به گزارش خبرنگار ایمنا، فارغ‌التحصیلان رشته‌های علوم پزشکی از همان زمان کنکور و با انتخاب رشته تصمیم می‌گیرند که زندگی متفاوتی با دیگران داشته باشند، وقتی از تفاوت می‌گوئیم، منظورمان ساعت‌های طولانی درس خواندن و کارآموزی‌های سنگین در دوران تحصیل و کشیک و شیفت‌های شب بیمارستان و تعامل با افراد دردمند و بیمار و… بعد از فارغ‌التحصیلی است که شاید هرکسی تحمل آن را نداشته باشد.
در میان رشته‌های علوم پزشکی همواره از «داروسازی» به عنوان یک رشته دشوار یاد می‌شود و گذراندن شش سال تحصیل دوره دکتری عمومی این رشته کار هرکسی نیست! حالا تصور کنید که یک دانشجوی داروسازی در مسابقات فرهنگی رتبه‌های اول کشور را کسب کند و علاوه بر آن شاگرد اول دانشکده باشد؛ این تنها یک فریم از زندگی زوج داروساز جوانی است که با وجود نمونه بودن در امر تحصیل و کسب رتبه برتر دوره تخصص، در خانه یک پدر و مادر خوب برای فرزندان‌شان و در دانشگاه هم یک استاد خوب برای دانشجویان‌شان هستند.
اگر دانشجویان دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بخواهید، یک استاد محبوب و کاردرست نام ببرند، اولین گزینه به‌طور حتم «استاد سلطانی و استاد شفیعی» هستند، این زوج داروساز که مأنوس با قرآن هم هستند و علاوه‌بر تدریس و تحقیق از فرزندپروری نیز غافل نشدند و می‌کوشند تا فرزندانی مفید و مؤثر را در جامعه پرورش دهند، در ادامه خبرنگار ایمنا، گفت‌وگویی با این دو داروساز به نام‌های رسول سلطانی و فاطمه شفیعی داشته است که مشروح آن را می‌خوانید:
ایمنا: از خودتان بگویید؟
سلطانی: رسول سلطانی متولد سال ۱۳۶۰ هستم، در دوران مدرسه همیشه دانش‌آموز ممتاز بودم و به دروس علوم تجربی علاقه زیادی داشتم، هنگامی که وارد رشته تجربی شدم به سه رشته دکتری تخصصی علاقه‌مند بودم و براساس رتبه‌ای که آوردم رشته داروسازی را انتخاب کردم و سال ۷۸ وارد رشته داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان شدم، دوره تخصصم که داروسازی بالینی است را نیز در سال ۱۳۸۴ آغاز کردم و در حال حاضر عضو هیئت علمی و معاون آموزشی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان هستم.
علی‌رغم علاقه‌ای که به دروس داروسازی داشتم، اما ارتباط با بیمار را نیز دوست داشتم و به همین دلیل برای تخصص داروسازی بالینی را انتخاب کردم، علاقه‌ام در دوران عمومی و تخصص آنقدر زیاد بود که در هر دو دوره نفر اول باشم و در دوران تخصص از نظر معدل رتبه برتر را داشتم.
شفیعی: فاطمه شفیعی، متولد سال ۱۳۶۷ و فارغ‌التحصیل دکترای عمومی داروسازی و دکترای تخصصی بیوتکنولوژی دارویی هستم، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، معاون دانشجویی فرهنگی دانشکده داروسازی، مشاور امور بانوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و رئیس مرکز تحقیقات بیوانفورماتیک دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان نیز هستم.
سال ۱۳۸۵ کنکور دادم و با وجود اینکه رتبه ۱۸۷ به دست آوردم، به دلیل علاقه‌ای که از زمان دبیرستان به شیمی داشتم، دوست داشتم داروساز شوم و این رشته را انتخاب کردم؛ همان تصوری را از داروسازی داشتم که در آزمایشگاه با روپوش سفید بایستم و موادی را ترکیب کنم و کیمیا بسازم و برای دوره تخصص هم به بیوتکنولوژی دارویی متمایل شدم.
