارای معلولیت و ناتوانی‌های حرکتی نتوانند از این فضا استفاده کنند زیرا هیچ زیرساختی وجود نداشت که به آنها امکان دسترسی به ساحل را بدهد.
برنامه اسکان بشر ملل متحد به مردم محلی کمک کرد تا این فضا را پس بگیرند و ساحل را برای همه مردم صرف‌نظر از جنسیت، سن و توانایی آنها کاربردی تر و فراگیرتر کند. در واقع، پروژه ساحل مونام‌بام موزیریس یک «مدل ساحلی بدون مانع» ایجاد کرد که شامل رمپ‌های همه‌کاره می‌شد که می‌تواند توسط هر کسی با یا بدون وسیله حرکتی استفاده شود. این تغییرات برای تشویق گردشگری و فرصت‌های معیشتی برای جامعه محلی انجام شد.
این پروژه هم با رویکرد مشارکت ساکنان محلی انجام شد که در آن مردم طرح‌هایی را برای کل ساحل ارائه کردند. زمین بازی، یک منطقه ورزشی و مناسب‌سازی‌های ویژه‌ای برای افراد دارای معلولیت انجام شد. از نتایج این پروژه می‌توان به دسترسی افراد دارای معلولیت به ساحل، افزایش تجارت و ورد گردشگران زیاد اشاره کرد. این پروژه کمک مهمی به دسترسی در سطح منطقه کرد و باعث شد تا تغییرات بنیادی دیگری در سایر سواحل انجام شود.
نظر شما