به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان شهرضا، یکی از حوادث بزرگ ماه رمضان که مسیر تاریخ اسلام را تغییر داد، شهادت مولای متقیّان امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام بو؛ با شهادت آن بزرگوار، اسلام تنها نگهبان دلسوز و یگانه حامی واقعی خود را از دست داد و مسلمانان از برکت وجود پیشوایی محبوب، زمامداری عادل، امامی عالم، رهبری رؤوف و مهربان محروم شدند، و امواج بلایا و فتنه‌ها از هر سو آنها را احاطه کرد.
ضربت «ابن ملجم مرادی» ضربتی بود که بر پیکر اسلام، عدالت، حرّیّت و فضیلت و بر پیکر تمام اهداف عالی انسانی وارد شد؛ بیست و یکم ماه مبارک رمضان مصادف است با سالروز شهادت ابرمردی که برای آمدنش خانه خدا شکافت و برای رفتن این نخستین عاشق اسلام، فرق مبارکش را براساس کینه و عداوت شکافتند تا نخستین شهید محراب شود و در بهترین لحظه و مکان بر روی زمین دعوت حق را لبیک گوید.
بررسی ابعاد و جوانب مختلف تاریخ اسلام در آن زمان کمک قابل توجهی در بازیابی علل شهادت حضرت علی (ع) می کند.
حجت الاسلام محمد حسن رضایی – کارشناس مسائل مذهبی و پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت و گو با خبرنگار ایمنا از شهرستان شهرضا اظهار کرد: بعد از جنگ نهروان و سرکوب خوارج برخی از خوارج از جمله عبدالرحمان بن ملجم مرادی، و برک بن عبدالله تمیمی و عمروبن بکر تمیمی در یکی از شب‌ها گرد هم آمدند و اوضاع آن روز و خونریزی‌ها و جنگ‌های داخلی را بررسی کردند و از نهروان و کشتگان خود یاد کردند و سرانجام به این نتیجه رسیدند که باعث این خونریزی و برادرکشی حضرت علی (ع) و معاویه و عمروعاص است.
وی تصریح کرد: آنان به این نتیجه رسیدند اگر این سه نفر از میان برداشته شوند، مسلمانان تکلیف خود را خواهند دانست. سپس با هم پیمان بستند که هر یک از آنان متعهد کشتن یکی از سه نفر شوند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام عنوان کرد: ابن ملجم متعهد قتل امام علی (ع) شد و در شب نوزدهم ماه رمضان همراه چند نفر در مسجد کوفه نشستند؛ آن شب حضرت علی (ع) در خانه دخترش مهمان بودند و از واقعه صبح با خبر بودند، وقتی موضوع را با دخترش در میان نهاد، ام کلثوم گفت: فردا جعده را به مسجد بفرستید. حضرت علی(ع) فرمود: از قضای الهی نمی‌توان گریخت. آنگاه کمربند خود را محکم بست و در حالی که دو بیت شعر را زمزمه می‌کرد عازم مسجد شد.
حجت الاسلام رضایی گفت: ابن ملجم، در حالی که حضرت علی (ع) در سجده بودند، ضربتی بر فرق مبارک آن حضرت وارد ساخت. خون از سر حضرتش در محراب جاری شد و محاسن ایشان را رنگین کرد؛ در این حال آن حضرت فرمود: ” فزت و رب الکعبه ” به خدای کعبه سوگند که رستگار شدم سپس آیه ۵۵ سوره طه را تلاوت فرمود: “شما را از خاک آفریدیم و در آن بازتان می‌گردانیم و بار دیگر از آن بیرونتان می‌آوریم.”
حضرت علی(ع) شخصیتی آزادیخواه با حضوری خاموش
حجت الاسلام اسماعیل محمدی – کارشناس مسائل مذهبی و پژوهشگر تاریخ اسلام نیز در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، بیان کرد: حضرت علی (ع) بعد از گذشت بیش از دو دهه از رحلت پیامبر(ص) و گزینش حضور خاموش در جامعه، پس از قتل عثمان و در اثر اصرار عموم مردم به عنوان رهبر جامعه اسلامی انتخاب شد.
وی اضافه کرد: ایشان حکیمانه و صبورانه فراز و نشیب های جامعه اسلامی را در نظر داشت و به جهت آشنایی و انس عمیق با دین اسلام در اندیشه بقای آن بود، آرمانها و اهدافی که بعثت رسول اکرم (ص) بر آنها استوار بود به فراموشی سپرده شده و لذا مهمترین دغدغه امام علی (ع) بیداری و بر پا نمودن خیمه متزلزل شده دستاوردهای پیامبر اسلام (ص) بود.