ایمنا: فعالیت‌های فرهنگی باعث نشد در امر تحصیلتان مشکلی ایجاد شود؟
سلطانی: همیشه به دانشجویانم توصیه می‌کردم که با عشق درس بخوانند و درس و تحصیل اولویت هر روز آنها باشد، اما در کنار آن به امور ایمانی، اخلاقی و فرهنگی نیز بپردازند؛ هر کدام از این امور به تنهایی فایده‌ای ندارد، فعالیت‌های فوق برنامه نباید باعث غفلت از درس شود، اما ارتباط بهتر با خدا و توجه به بعد روحانی خود نیز سبب بهبود اوضاع تحصیلی و درک بهتر دروس می‌شود، حتی باعث می‌شود که در آینده وجدان کاری بیشتری داشته باشیم و بدانند که هدف از کار خدمت به خلق برای خداوند است.
شفیعی: وظیفه اصلی دانشجویان این است که خوب درس بخوانند، زمانی که تحصیل می‌کردم شاگرد اول ورودی و حتی شاگرد اول دانشکده می‌شدم و فعالیت فرهنگی باعث نشد که برای تحصیلم کم بگذارم چراکه وسیله اصلی دانشجو این است که به خوبی آموزش بییند، در آزمون دستیاری نیز رتبه سه کشوری را بدست آوردم و با وجود اینکه در دوران تخصص متأهل شده بودم و دوره سخت‌تری هم بود، اما تخصص را با وجود مقالات و پژوهش‌هایی که داشتم، چهار ساله تمام کردم.
با توجه به شرایط ویژه کشور و اینکه لازم بود از خروج ارز و واردات دارو جلوگیری شود، همیشه برایم مهم بود که تولیدکننده دارو باشم؛ به عنوان مجری اصلی در تولید چند دارو شرکت داشتم و جالب است که یکی از این داروها که در دست تولید است حتی از نمونه آمریکایی آنکه به عنوان داروی استاندارد در طرح استفاده شد، اثربخشی بیشتر داشت، این اتفاق بسیار خوشحال‌کننده بود و افق جدیدی پیش روی ما باز کرد.
ایمنا: چطور با یکدیگر آشنا شدید؟
سلطانی: زمانی که عضو هیئت علمی دانشگاه شدم، با همسرم که دانشجوی سال آخر دکتری عمومی داروسازی و از نظر علمی رتبه ممتاز بود و از نظر مذهبی و اعتقادی معیارهای مشترکی داشتیم؛ آشنا شدم و همان طور که خودم سعی می‌کردم در هر دو بعد تحصیلی و فرهنگی فعال باشم، همسرم هم همین ویژگی را داشت و در نهایت یکدیگر را برای ادامه زندگی انتخاب کردیم.
ایمنا: زندگی مشترک دو داروسازی که عضو هیئت علمی و پرمشغله هستند، سخت نیست؟
سلطانی: عضویت در هیئت علمی به‌ویژه در رشته‌های علوم پزشکی بسیار سخت، وقت‌گیر و سنگین است، اما به دلیل اینکه هر دو رشته مشابه داریم همدیگر را بهتر درک می‌کنیم؛ طی کردن مسیر هیئت علمی بدون همراهی امکان‌پذیر نیست و چالش‌های این مسیر وقتی فرزندان به جمع خانواده اضافه شوند، بیشتر هم می‌شود؛ هر دو زمان‌هایمان را تقسیم می‌کنیم که بتوانیم به امور فرزندان‌مان نیز رسیدگی کنیم.
شفیعی: چالش ما در زندگی این است که فرصت کمتری داریم، اینکه هر دو داروساز هستیم باعث شده بیشتر همدیگر را درک کنیم، ارتباط ما از ابتدا یک ارتباط شاگرد استادی بود و من خودم را دانشجوی همسرم می‌دیدم و در دروسم از او کمک می‌گرفتم؛ متفاوت بودن رشته‌های تخصص ما باعث شد که کمی راهمان متفاوت شود و سختی‌هایی که می‌کشیدیم هم با هم متفاوت شد.
فرزندان سرمایه زندگی هستند
ایمنا: چطور توانستید با تولد فرزندان کماکان مثل گذشته فعالیت‌هایتان را ادامه دهید؟
شفیعی: زمانی که دوره تخصص من تمام شد و استخدام دانشگاه علوم پزشکی اصفهان شدم، فرزند اولم به دنیا آمد، مسئولیت‌های دانشجویی تمام شده بود و مسئولیت‌های یک عضو هیئت علمی جای دشواری‌های آن دوان را پر کده بود، اما باز هم تلاش کردم تا شرایط را مدیریت کنم و علاوه بر درس و کار به خانواده‌ام هم برسم.
