به گزارش خبرنگار ایمنا، الناز دارابیان، ورزشکار پرافتخار پارادوومیدانی در ماده پرتاب دیسک متولد ۱۳۶۲ در عجب‌شیر است که از بدو تولد به دلیل خطای پزشک، حین بارداری و تجویز داروی ممنوعه برای مادر، دچار معلولیت شدید جسمی و حرکتی شده است، وی از سال ۲۰۱۸ تاکنون به مدت ۵ سال رکورد پرتاب دیسک در بخش پارا در دست دارد و در آخرین افتخارآفرینی خود در این رشته و در کلاس F53، با رکورد ۱۴.۲۵ متر، ضمن شکستن رکورد آسیا که پیش از این هم در اختیار خودش بود، صاحب مدال طلا شد و به مقام قهرمانی دست یافت، دارابیان پس از قهرمانی در پاراآسیایی هانگژو و در بحبوجه حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی به غزه مدال خوش‌رنگ خود را به کودکان شهید غزه تقدیم کرد.
دارابیان در کنار موفقیت‌های ورزشی به واسطه حجاب برتر و داشتن چادر، نگاه‌های بسیاری را به سوی خویش معطوف کرده و توانسته است با موفقیت‌هایش پیام روشنی از حضور زنان محجبه مسلمان را در عرصه‌های بین‌المللی مختلف ورزشی به دنیا نشان دهد.
در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار ایمنا با الناز دارابیان بانوی محجبه و قهرمان کشورمان را می‌خوانید:
ایمنا: ابتدا از خودتان بگویید. چه شد که به ورزش روی آوردید؟
دارابیان: در زمان دانشجویی فعالیت و کارهای زیادی را امتحان کردم، کارهایی همچون بافت تابلوفرش، گلیم‌بافی، ویراستاری، انجام پروژه‌های فرهنگی و مذهبی انجام دادم که همه آن‌ها دریچه تازه‌ای از زندگی را به من نشان داد، تا مقطع کارشناسی رشته ادبیاتخواندم و هم‌زمان با شروع دوره کارشناسی ارشد درون من حس نیاز به یک تجربه جدید ورای درس و هنر شکل گرفت؛ به دنبال تحربه‌های جدید بودم و احساس می‌کردم یک جای خالی در زندگی من وجود دارد؛ به سراغ ورزش رفتم و ابتدا به صورت تفریحی ورزش را دنبال کردم، سال ۹۱ از پایان‌نامه کارشناسی ارشد دفاع کردم، آن زمان تمرین داشتم، اما به صورت حرفه‌ای ورزش را دنبال نمی‌کردم و با آشنایی من با الهه شیعه دوران حرفه‌ای ورزش من آغاز شد.
ابتدا هیچ آشنایی با ورزش جانبازان و معلولان نداشتم. با پیگیری‌هایی که داشتم به من رشته شنا را معرفی کردند، اما به دلیل اینکه امکان حضور در مسابقات بین‌المللی برای بانوان وجود نداشت این رشته را انتخاب نکردم و وارد رشته دوومیدانی شدم؛ از سال ۹۳ به صورت جدی به ورزش پرداختم و پس از سه سال کار کردن در رشته دوومیدانی و ماده پرتاب دیسک، از سال ۹۶ وارد تیم ملی شدم.
در دوران کودکی اصلاً به ورزش فکر نمی‌کردم و با ورود به دهه چهارم زندگی یعنی ۳۱ سالگی ورزش را شروع کردم؛ خوشبختانه به دلیل نداشتن سقف سن در رشته‌های پارا به لطف خدا و همت خودم سال‌های پیش روی بسیاری را در عرصه ورزش فعالیت خواهم کرد.
ایمنا: از حمایت‌های خانواده برایمان بگویید؛ آیا این حمایت‌ها در حدی بود که به حضور در ورزش و رفتن روی سکو امیدوار باشید؟
دارابیان: من فرزند آخر خانواده هستم و همیشه حمایت‌های پدر، مادر، خواهرهایم و برادرم را در همه دوران زندگی داشته‌ام، چه در کودکی و نوجوانی و چه در بزرگسالی، خانواده‌ام چه در زمینه تحصیلات و درس و چه در حیطه ورزش همیشه پشتم بوده‌اند و حمایتم کرده‌اند. بزرگترین و اصلی‌ترین مشوق‌های من خانواده‌ام هستند به‌خصوص پدر و مادرم که همیشه مرا به ادامه دادن مسیر تشویق می‌کنند و هیچ‌گاه مانع راهم نشده‌اند؛ پدر و مادرم هیچ‌وقت بین من و خواهران و برادرم نمی‌گذاشتند و حتی نسبت به من سختگیرتر بودند تا از من فردی جسور و مقاوم بسازند. هر کاری که انجام دهم نمی‌توانم ذره‌ای از محبت‌هایشان را جبران کنم.
