به گزارش خبرنگار فرهنگی ایمنا، آقای شاعر، موسیقی ایران هنوز غریب تر و بی جان تر و بی پناه تر از آن است که درگیر بحث و جر درون خانوادگی شود و ضربه های خودی را تاب بیاورد و خم به ابرویش ننشیند. بعد از سال ها تلاش بی وقفه و چشم بستن به نامهربانی و تنگ نظری که موسیقی ایران کشیده است، اعتراض به حقتان بغض کوچکی در قلبمان نشاند. جوان های موسیقی ایران محتاج کمک اند و دست گیری و منتظر انتقال تجربه هایتان و هیچ قصد جسارت نبوده است...
شکاف های پرنشدنی یک قانون
ماجراهایی شبیه به ماجرای چند روز پیش و شکایت ترانه سرای ایرانی و محکومیت خوانندگان داخلی ایران دوباره یادمان آورد که در بخش های زیادی از قانون هایمان درز و شکافت هست و برای بیدار شدن قانون گذاران و کنار گذاشتن اختلافات و زاویه های سیاسی و غیره باید خودمان فکری به حال وضعیت هنر و هنرمندان بکنیم. این ماجرای تاریخی حق کپی رایت در ایران قدمتش طولانی تر از آن است که بشود از آن چشم پوشید.
حق نشر
حق نشر، حقّ تکثیر یا کپی رایت به انگلیسی مجموعه‌ای از حقوق انحصاری است که به ناشر یا پدیدآورندهٔ یک اثر اصل و منحصربه‌فرد تعلق می‌گیرد و حقوقی از قبیل نشر، تکثیر و الگوبرداری از اثر را شامل می‌شود. در بیشتر حوزه‌های قضایی، حق نشر از آغاز پدید آمدن یک اثر به آن تعلق می‌گیرد و نیازی به ثبت اثر نیست. معادل این حق در نظام‌های حقوقی پیرو حقوق مدون حق مؤلف است.
دارندگان حق تکثیر برای کنترل تکثیر و دیگر بهره‌برداری‌ها از آثار خود برای زمان مشخصی حقوق قانونی و انحصاری دارند و بعد از آن اثر وارد مالکیت عمومی می‌شود. هرگونه استفاده و بهره‌برداری از این آثار منوط به دریافت اجازه از ناشر یا پدیدآورندهٔ آن اثر می‌باشد، استفاده در شرایطی که طبق قانون محدودیت یا استثنایی وجود دارد، مانند استفاده منصفانه، به دریافت اجازه از دارنده حق تکثیر نیاز ندارد. دارنده حق تکثیر می‌تواند حقوق خود را به شخص دیگری منتقل کنند.
در بعضی از حوزه‌های قضایی، حقوق اخلاقی یا حقوق معنوی پدیدآورندگان نیز به رسمیت شناخته می‌شود، مانند حق یاد شدن برای اثر. چیزی به نام «حق نشر بین‌المللی» که به صورت خودکار نوشته‌های نویسندگان را در سراسر جهان محافظت کند وجود ندارد. محافظت در مقابل استفاده در هر کشوری به قوانین ملی آن کشور بستگی دارد. با این وجود بیشتر کشورها برای آثار خارجی تحت شرایط خاص، محافظت‌هایی فراهم می‌کنند که تا حد زیادی به وسیلهٔ معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی حق نشر ساده شده است. دو کنوانسیون مهم در این زمینه وجود دارند، یکی کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری و دیگری کنوانسیون جهانی حق نشر. با این همه، کشورهایی وجود دارند که برای کارهای خارجی، محافظت حق نشر کمی ارائه می‌دهند یا اصلاً ارائه نمی‌دهند.
با این همه اینکه هنرمندان یک کشور همدیگر را به سرقت ادبی محکوم کنند و یا بدون کسب اجازه از همدیگر از آثار هم استفاده کنند وجه خوبی ندارد. در شرایط کنونی موسیقی ایران که چنددستگی و چند پارگی رشته اتحاد همکاران و هم کیشان را از هم گسسته شاید باید اندکی با هم مهربان تر بود و از خطاهای کوچک اغماض کرد تا به هدف بزرگتری رسید./
نظر شما