به گزارش ایمنا، امروز _شنبه، یکم بهمن‌ماه _ همزمان با سالروز تولد و درگذشت شماری از بزرگان ایران است.
زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی
حکیم ابوالقاسم فردوسی (زاده یکم بهمن ۳۱۹ توس – درگذشته سال ۳۹۹ توس) حماسه‌سرای بزرگ و سراینده شاهنامه است.
وی در روستای پاژ، از توابع طبران توس در خراسان دیده به جهان گشود. پدرش دهقان بود و ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت. وی از کودکی به کسب علم و دانش پرداخت و به خواندن داستان علاقه‌مند بود.
همانگونه که در زندگینامه فردوسی آمده است، آغاز زندگی وی هم زمان با جنبش نوزایش در میان ایرانیان بود که از سده سوم هجری آغاز شده و دنباله و اوج آن به سده چهارم رسید. فردوسی از همان روزگار کودکی، بیننده کوشش‌های مردم پیرامونش برای پاسداری ارزش‌های دیرینه بود و خود نیز در چنان زمانه و زمینه‌ای پابه‌پای بالندگی جسمی به فرهیختگی رسید و رهرو سخت‌گام همان راه شد.
کودکی و جوانی فردوسی در زمان سامانیان سپری شد. شاهان سامانی از دوستداران ادب فارسی بودند. آغاز سرودن شاهنامه را بر پایه شاهنامه ابومنصوری از زمان سی‌سالگی فردوسی می‌دانند، اما با مطالعه زندگینامه فردوسی، می‌توان چنین برداشت کرد که وی در جوانی نیز به سرایندگی می‌پرداخته و چه بسا سرودن داستانهای شاهنامه را در همان زمان و برپایه داستانهای کهنی که در داستانهای گفتاری مردم جای داشته‌اند، آغاز کرده است. از میان داستانهای شاهنامه که گمان می‌رود در زمان جوانی وی گفته شده باشد، می‌توان داستانهای بیژن و منیژه، رستم و اسفندیار، رستم و سهراب، داستان اکوان دیو و داستان سیاوش را نام برد.
شاهنامه پرآوازه‌ترین سروده فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. شاهنامه، منظومه مفصلی است که از حدود ۶۰ هزار بیت تشکیل شده و دارای سه دوره اساطیری، پهلوانی و تاریخی است. شاهنامه روایت نبرد خوبی و بدی است و پهلوانان، جنگجویان این نبرد دائمی در هستی‌اند. پهلوانانی همچون فریدون، سیاوش، کیخسرو، رستم، گودرز و طوس از این دسته هستند. شخصیت‌های دیگری نیز همچون ضحاک و سلم و تور وجودشان آکنده از شرارت و بدخویی و فساد است.
فردوسی پس از سرودن نزدیک به بیست سال در تکمیل آن کوشید. این سال‌ها همزمان با برافتادن سامانیان و برآمدن سلطان محمود غزنوی بود. فردوسی در سال ۳۹۴ هجری قمری در ۶۵ سالگی بر آن شد که شاهنامه را به سلطان محمود اهدا کند و از این‌رو دست به کار تدوین ویرایش تازه‌ای از شاهنامه شد. او در ویرایش دوم، بخش‌های مربوط به پادشاهی ساسانیان را تکمیل کرد. پایان ویرایش دوم شاهنامه در سال ۴۰۰ هجری قمری در ۷۱ سالگی او بوده است.
وی شاهنامه را در شش یا هفت دفتر به دربار غزنه نزد سلطان محمود فرستاد. به گفته خود فردوسی، سلطان محمود «نکرد اندر این داستانها نگاه» و پاداشی هم برای وی نفرستاد. از این رویداد تا پایان زندگانی، فردوسی بخش‌های دیگری نیز به شاهنامه افزود که بیشتر در گله و انتقاد از محمود و تلخ‌کامی سراینده از اوضاع زمانه بوده است. فردوسی در روزهای پایانی زندگی، خود را ۸۰ ساله و جای دیگر ۷۶ ساله خوانده است.
فردوسی را در شهر توس، در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.
از زمان خاکسپاری فردوسی، آرامگاه او چندین بار ویران شد. در سال ۱۳۰۲ به دستور «میرزا عبدالوهاب شیرازی» والی خراسان، محل آرامگاه را تعیین کردند و ساختمانی آجری در آنجا ساختند.
یونسکو شاهنامه فردوسی را یکی از سه اثر برجسته جهان معرفی کرده است.
سالروز درگذشت عارف قزوینی
عارف قزوینی (زاده سال ۱۲۵۹ قزوین - درگذشته یکم بهمن ۱۳۱۲ همدان) شاعر و آهنگساز است.
