به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شواهد بسیاری وجود دارد که نشان می‌دهد زنان به‌ویژه در کشورهایی با سطوح بالایی از نابرابری جنسیتی، اغلب در طول رفت‌وآمدهای روزانه خود با وسایل حمل‌ونقل عمومی مورد آزار و اذیت و خشونت قرار می‌گیرند. ابعاد این مسئله در حدی شناخته شده است که همواره سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان شهری را به ارائه خدمات ویژه برای زنان سوق می‌دهد تا به‌منظور تضمین امنیت آن‌ها و تحقق حقوق برابر میان زن و مرد در جابه‌جایی‌های شهری، به ارائه جایگزین‌های حمل‌ونقل بپردازند.
واکنش بسیاری از کشورهای جهان در برابر مشکل خشونت و آزار و اذیت زنان، حین تردد با وسایل نقلیه عمومی، توسعه نوعی حمل‌ونقل مختص زنان با عنوان «حمل‌ونقل صورتی» بوده است. این نوع خاص حمل‌ونقل فرصتی منحصربه‌فرد برای مورد توجه قرار دادن مباحث قدیمی‌تر موجود در زمینه رابطه میان طراحی حمل‌ونقل شهری و ترس زنان از سفر با وسایل نقلیه عمومی را فراهم می‌کند، زیرا مستندات نشان می‌دهد ترس زنان از استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی باعث می‌شود که رفتار سفر خود را تغییر دهند.
حمل‌ونقل صورتی شامل حمل‌ونقل جداگانه همراه با اعمال تغییرات گسترده در قوانین، ارائه حمایت از قربانیان خشونت در وسایل‌نقلیه عمومی و برجسته‌سازی تصاویر مثبت از زنانی است که به زنان دیگر کمک می‌کنند تا به‌طور جمعی علیه خشونت ایستادگی کنند و باعث ایجاد گفت‌وگوهای گسترده‌تر در مورد تبعیض جنسیتی، حقوق زنان و برابری جنسیتی در رسانه‌ها و سطح جامعه شده است.
امروزه گروه‌های طرفدار برابری زن و مرد با عنوان کردن این مسأله که خشونت در حمل‌ونقل عمومی نشانه‌ای بارز از تبعیض جنسیتی است به توسعه حمل‌ونقل صورتی روی آورده‌اند که به گزینه‌ای محبوب برای زنان شهری در سراسر جهان تبدیل شده است. دولت نیز در حمایت از این گروه‌ها به تنظیم اقدامات و قوانینی پرداخته است که مطابق آن با مهاجمان به زنان در حمل‌ونقل عمومی به‌شدت برخورد می‌شود.
این حمایت‌ها از سال ۲۰۱۵ در شهرهای بسیاری هم‌چون نیویورک، توکیو، قاهره، کرالا و دبی شکل گرفت. زنان نیویورکی این امکان را دارند که زمان تقاضای تاکسی یک راننده زن درخواست کنند، توکیو به اختصاص ۹ واگن قطار ویژه زنان اقدام کرد، قاهره با نصب میکروفون و دوربین داخلی در هر سواری امنیت زنان را تضمین کرد، کرالای هند یک خط تاکسی ویژه زنان راه‌اندازی کرد که بیست‌وچهارساعته در طول هفته فعالیت می‌کند و دبی در کنار تخصیص واگن‌های قطار ویژه زنان، به راه‌اندازی تاکسی‌های صورتی برای زنان اقدام کرد و صندلی‌های بخش جلویی اتوبوس را به آن‌ها اختصاص داد.
پیش از آن نیز مدیران مکزیکوسیتی، پایتخت مکزیک، از سال ۲۰۰۰ طرح «حمل‌ونقل صورتی» را اجرا کردند که در پی آن، خطوط اتوبوسی مختص زنان توسعه پیدا کرده، ضمن این‌که در سایر اتوبوس‌ها نیز بخش زنان از مردان جدا شده است. نتیجه نظرسنجی‌هایی که در این زمینه میان زنان انجام شد، حاکی از آن بود که این افراد پس از اقدامات اعمال شده، ۶۶ درصد بیش از گذشته احساس امنیت می‌کردند.
پورت مورسبی، پایتخت پاپوآ در گینه نو نیز در سال ۲۰۱۸ هشت اتوبوس مخصوص زنان راه‌اندازی کرد که موجب شد زنان و دختران در رفت‌وآمدهای روزانه خود در شهر احساس امنیت بیشتری داشته باشند.
نظر شما