مانند افراد دیگر، با تولد فرزندان وارد دنیای جدیدی شدم و دیگر برنامه‌ریزی‌های زندگی مثل گذشته نبود، اما تمام چالش‌ها گذرا است؛ زمانی که فرزند اولم به دنیا آمد تنها دو ماه کنارش بودم و از فعالیت کاری دور بودم و بعد از آن به فعالیت‌های دانشگاهی بازگشتم چرا که معتقدم این‌طور نیست که زنان با بچه‌دار شدن، باید تمام فعالیت‌های اجتماعی و تحصیلی خود را کنار گذارند، لذا با مدیریت زمان می‌توانیم به طور دیگری فعالیت گذشته را ادامه دهیم.
فرزندانم در حال حاضر شش و یک سال دارند؛ بعد از تولد فرزند دومم تنها ۱۰ روز استراحت کردم و بعد از آن به دانشگاه و فعالیت آموزشی و تدریس بازگشتم؛ شاید فرصتم برای تفریح کم باشد، اما هر طور که هست به فرزندانم می‌پردازم و برای آنها وقت می‌گذارم.
من به فرزند به عنوان یک سرمایه نگاه می‌کنم، فرزندآوری برای پدر و مادر سختی‌های خاص خودش را دارد و اصلاً کار آسانی نیست، اما انسان باید ایمان قلبی داشته باشد که خداوند به در این راه کمک می‌کند و از سوی دیگر اگر برای فرزند وقت بگذاریم و به تربیت او اهمیت دهیم، ثمره آن را می‌بینیم؛ همیشه تصور می‌کنم که اگر زنی به سن ۵۰ سالگی برسد و فرزندی نداشته باشد، چقدر شرایط سختی خواهد داشت و به همین دلیل می‌گویم که فرزند سرمایه است و اصلاً از اینکه بگویم باز هم می‌خواهم بچه‌دار شوم ابایی ندارم و دوست داریم چند فرزند دیگر هم به جمع خانواده اضافه شوند.
ایمنا: چه چالش‌هایی در حوزه داروسازی وجود دارد که باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد و رفع شود؟
سلطانی: در نسخه‌نویسی و تجویز دارو اقدامات غیرمنطقی زیادی رخ می‌دهد که دست داروخانه و داروسازان برای مقابله با این مسئله باز نیست؛ درصد کمی از پزشکان خطاهایی را در نسخه‌نویسی و تجویز دارو مرتکب می‌شوند که داروساز ممکن است متوجه آن شود، اما نمی‌تواند جلوی بروز مشکلات دیگر را بگیرد و اختیاراتی ندارد و لازم است در این زمینه تمهیداتی اندیشیده شود.
نمی‌توان گفت که تحریم‌ها در بروز مشکلات مؤثر نبوده است، اما تا زمانی که ماده اولیه باشد شرکت‌ها ساخت دارو را انجام می‌دهند و بسیاری از داروهایی که در گذشته نمونه ایرانی نداشت، در حال حاضر در داخل تولید می‌شود؛ کمبودهایی که در این سال‌ها در حوزه دارو پیش می‌آید بخشی به کمبود ماده اولیه و قسمت اعظم آن به احتکار دارو توسط سودجویان بازمی‌گردد و ثبات نداشتن قیمت‌ها هم به این موضوع ارتباط دارد.
شفیعی: مشکل ما در حال حاضر، طولانی بودن فرایندها مانند فرایند نوشتن طرح‌ها، انجام مراحل آزمایشگاهی، کاغذ بازی و بروکراسی اداری است و به نظر من، ما حتی مشکل مواد اولیه را هم نداریم و خیلی وقت‌ها خودمان می‌توانیم آن را تهیه کنیم، در رشته ما از صفر تا صد مواد را خودمان می‌توانیم تولید کنیم، اما این طولانی بودن فرایندها مشکلاتی را در کار ما ایجاد کرده است.
