به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، دست‌فروشی از جمله کسب‌وکارهایی است که در گروه مشاغل غیررسمی جا دارد. دست‌فروشان در سراسر جهان برای گذران زندگی خود همواره با چالش‌های زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. به عنوان مثال از دید بسیاری از سیاست‌گذاران، آنها پیاده‌روها، میدان‌ها و پارک‌ها را تسخیر می‌کنند، مانع از رفت‌وآمد راحت عابران پیاده می‌شوند و نظم مترو و وسایل حمل‌ونقل عمومی را به هم می‌زنند. بسیاری از این شکایات به دلیل فضاها و زیرساخت‌های ناکافی برای دست‌فروشان است و پیاده‌سازی چند استراتژی در برنامه‌های توسعه شهری جدید می‌تواند این چالش‌ها را کاهش دهد و فرصت‌های اقتصادی بهتری برای دست‌فروشان فراهم کند. با تکیه بر برنامه‌های تحول فراگیری شهری، تصمیم‌گیرندگان می‌توانند موقعیت این کارگران غیررسمی را بهتر درک کنند و بر نحوه مشارکت آنها در شهرها متمرکز شوند.
لزوم مدیریت و حمایت محلی از دست‌فروشان
پیاده‌روها و محل‌هایی که در آن دست‌فروشان کالاهای خود را به نمایش می‌گذارند، تصادفی انتخاب نمی‌شود بلکه دست‌فروشان بساط خود را در نزدیکی ساختمان‌های مسکونی، مراکز حمل‌ونقل و ساختمان‌های اداری به راه می‌اندازند که می‌دانند ترافیک دائمی مشتری خواهند داشت. فضای عمومی شهرها بسیار محدود است و این کار باعث ایجاد ترافیک و حتی سد معبر برای عابران پیاده می‌شود. درنتیجه، دست‌فروشان خیابانی اغلب جریمه و یا حتی دستگیر می‌شوند.
بسیاری از برنامه‌ریزان شهری برای حل این معضل تصمیم گرفتند دست‌فروشان را به دلیل نقشی که در رونق فعالیت‌های اقتصادی، ایجاد شغل و ارائه کالاهای خرده‌فروشی مقرون‌به‌صرفه به مصرف‌کنندگان ایفا می‌کنند، به عنوان کارگر بشناسند و دست‌فروشی در خیابان را به عنوان بخشی از راه‌حل توسعه اقتصادی محلی در نظر بگیرند.
چالش در این مرحله، ایجاد تعادل بین نیاز به این مشاغل و نیاز به فضای شهری برای استفاده هوشمندانه است. در حالی که باید راه‌هایی برای کاهش ازدحام در خیابان‌ها و پیاده‌روها نیز در نظر گرفته شود، از سویی باید از معیشت دست‌فروشان نیز حمایت شود.
به عنوان مرحله بعدی از فرآیند تصمیم‌گیری، مقامات برنامه‌ریزی شهری، ظرفیت مناطق بازار محلی و اندازه جمعیت دست‌فروشان در سطح شهر را باید مطالعه کنند و سپس به تعداد متناسبی از فروشندگان مجوز حق کار در فضای عمومی بدهند. انجام این کار باید با همکاری بین مقامات شهری و اتحادیه‌های فروشندگان انجام شود.
داشتن یک کانال ارتباطی با این فروشندگان به مقامات دید روشن‌تری برای تشخیص نیاز به اسکان بعضی از دست‌فروشان خیابانی در فضای عمومی می‌دهد که قادر به جمع‌آوری سرمایه کافی برای سرمایه‌گذاری در بازار یا ایجاد درآمد منظم و کافی برای حمایت از پرداخت اجاره ماهانه در املاک تجاری نیستند.
برنامه‌ریزی شهری باید با در نظر گرفتن نقش زمین‌های عمومی در حمایت از معیشت کارگران قواعدی برای تخصیص محل‌هایی به دستفروشی‌های خیابانی همراه با نوآوری‌های طراحی شهری مقرر کند و به این ترتیب پایه‌های یک اقتصاد شهری حمایت‌کننده‌تر و پویاتر را ایجاد کند.
خود دست‌فروشان و نیز نهادهای ساماندهی آنها بهترین منبع برای شناسایی شرایط آسیب‌پذیری آنها و اجرای اقدامات مؤثر هستند. مقامات شهری در دوران کنونی توانستند پیوندهای بین دستفروشی‌های خیابانی و اقتصاد رسمی را بهتر درک کنند و راه‌حل‌هایی ارائه کنند که نه‌تنها برای فروشندگان بلکه برای مصرف‌کنندگان شهری نیز مفید واقع شود. مقامات باید راه‌هایی را برای طراحی و ارائه زیرساخت‌های شهری برای حمایت از بهره‌وری در اقتصاد غیررسمی در نظر بگیرند تا دست‌فروشان بتوانند در فضاهای مجاز راحتی به فعالیت بپردازند.
ساماندهی دست‌فروشان در هند
هند یکی از کشورهایی است که بیشترین تعداد دست‌فروشان و فروشندگان خیابانی را دارد. بیشتر نقشه‌های شهری هند به طور دقیق جمعیت دست‌فروشان را محاسبه نمی‌کردند. یک راه‌حل بالقوه برای ایجاد تغییر در فضاهای شهری، استفاده از روش سرشماری جامعه‌محور بود که فروشندگان یا سازمان‌های نماینده آنها را در فرآیند جمع‌آوری داده‌ها برای تشکیل یک سرشماری کامل‌تر درگیر کرد. این روش اعتماد فروشندگان را به دولت شهری و نتایج تلاش‌های نقشه‌برداری افزایش داد.
