اردشیر بهرامی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به اینکه پایان دادن به زندگی یک از دلایل مرگ بین نوجوانان ۱۵ تا ۱۹ سال است، اظهار کرد: علائمی مانند بیان افکار، احساسات یا برنامه‌هایی در مورد پایان دادن به زندگی از طریق داستان یا تصویر، تغییرات ناگهانی یا چشمگیر در عملکرد تحصیلی، تغییر در خلق و خو به عنوان مثال اشک ریختن زیاد و گریه کردن یا پریشانی شدید عاطفی، ابراز ناامیدی در آینده مواردی است که باید بین دانش‌آموزان و به صورت کلی جوانان و نوجوانان مورد بررسی قرار گیرد.
وی ادامه داد: رفتارهای مخرب از جمله درگیری با سایر دانش‌آموزان، کناره‌گیری از دیگران، از دست دادن علاقه به فعالیت‌هایی که برای آن‌ها لذت بخش بوده است و افزایش خشم، بی‌قراری، تحریک‌پذیری و رفتارهای تکانشی از جمله مواردی است که باید بررسی شود.
این جامعه‌شناس تصریح کرد: در صورتی که علائم نگران‌کننده باشد، لازم است در یک فضای خصوصی با دانش‌آموز، جوان و نوجوان گفت‌وگو کرد و به آنچه می‌گوید فعالانه و بدون قضاوت گوش داد، او را تشویق کرد تا با فردی مورد اعتماد مانند والدین، سایر اعضای خانواده یا مشاور صحبت کند.
وی اضافه کرد: اگر دانش‌آموز، جوان و نوجوان اقدام به آسیب‌زدن به خود کرده است یا نشان می‌دهد چنین قصدی دارد، از خدمات درمانی چه در سیستم مدرسه (مانند مشاور) یا خارج از مدرسه درخواست کمک کنید و دانش‌آموز را تنها نگذارید.
بهرامی گفت: مدیران مدرسه برای کمک به سلامت روان دانش‌آموزان، لازم است برنامه‌های آموزشی تقویت مهارت‌های شناختی، عاطفی و اجتماعی برای کنار آمدن با شرایط استرس‌زا ترتیب دهند، همچنین شرایطی ایجاد کنند که به اشتراک‌گذاری مشکلات مربوط به سلامت روان دانش‌آموزان منجر شود.
وی با بیان اینکه مدیران مدارس باید طرحی برای جلوگیری از افکار پایان دادن به زندگی ارائه دهند تا مشکلات آنی دانش‌آموزان را به حداقل برساند، خاطرنشان کرد: از جمله اقدامات موردنیاز، در دسترس بودن کارمندان آموزش‌دیده بهداشت و خدمات حمایتی دانش‌آموزان، والدین و کارکنان است، همچنین آموزش‌هایی برای کارکنان مدارس جهت شناخت و مدیریت مشکلات روانی و جست‌وجوی علائمی که دانش‌آموز را در معرض خطر پایان دادن زندگی خود قرار داده است، برگزار شود.
نظر شما