این کارشناس مسائل مذهبی در توضیح این مطلب اظهار کرد: گسترانیدن مجدد اوامر و نواهی قرآن بر سراسر حیات اجتماعی مسلمانان به معنای احیاء سنت پیامبر بود؛ البته باید توجه کنیم که آشنا نمودن و رایج ساختن خلق و خوی آزادیخاهانه و انتخابگر، کرامت خواه و عدالت طلب در جامعه بسیار سخت است.
حجت الاسلام محمدی عنوان کرد: از نخستین اقدامات امام علی (ع) در راستای ترویج سنت پیامبر و اسلام ناب، اخراج قصّاصون از مساجد و منع سخنرانی انها بود، اینها افرادی بودند که در خلال موعظه گویی برای مردم اقدام به جعل حدیث و بیان آنها می‌کردند و حرمتی برای حدیث قائل نبودند.
وی تأکید کرد: حضرت علی (ع) در واقع تحولاتی که پیامبر اکرم (ص) خواستار آن بودند را تعقیب می‌کردند، این اهداف همان اهداف بعثت به شمار می‌روند که از یک سو مشتمل بر اصول و قوانینی کلی و فرا زمانی ـ مکانی بوده و از سوی دیگر در بردارنده رفتارهای متناسب با همان روزگار است.
قاسطین، مارقین، ناکثین، سه دشمن نظام علوی
دکتر بهروز سامع – استاد دانشگاه نیز در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، بیان کرد: امام علی در مجموع با طرد قصاصون، پذیرش سه جنگ با سه گروه اصلی از مخالفان قرآن و سنت، و ارائه نمونه عملی از پیروی دستورات قرآن سعی در تقویت دستاوردهای پیامبر اکرم و اصلاح انحرافات به وجود آمده داشتند.
وی ادامه داد: در زمان امام علی (ع) مسلمانان سرزمینهای زیادی را فتح کرده بودند، پیشرفت اسلام در ممالک مختلف و ورود افکار متنوع، بستر مساعدی برای بروز افکار متضاد فراهم می‌آورد و در چنین فضایی فرهنگ جاهلی با بهره‌برداری از انحرافات به وجود آمده، رویش مجدد آغاز کرد و پر و بالی دوباره یافت.
این استاد دانشگاه خاطر نشان کرد: با قتل عثمان گسست میان مردم و حکومت افزون شد و حق شورش و عصیان علیه حاکم صورت عینی به خود گرفت.
سامع تأکید کرد: امام علی (ع) در حالی که هم اسلام مشتمل بر قرآن و سنت و هم خودش در غربت به سر می‌بردند زمام امور را اجباراً به دست گرفتند و نتیجه آن شد که قرآن ناطق با جاهلانی سخن می گفت که نه گوینده را می‌شناختند و نه سخن او را در می‌یافتند تا آنجا که وی از سرزنش ایشان ملول و خسته شد و آرزوی هجرت به دیار ابدی نمود.
وی اذعان کرد: امام علی (ع) با همه مخالفانی که می‌توانستند وجود داشته باشند مقابله کرد، از نظر عقلی سه گروه مخالف می‌توانست وجود داشته باشد که عبارت بودند از پیمان شکنان، افراط گرایان و طمع‌کاران به قدرت.
این استاد دانشگاه در ادامه این مطلب افزود: این سه گروه نهایتا امام را وادار به سه جنگ کردن که عبارت بود از جنگ جمل که پیکار با ناکثین بود، این افراد در واقع منفعت طلبان و جاه‌طلبان بودند که سابقه‌ای درخشان در خدمت به اسلام داشتند؛ دسته دوم قاسطین بودند، همان گردنکشان و مخالفان با فرهنگ قرآنی که طرفدار فرهنگ جاهلی بودند و جنگ صفین با آنها بود و دسته سوم همان مارقین و از حدود دین خارج شدگان بودند که از درک و تحلیل صحیح وقایع به علت مغرور شدن به عبادت خود درمانده شده بودند و طغیان کردند.
قرآن، مهمترین نظام نامه حکومت علوی
حجت الاسلام علی مدنی – استاد دانشگاه نیز در گفت و گو با خبرنگار ایمنا عنوان کرد: رواج بدعتها، جعل سنتها و پایمال شدن اصول قرانی سه علت عمده‌ای هستند که امام علی (ع) برای مقابله با آنها طعنها را به جان خریدند و به سه جنگ جمل، صفین و نهروان تن دادند.
وی اظهار کرد: امام علی (ع) حیات و ممات جامعه را در حضور و یا عدم حضور قرآن در آن می داند و مکانیسم فراگیر و عمومی امر به معروف و نهی از منکر از نظر ایشان استقرار و احترام اصول قرآن در جامعه را تضمین نموده و فرهنگ قرانی را ایجاد و تداوم می‌کند.
این استاد دانشگاه بیان کرد: از دیدگاه منطق علوی دوری از دین چون و چرای ضروری زمینه‌های استفاده ابزاری از دین یعنی تهی شدن دین از محتوایش را فراهم می‌کند.
نظر شما