تبدیل فضای پیاده‌روها به محل دست‌فروشی
هند قبل از ایجاد فضاهای جدید برای فروش، باید فضاهای موجود را تغییر می‌داد. در بمبئی، مؤسسه علوم اجتماعی TATA پیشنهاد داد که دولت در امتداد مسیرهای پل‌های پیاده‌روی که به ایستگاه‌های راه‌آهن حومه شهر منتهی می‌شوند، به دست‌فروشان خیابانی اجازه فعالیت دهد. با این کار هم به دست‌فروشان کمک شد و هم عابران پیاده بیشتری برای استفاده از این پل‌ها تشویق شدند.
در شهر بوبانسوار، نقشه‌برداری مناسب، استفاده کارآمد از فضا و ساخت کیوسک‌های ثابتی در مناطق شناسایی شده به طور قابل‌توجهی برای معیشت فروشندگان مفید واقع شد. در نتیجه این تعامل، ۶۷ درصد افزایش در تعداد مشتریان و ۶۱ درصد افزایش در فروش گزارش شد. از فروشندگانی که افزایش فروش را گزارش کردند، بیش از ۷۰ درصد، افزایش حداقل ۱۰ درصدی را گزارش کردند.
منطقه‌بندی اندونزی برای دست‌فروشان
سیاست‌های طراحی خیابان و منطقه‌بندی نیز روشی بود تا مناطق چند منظوره متمایزی در پیاده‌روها گنجانده شود و فضایی برای خرید و فروش ایجاد کند. بر اساس این سیاست در جاکارتا، توسعه‌دهندگان املاک و مستغلات ملزم شدند که پنج درصد از فضای خود را برای فعالیت‌های فروش خیابانی کنار بگذارند. البته، اجرای صحیح این فضاها خیلی مهم است، زیرا تنها در صورتی برای فروشندگان مفید است که قابلیت دسترسی مشتریان به این مکان‌ها فراهم باشد.
این شهر توانست زیرساخت‌هایی را برای کمک به دست‌فروشان و ایجاد عملکرد بهتر و محیط‌های شهری زیباتر ارتقا دهد. برای مثال، در پیاده‌روهای منتهی به بازارها، با ساخت غرفه‌های باکیفیت، کمدها و سقف‌های مشترک فضایی را برای دست‌فروشی ایجاد کردند. با این کار مشروعیت فعالیت این کارگران افزایش یافت و دیگر نیازی نبود روزانه کالاهایشان را از خانه به محل فروش منتقل کنند، در نتیجه اثرات منفی حضور دست‌فروشان بر جریان ترافیک نیز کاهش یافت. علاوه بر این، افزایش دسترسی به سرویس بهداشتی و زه‌کشی مناسب، نصب سرویس‌های بهداشتی عمومی تمیز، سطل‌های زباله و تسهیل دسترسی فروشندگان به برق و آب به بهبود تصور عموم از دست‌فروشی کمک کرد.
حمایت از دست‌فروشان در آمریکا
شورای شهر لس‌آنجلس طرحی را تصویب کرده است که بر اساس آن یک منطقه فروش ویژه عملاً به دست‌فروشان خیابانی اختصاص داده می‌شود تا کالاهای خود را در مناطقی از هالیوود بفروشند. این کار به منظور حمایت مالی و رونق کار فروشندگان خیابانی انجام می‌شود.
سانفرانسیسکو در نظر دارد به گروهی از فروشندگان خیابانی قانونی که تحت تأثیر قوانین محدودکننده قرار گرفته‌اند، پول نقد پرداخت کند. مسئولان دفتر توسعه اقتصادی و نیروی کار این شهر در تلاش برای رفع نابرابری به تعدادی از فروشندگان خیابانی هزار دلار پرداخت می‌کند.
شورای شهر سن‌دیگو اعلام کرد که دست‌فروشان را به اقتصاد رسمی وارد خواهد کرد و دسترسی آنها به فضاهای عمومی شهر را تضمین می‌کند تا آنها قادر به فروش و به‌نمایش گذاشتن اقلام خود با خیال راحت باشند. شورای شهر خاطرنشان کرد که مسئولیت ساماندهی دست‌فروشان در سراسر پارک‌ها، پیاده‌روها و سواحل سراسر سن‌دیگو برعهده نگهبانان این مناطق قرار دارد.
هنر دست‌فروشی در ژاپن
دست‌فروشی در ژاپن به عنوان یک عنصر جدایی‌ناپذیر از فرهنگ این کشور شناخته می‌شود و نام سایتوری نیز برای آن انتخاب شده است. سایتوری‌ها به دلیل رویکرد منحصر به فرد و خلاقانه خود برای فروش محصولات خود و همچنین توانایی آنها در ارتباط با مشتریان خود شناخته می‌شوند و در واقع به نوعی نماد خیابانی ژاپن هستند.
ژاپن به عنوان بهشت عاشقان غذای خیابانی در جهان شهرت دارد و فروشندگان آن نیز به نام یاتای شناخته می‌شوند. این کشور به دلیل اینکه یکی از پایتخت‌های جهانی برای دوستداران غذا است، تلاشی برای حذف دست‌فروشان غذا انجام نمی‌دهد بلکه با مدیریت ظاهری، آنها را به یکی از جذابیت‌های شهری خود تبدیل کرده است.
نظر شما