ایمنا: برایمان از سختی‌های ورزش حرفه‌ای بگویید. به‌طور قطع از ابتدا تا به حال روزهای سختی را در ورزش حرفه‌ای داشته‌اید.
دارابیان: ورزش حرفه‌ای سختی‌های خود را دارد؛ رشته ما به صورتی است که باید حتماً در فضای باز تمرین شود، زمان‌هایی وجود دارد که زیر باران، برف در گرمای تابستان تمرین می‌کردم؛ سال گذشته برای تمریناتم در فصول سرد یک بخاری جیبی کوچک که با پاوربانک شارژ می‌شود، تهیه کردم و در تمرینات همراه خود داشتم که در زمان بین پرتاب‌ها دستانم یخ نزند و بتوانم تمرین کنم، زمانی که مجدد دیسک‌ها را به من می‌رساندند، این بخاری را در دستم می‌گذاشتم تا بتوانم پرتاب کنم. برای انجام درست هر کاری سختی وجود دارد، نمی‌شود به دنبال نتیجه مطلوب بود، اما سختی نکشید.
ایمنا: چه انگیزه‌ای تحمل سختی‌ها را برای شما آسان می‌کرد؟
دارابیان: فکر کردن به نتیجه و هدفی که داشتم و تصور بالا رفتن پرچم و نواخته شدن سرود ملی کشورم بزرگترین و قوی‌ترین انگیزه من برای انجام تمرین‌ها و تلاش بوده است.
ایمنا: بزرگترین هدف ورزشی شما چیست؟
دارابیان: بزرگترین هدف ورزشی برای همه ورزشکاران روی سکو رفتن در پاراالمپیک است، برای من نیز کسب مدال طلای پارالمپیک بزرگترین هدف ورزشی است.
ایمنا: درباره انتخاب حجاب برتر و چادر برایمان بگویید؛ چه شد که انتخابتان چادر شد؟
دارابیان: از اواخر دوره ابتدایی با اختیار خودم چادر را به عنوان پوشش انتخاب کردم و هیچ اجباری برای انتخاب پوششم نداشتم، با اینکه مادر و خواهرانم همه چادری هستند و خانواده مذهبی دارم، اما هیچ اجباری از سمت خانواده وجود نداشت، اتفاقاً می‌گفتند به علت معلولیتی که داری داشتن چادر برائت سخت است، اما خودم دوست داشتم که حجاب برتر را داشته باشم و خدا را شکر تا این لحظه توانسته‌ام پایبند به انتخابم بمانم و در ادامه زندگی نیز تمام تلاشم را برای حفظ آن می‌کنم، از کودکی به دنبال برترین و بهترین‌ها بودم و در انتخاب پوشش نیز برترین آن یعنی چادری که ارثیه حضرت زهرا (س) را می‌خواستم و انتخاب کردم.
ایمنا: در مراسم اهدای مدال با چادر حضور پیدا کردید. این موضوع بازخورد و تحسین زیادی در فضای مجازی داشت.
دارابیان: من به چادرم افتخار می‌کنم، زنان چادری الگوی یک زن مسلمان هستند؛ به قول رهبر معظم انقلاب حجاب مانع پیشرفت نیست و من این موضوع را به‌طور کامل لمس کرده‌ام. پوشش کامل یک زن مسلمان چادرش است و به همین علت من فقط در زمان تمرین و مسابقه چادر ندارم، آن هم به این دلیل که نمی‌توان با چادر تمرین کرد؛ حتی قبل از مسابقه و به‌خصوص پیش از مراسم اهدای مدال استرس این را داشتم که عوامل برگزارکننده به من اجازه ندهند که با چادر برای دریافت مدال بروم، همان لحظه که این ترس در دلم افتاد به خدا و حضرت زهرا (س) توسل کردم و گفتم خدایا خودت به شکلی برایم رقم بزن که بشود با چادر بروم و خدا را شکر که شد؛ مدال روی چادر قشنگ است و بیشتر می‌درخشد، اینکه با حجاب‌برتر برای کسب مدال طلا رفتم، برایم پرافتخارتر بود زیرا که توانستم یک زن مسلمان موفق با حجاب کامل را به نمایش بگذارم و بگویم حجاب محدودیت نیست.
ایمنا: درباره تقدیم مدال طلای هانگژو به مردم فلسطین و غزه به‌خصوص کودکان شهید غزه برایمان بگویید.
