راهی برای نمردن...

وی با اشاره به این‌که نصب نرده‌های چوبی به دهانه‌ی پل تاریخی در مورد «پل خواجو» مسبوق به سابقه است، می گوید: استفاده از این نرده‌های چوبی با ساختار پل خواجو سازگار است و منظر پل را مخدوش نکرده بنابراین تصمیم گرفته شده تا مشابه نرده‌های پل خواجو طراحی و در نخستین اقدام روی چند دهنۀ سی‌وسه پل آزمایشی نصب شود تا در صورتی‌که جواب داد و منظر پل را مخدوش نکرد و با تائید کارشناسان، ابتدای دیگر دهنه‌های خطرآفرین پل نیز نصب شود و در صورتی که جواب نداد به گزینه‌های دیگر فکر شود.

(باید توجه داشته باشید که برای هر نرده حداقل هشت بار مته باید آجرهای سی و سه پل را سوراخ کند تا هشت پیچ، نرده را محکم نگه دارند و بسیار دردآور است اگر به استناد این سخن ما این همه سوراخ در بدنۀ پل ایجاد کنیم و بعد هم احتمالا به این نتیجه برسیم که جواب نداده و حالا شروع به کندن این نرده ها کنیم و دنبال فکر دیگری باشیم!)

سپنتا با تاکید بر این‌که قطعا باید نصب هر ملحقاتی روی اثر تاریخی با حداقل آسیب یا تغییر باشد، اظهار داشته: نه این‌که بگوئیم نباید روی دیوار چیزی پیچ شود، در حد یک پیچ یا بست ممکن است آن کار انجام شود اما این که آسیب به حدی باشد که پل را از بین ببرد این طور نیست.

او در ادامه توجهات را از مخالفت با نصب نرده منصرف کرده و گفته: برداشتن یک آجر، یک کار تهاجمی روی بنای تاریخی محسوب نمی‌شود. بلکه از این موارد مهمتر نیز وجود دارد که متاسفانه تا امروز کسی به آن توجه نکرده است. اگر قرار به مخدوش کردن پل تاریخی باشد، موارد دیگری رخ می‌دهد که بیشتر این بناهای تاریخی را مخدوش می‌کنند، نه یک نرده چوبی. در واقع باید به آن‌ها حساسیت نشان داد.

وی با اعلام اینکه تنها راه باقی مانده در صورت نصب نکردن نرده روی این پل، ممانعت از ورود مردم است اعلام کرده: اگر نخواهند این کار را انجام دهند، باید به مردم گفت در حالت کلی کسی نباید از سی و سه پل رد شود، یا در کنار هر دهنه پل یک نگهبان بایستد.

احترام به جان آدمیان، البته که احترامی است بایسته و ضروری و سرعت عمل مسئولان برای جلوگیری از بروز مجدد چنین حادثه ای جای تحسین دارد و امید که در همۀ جاده ها و بناها و کارخانه ها و... نیز چنین اهمیتی برای جان انسان ها در نظر گرفته شود اما چرا باید به این معادله قانع بود که یا مرگ سی و سه پل و یا مرگ شهروندان؟ طبیعی است که ما سی و سه پل و هر بنای تاریخی دیگری را برای شهروندان می خواهیم و ارزش و اهمیت این بناها به وجود ماست وگرنه در جهانی که ما نباشیم گو هیچ چیز دیگری نباشد اما در سه روز گذشته نیز یک بانوی ۳۰ ساله از کوه صفه به پایین سقوط کرده و در دم جان سپرده، مسئله این است که ما از امروز باید شاهد نرده کشیدن دور کوه صفه باشیم یا حواسمان را بیشتر جمع کنیم؟

نکتۀ قابل توجه اینجاست که طرح نصب نردۀ چوبی در مقایسۀ بین نصب نردۀ فلزی یا شیشه ای پیروز شده و البته که پیروزی شایسته ای است، اما آیا نمی شود راه دیگری را تصور کرد که ختم به شیشه، فلز یا چوب نباشد؟

در گفتگوی ذکر شده، شاهین سپنتا به راه دوم و سومی هم اشاره می کند که آن بستن پل روی مردم است یا قرار دادن سی و سه نگهبان برای سی و سه دهنۀ پل که البته امری است محال و از همین جهت رد می شود و گزینۀ بستن پل روی مردم قوت می گیرد اما این راه حل هم چنان محال به نظر می رسیده که مسئولان در قدم اول به همان نصب نرده رضایت داده اند و حتی به طور آزمایشی این ممانعت موقتی را سنجش نکرده اند. به راستی اما راهی نیست که نه مردم بمیرند و نه سی و سه پل بمیرد؟

البته که هست و حتما همۀ ما خاطره های مسافران بی سلیقه ای را که تاریخ ورود و خروجشان را به سی و سه پل، بر این بنای تاریخی حکاکی و نقاشی کرده اند دیده ایم. می شود به ضمیمۀ این اتفاق ناگواری که برای آن دخترک افتاده و همین وندالیسم افسار گسیخته، به حضور دو نگهبان دائمی برای مواظبت از این بنا و ممانعت از ورود خردسالان به پل  رضایت بدهیم و به بلوغ دیگر شهروندان و مسافران در تشخیص خطر زا بودن لبه های پل اعتماد کنیم و با این روش هم از سی و سه پل در برابر مردم حمایت کرده باشیم و هم از مردم در برابر سی و سه پل. اگر  در انبوه هزینه های ماهانه و سالانه تامین هزینۀ این نگهبان ها فشاری بر سازمانی وارد می کند نیز می توان برای پل ورودی در نظر گرفت و این هزینه را هم چون دیگر چیزها بر دوش مردم انداخت. /