به گزارش خبرنگار ایمنا، میرزا عبدالحسین صنیع همایون، فرزند آقا محمدکاظم نقاش، فرزند آقانجف اصفهانی، نقاش و قلمدان‌ساز هنرمند قرن چهاردهم هجری بوده است؛ او در سال ۱۲۳۸ در اصفهان متولد شد و پیش از رو آوردن به قلمدان‌نگاری، هنر نقاشی را نزد پدر خود و استادانی چون محمدباقر سمیرمی و میرزا آقا امامی آموخت.
بیشتر نقاشی‌های او طرح‌هایی از طبیعت، پرندگان، گل‌ها و چهره‌ی اشخاص بود؛ این هنرمند در صورت‌سازی و منظره، استاد بود و قلمدان‌ها و تابلوهای زیادی را با نقاشی‌های استادانه خود مزین می‌کرد و سال‌ها در کارگاه خود واقع در بالاخانه کاروان‌سرای حاج علی‌نقی (جنب دروازه اشرف) در بازار بزرگ اصفهان به فعالیت هنری مشغول بود و جمعی از هنرمندان از جمله شکرالله صنیع‌زاده از او تعلیم می‌گرفته‌اند.
او به‌قدری در هنر خود پیشرفت کرد که به یکی از معروف‌ترین قلمدان‌نگاران دوره قاجار تبدیل شد و از مظفرالدین‌شاه لقب «صنیع همایون» را دریافت کرد. او در دوران فعالیت هنری خود، سرپرستی امور هنری «مجمع صنایع هنرمندان» را در زمان ناصرالدین شاه برعهده داشت.
از صنیع همایون آثار بسیاری در هنر قلمدان‌نگاری به جا مانده است که در موزه‌های مختلف نگهداری می‌شود؛ از معروف‌ترین این آثار می‌توان به قلمدان زن تکیه داده به متکا و خدمه‌اش، تصویری که جلادها زبان مردی را از کام بیرون می‌کشند، تصویر رنگ و روغنی مجلس پذیرایی شاه طهماسب از همایون‌شاه، پرده‌ای از حضرت محمد (ص) و حضرت علی (ع) و جعبه شکلات‌خوری که در موزه هنرهای معاصر اصفهان نگهداری می‌شود، اشاره کرد، همچنین از آثار مشهور او تابلوی نقاشی آزادی‌خواهان مشروطه است.
هنر در خانواده صنیع همایون به شکل یک میراث ادامه پیدا کرد و بسیاری از نوادگان این خانواده نیز راه پدران خود را در پیش گرفتند. یکی از این نوادگان شکرالله صنیع‌زاده از نوادگان دختری صنیع همایون بود که هنر میناکاری را نزد پدربزرگش آموخت؛ او این هنر را در بسیاری از اماکن مذهبی و آرامگاه‌های امام‌زادگان به کار برد که مهم‌ترین آن‌ها میناکاری‌های زیبای حرم امام رضا (ع) است.
صنیع همایون دوازدهم شهریورماه سال ۱۳۰۰ درگذشت و در تکیه شهشهانی، از تکایای اواخر دوره قاجار واقع در ورودی شمال شرقی تخت فولاد در اصفهان به خاک سپرده شد.
نظر شما