دارابیان: کودک هیچ گناهی ندارد، معصوم‌ترین و مظلوم‌ترین قشر یک جامعه را کودکان تشکیل می‌دهند؛ ظلمی که در فلسطین صورت گرفته است جنگ بین حق و باطل است، ما اگر مسلمان واقعی هستیم باید طرفدار حق باشیم نه طرف باطل، همان‌طور که مقام معظم رهبری فرمودند جنگ بین اسرائیل و فلسطین نیست، بلکه جنگ، جنگ بین حق و باطل است، من نیز این مدال را تقدیم کودکان شهید و خانواده‌هایشان کردم تا شاید ذره‌ای از غم بزرگی که دنیا دارد بابت این جنایت بزرگ تحمل می‌کند، کم کند و حتی باعث آرام کردن دل یک مادر شهید شود.
قبل از مسابقه من، بمباران بیمارستان المعدانی رخ داد و مرا به‌شدت به هم ریخت، از اعماق قلبم ندا آمد که باید این مدال را تقدیم کودکان شهید غزه کنم؛ متأسفانه این جنگ یک‌طرفه روزبه‌روز شدیدتر و بر تعداد خواهران و برادران شهید ما افزوده می‌شود، این غم به اندازه‌ای بزرگ است که از درون آدم را می‌سوزاند و اینکه جز دعا کردن کاری از دستمان برنمی‌آید تحمل این شرایط را سخت‌تر می‌کند، صحبت من به عنوان یک ورزشکار در مورد جنایت‌های رژیم غاصب صهیونیستی می‌تواند تأثیرگذار باشد و همه متوجه شوند ما این جنایات را محکوم می‌کنیم، امیدوارم به‌زودی زود شاهد نابودی اسرائیل باشیم.
ایمنا: قشنگ‌ترین و لذت‌بخش‌ترین صحنه‌ای که در دوران ورزشی تجربه کرده‌اید را برایمان بگویید.
دارابیان: قشنگ‌ترین لحظه برای من بالا رفتم پرچم ایران و نواخته شدن سرود کشورم در یک کشور بیگانه با هزار کیلومتر فاصله است، اینکه همه به احترام پرچم و سرود ملی ایران دست به سینه می‌ایستند، زیباترین لحظه‌ای است که می‌توان تصور کرد، چه برسد که تجربه کنی و عامل این اهتزاز پرچم باشی، ورزش پارا به شکلی است که همه در کنار هم هستند مثل یک خانواده‌اند؛ دیگر رنگ، نژاد، نوع معلولیت، باویلچر، بدون ویلچر و اینگونه تفاوت‌ها کنار می‌رود، همه از من می‌پرسند در مسابقات وقتی با چادر می‌روی، اتفاق ناخوشایند یا برخورد بدی ندیدی؟ باید بگویم به هیچ عنوان، همه ما در کنار هم یک خانواده بودیم.
ایمنا: تلخ‌ترین لحظه‌ای که تجربه کردید، اما باعث شد تا جنگنده‌تر ادامه دهید چه اتفاقی بود؟
دارابیان: مسابقات جهانی فرانسه سخت‌ترین و تلخ‌ترین لحظه برایم بود، به دلیل یک اتفاق از کسب مدال بازماندم، البته این اتفاق باعث شد که من برای مسابقات هانگژو مصمم‌تر شوم، بسیار سخت بود، اما درسی برای هانگژو و عاملی برای تلاش بیشتر برای حضور در صحنه‌های بزرگ‌تر و کسب افتخارات بهتر بود.
ایمنا: بزرگترین خواسته شما از زندگی چیست؟
دارابیان: سلامتی و عاقبت‌بخیری دو خواسته بزرگ من است؛ سلامتی تا زمانی که وجود دارد، کسی قدرش را نمی‌داند، عاقبت‌بخیری هم به نظر من یعنی زمانی که زندگیمان تمام شد از نوع زندگی و آن‌چه که از خود به جا گذاشته‌ایم، راضی باشیم.
ایمنا: و اما حرف پایانی.
دارابیان: اگر حمایت خانواده‌ام نبود، من به تنهایی از پس این اتفاقات و کارها برنمی‌آمدم؛ پدرم کوه و قهرمان زندگی‌ام و مادرم مونس و همراه من است، مادرم همچون رودی هم‌مسیر من بوده است، از خداوند بهترین‌ها را برایشان خواستارم و امیدوارم بهشت جایگاهشان شود.
گفت‌وگو از: فاطمه شهسواری، خبرنگار سرویس ورزش ایمنا
نظر شما