به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، گردشگری فرهنگی، مهمترین بخش صنعت گردشگری در سراسر جهان است که منابع ارزشمندی از درآمد و اشتغال را فراهم میآورد. این بخش خصوصاً در صورت هدفمند بودن، هم به لحاظ مالی و هم بهعنوان عاملی برای برانگیختن علاقه و جلب حمایت برای حفاظت از اماکن تاریخی ارزش دارد. استفاده مجدد از بناهای تاریخی در راستای کارکردهای گردشگری میتواند به آنها عملکردی زنده ببخشد. بنابراین در حال حاضر باید از این میراث بهعنوان ابزاری استفاده کرد که نسلهای آینده را قادر به قدردانی و تداوم حفاظت از آنها میکند.
احیای مؤثر میراث تاریخی
حساسیت نداشتن در بخش مدیریت امور مربوط به گردشگری، خطر از بین رفتن دائمی منابع میراث فرهنگی را افزایش میدهد و با توجه به تجربه بینالمللی، سرمایهگذاری روی این بخشها برای کسب سود سریع که با ترافیک سنگین به این مناطق حساس همراه است، همچنین پیادهسازی طرحهای عجولانه برای احیای نامناسب و غیر حرفهای این بافتهای تاریخی منجر به وارد آمدن خسارات جبرانناپذیری به آنها میشود. درنتیجه لازم است بدون به خطر انداختن و بیاهمیت جلوهدادن بناهای تاریخی، با ایجاد اماکنی مناسب برای بازدیدکنندگان از حیثیت تاریخی آنها محافظت کرد. در این میان لازم است منافع جوامع محلی را نیز مدنظر قرار داد و برای جلوگیری از افزایش انتظارات نادرست، منافع اقتصادی گردشگری میراث فرهنگی را به جوامع محلی اختصاص داد.
در سطح بینالمللی، گردشگران میراث فرهنگی تمایل دارند که با اقامت طولانیمدت حتی با وجود صرفه هزینه بیشتر، از بناهای بیشتری بازدید کنند که این الگو باعث افزایش انتظارات تا حدی شده است که بسیاری گمان میکنند گردشگری میتواند به مناطق محروم تاریخی سود اقتصادی برساند. این امر باعث افزایش پروژههای گردشگری میراث فرهنگی در آفریقای جنوبی شده است، با این استدلال پیاده شدن گردشگران و قدم زدنشان در خیابانها باعث میشود هزینه بیشتری را صرف منافع مشاغل کوچک محلی کنند. البته این اتفاق تنها در مناطقی رخ میدهد که دارای سنت دیرینه گردشگری و طیف گستردهای از محصولات و خدمات برای ارائه به گردشگران هستند.
بهطورکلی ایجاد موفقیتآمیز یک مسیر گردشگری تنها میتواند تعداد نسبتاً کمی از فعالیت اقتصادی را مستقیماً به آن منطقه وارد کند و منافع اقتصادی واقعی فقط در صورتی بهدست میآید که توسعه کلی آن ناحیه از طریق افزایش علاقه و میزان سرمایهگذاری برای حفاظت از آن انجام گیرد. پروژههای گردشگری میراث فرهنگی باعث ایجاد طیف وسیعی از پیشنهادات گردشگری میشود و در صورت پایداری و هماهنگی دقیق میتواند به واسطه یک رویکرد امکانسنجی تجاری پشتیبانی شود. البته این نوع گردشگری برای همه مکانهای تاریخی مناسب نیست ولی تشویق سرمایهگذاریها برای محافظت از یک محیط تاریخی در هر صورتی باعث بازسازی محلههای راکد و ایجاد اشتغال میشود که مجموعهای از مزایای اقتصادی گوناگون را فراهم میآورد زیرا میراث فرهنگی دارای یک پتانسیل مهم برای توسعه است و پروژههای توسعه آن نه تنها چالشی برای حفظ منابع تاریخی فراهم میکند که میتواند بهعنوان ابزاری مثبت برای رشد و تغییر نیز مورد استفاده قرار گیرد.
مزایای حفظ منابع تاریخی
حفظ منابع تاریخی به لحاظ طیف وسیعی از مزایای فرهنگی، اجتماعی و آموزشی دارای اهمیت است، از رفاه اجتماعی و فرهنگی ساکنان منطقه حمایت میکند، غرور مدنی جوامع را ارتقا میدهد و به همان اندازه میتواند وسیلهای برای دستیابی به اهداف اقتصادی بلندمدت همچون رشد و توسعه، احیای مجدد شهرهای داخلی، توسعه مشاغل کوچک و تأمین مسکن باشد. مزایای این حفاظت بهلحاظ اقتصادی بسیار قابل توجه است و استراتژیهای حفاظتی با ایجاد شغل، تأمین مسکن، گسترش مشاغل کوچک و نوسازی شهرها، تأثیرات مثبتی به همراه دارد.
از سوی دیگر استفاده مجدد از یک بنا معمولاً نسبت به تخریب و بازسازی آن مقرونبهصرفهتر است و نسبت به ساختوسازهای جدید، ضریب اقتصادی بالاتری را برای مشاغل و سرمایهگذاری تعیین میکند. بازسازی ساختارهای تاریخی، یک دارایی سرمایهای ایجاد میکند که با استفاده طولانیمدت تأثیرات اقتصادی مداوم خواهد داشت و معمولاً باعث بازیابی اعتمادبهنفس عمومی اجتماعی و تجاری، ایجاد فرصتهای سرمایهگذاری و تسهیل بازآفرینیهای پایدار میشود.
یک محیط تاریخی احیاشده با ایجاد محیطهایی با کیفیت خوب و مقرونبهصرفه برای زندگی و کار از جوامع بهطور مؤثری پشتیبانی میکند. از سوی دیگر استفاده از بسیاری از املاک تاریخی که در نزدیکی مشاغل و امکانات رفاهی قرار دارند، بهعنوان محل اقامت مسکونی برای افراد کم و متوسط درآمد گزینه مناسبی است. برای جوامع کم درآمد، این ساختمانها میتوانند یک زندگی باکیفیت همراه با قیمت مناسب و رفاه را ارائه دهند و بازارهای احیاشده آنها میتواند با جذب سرمایهگذاریهای خصوصی مراکز شهری را رونق ببخشد.
بااینحال تغییرات نامناسب و ناشی از طمع برای سود سریع میتواند خسارت جبرانناپذیری به این بافتها وارد کند و ارزش میراثی ساختمانها را کاهش دهد و نبود مدیریت و کنترل صحیح، ساختمانهای قدیمی را بهطور فزایندهای در معرض خطر قرار میدهد. لذا در این زمینه وجود نظارت دقیق عوامل مسئول بسیار ضروری است.
نظر شما