بسیاری از متخصصان داروسازی کشور در جمع برترین متخصصان دنیا قرار دارند
ایمنا: جایگاه ایران و داروسازان ایرانی را در جهان چطور می‌بینید؟
سلطانی: بسیاری از متخصصان داروسازی کشور در جمع برترین متخصصان دنیا قرار دارند و از نظر تولید علم و حوزه پژوهش وضعیت خوبی نسبت به سایر کشورها داریم، اگر چه به دلیل افزایش ظرفیت‌ها و عوامل دیگر، با کمبود تجهیزات در دانشکده‌های داروسازی مواجه هستیم و به همین دلیل کیفیت آموزشی به دانشجویان نخبه کمتر می‌شود و درخواست داریم که مسئولان امر در خصوص ظرفیت‌ها و تجهیزات دانشگاه نیز تأملی داشته باشند.
شفیعی: این را بارها شنیده‌ایم که حدود ۹۶ درصد داروها در داخل کشور تولید می‌شود، مدتی است که داروهایی که در داخل کشور تولید می‌شودو و واردات دارو کاهش پیدا کرده، بسیاری از داروهای تولید داخل از نظر کیفیت شبیه و قابل مقایسه با داروهای خارجی است؛ در زمینه داروهای بیولوژیکی، هورمونی، هورمون رشد و انسولین همگی در داخل کشور تولید می‌شوند.
در سال‌های نه‌چندان دور، وقتی که حرف از هورمون رشد زده می‌شد، تمام داروهایی که در ایران وجود داشت، داروهای وارداتی بودند، اما در حال حاضر همگی در داخل کشور تولید می‌شود و حتی می‌توان گفت در حال حاضر هیچ هورمون رشدی در کشور نداریم که از خارج از کشور وارد شود و همگی ساخت ایران است.
بسیاری از داروهای بیولوژیکی دیگر، انسولین و داروهایی که برای درمان ناباروری استفاده می‌شود، همگی تولید داخل هستند و این اتفاق انسان را بسیار امیدوار می‌کند که ما می‌توانیم داروهای دیگر مانند داروهای سرطان را هم تولید کنیم، از زمانی که مقام معظم رهبری در مورد شرکت‌های دانش‌بنیان تاکید کردند، تشویق‌ها و تسهیلاتی ارائه شد و شرکت‌های دانش‌بنیان توانستند موفقیت‌هایی کسب کنند که بسیاری از آن در زمینه دارویی بوده است.
هر سال در مسابقات کشوری حفظ قرآن رتبه اول را کسب کردم!
ایمنا: فعالیت فرهنگی را از چه زمانی آغاز کردید؟
سلطانی: با ورود به دانشگاه فعالیت خودم را محدود به درس و گردش‌هایی که با همکلاسی‌ها داشتیم نکردم، وارد بسیج دانشجویی دانشکده شدم و در مسابقات قرآن نیز شرکت می‌کردم و رتبه‌هایی کسب کردم.
در مسابقات نهج‌البلاغه و موارد مشابه آن هم به‌طور فعال شرکت می‌کردم و همیشه ذهنم با فعالیت‌های فرهنگی و قرآنی باز می‌شود و هنوز هم آن فعالیت‌های دوره دانشجویی را ادامه می‌دهم؛ از سال ۱۳۸۹ که عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان شدم، هر سال در جشنواره قرآن و عترت کشوری شرکت کردم و رتبه هم کسب کردم، در این سال‌ها در خود دانشکده داروسازی نیز جلسات تفسیر قرآن برای دانشجویان و اساتید برگزار کردم.
شفیعی: فعالیت‌های فرهنگی را از زمان دبیرستان داشتم و همواره معتقد بودم که یک فرد نباید تک‌بعدی باشد، هنگامی که وارد دانشگاه شدم به دلیل اینکه قبل از آن هم حافظ قرآن بودم، شروع به شرکت در مسابقات و جشنواره‌های دانشگاه‌های کشور کردم و عضو شورای فرهنگی دانشکده و بسیج دانشجویی بودم.
فعالیت‌های فرهنگی انسان را پرورش می‌دهد و شرکت در برنامه‌های فرهنگی و اجتماعی دید فرد را باز می‌کند و من هم با شرکت در این جلسات اطلاعات خود را افزایش دادم و نقش خودم را به عنوان یک مدرس و داروساز پیدا کردم.
هنوز هم فعالیت‌های فرهنگی من ادامه دارد و در حال حاضر معاون فرهنگی دانشجویی دانشکده داروسازی هستم و در مدت شش سالی که عضو هیئت علمی دانشگاه شدم، شش رتبه اول کشوری در جشنواره قرآن و عترت به دست آوردم.
نظر شما