وی صرف و نحو عربی و فارسی را در قزوین فراگرفت و خط شکسته و نستعلیق را بسیار خوب می‌نوشت و موسیقی را نزد صادق خرازی فراگرفت.
در ۱۷ سالگی به دختری به نام «خانم‌بالا» علاقه‌مند شد و با او پنهانی ازدواج کرد. "تصنیف دیدم صنمی" را در وصف وی سرود. فشارهای خانواده دختر، پس از اطلاع زیاد شد و عارف به ناچار به رشت رفت و پس از بازگشت با وجود عشق بسیار، آن دختر را طلاق داد و تا آخر عمر ازدواج نکرد.
وی در سال ۱۲۷۷ به تهران رفت و چون صدای خوشی داشت با شاهزادگان قاجار آشنا شد و مظفرالدین‌شاه خواست او را در ردیف فراش خلوت‌ها درآورد، اما عارف به قزوین بازگشت.
در سال ۱۲۸۴ که زمزمه مشروطیت بلند شده بود، عارف نیز با غزل‌های خود به موفقیت مشروطیت کمک کرد و در سال ۱۲۹۹ به تهران بازگشت و کنسرت باشکوهی ترتیب داد.
وی در سال ۱۳۰۵ به دعوت دوستی به بروجرد رفت تا شرح احوال دوره آزادیخواهی را بنویسد. اما از بروجرد بر اثر حادثه‌ای ناخوشایند "مسموم کردن یکی از سگ‌هایش و شایعاتی مبنی بر دفن جسد سگ در یک امامزاده" به اراک پناه برد، اما آنجا هم او را راحت نگذاشتند.
در آنزمان بیماری‌اش شدت یافت و حنجره‌اش گرفت، از خواندن بازماند و از معالجه ناتوان بود
عارف قزوینی می‌گفت: آیا به که می‌شود گفت که سینه من گرفت و من استطاعت معالجه آن را نداشتم تا اینکه به کلی صدایم از بین رفت."
وی سرانجام در سال ۱۳۰۷ برای معالجه نزد دکتر بدیع به همدان رفت و برای همیشه در آنجا ماند. در همدان بیمار و رنج‌دیده و مأیوس بود و از همه به‌جز اندک دوستانی یک دل و صمیمی کناره گرفت و انسان‌ها را شیطان و دروغگو می‌نامید.
عارف باقی مانده زندگی را در خانه‌ای اجاره‌ای در یک قلعه کوچک در دره مراد بیک با یک کلفت به صورت تبعیدی و خودخواسته سکونت گزید، در حالی که دارایی او سه سگ و دو دست لباس کهنه بود. او در سالهای پایانی با فقر دست به گریبان بود و اگرچه دوستانی دور و نزدیک به او کمک می‌کردند، این امر به روح آزاده شاعر لطمه می‌زد و او را شرمنده می‌ساخت.
عارف در سال ۱۳۰۸ سر مکاتبه با زرتشتیان هند را باز کرد و برخی پژوهش‌هایش را برای «سردین شاه پارسی» به هند فرستاد. زرتشتیان او را به هند دعوت کردند، اما جواب رد داد و دیری نگذشت که از کرده خود پشیمان شد.
عارف سرانجام در ۵۴ سالگی مرگ زودرس به سراغش آمد. جیران، کلفتش که او را به عقد خویش درآورده بود، حکایت کرده که عارف در آخرین دم از او خواست که وی را نزدیک پنجره ببرد تا آفتاب و آسمان میهن را ببیند و او پس از دیدن آفتاب چنین خواند: «ستایش مر آن ایزد تابناک، که پاک آمدم پاک رفتم به خاک»
سپس به بستر بازگشت و لحظاتی بعد جان سپرد و در آرامگاه بوعلی سینا "واقع در همدان، خیابان بوعلی" به‌خاک سپرده شد.
زادروز فریبا وَفی
فریبا وَفی (زاده یکم بهمن ۱۳۴۱ تبریز) رمان‌نویس و نویسنده داستان کوتاه است.
وی از نوجوانی به داستان‌نویسی علاقه‌مند بود و چند داستان کوتاه در گاهنامه‌های ادبی، آدینه، دنیای سخن، چیستا و مجله زنان منتشر کرد. اولین داستان جدی او با نام «راحت شدی پدر» در سال ۱۳۶۷ در مجله آدینه به‌چاپ رسید. به گفته خودش هنوز جرئت نکرده بود نام کاملش را در پای داستانش بنویسد؛ او این داستان را «خودجوش‌ترین» داستانش می‌داند.
نخستین مجموعه داستانهای کوتاه او بهنام «در عمق صحنه» در سال ۱۳۷۵ منتشر شد و دومین مجموعه، با نام «حتی وقتی می‌خندیم» در سال ۱۳۷۸ چاپ شد. نخستین رمان او «پرنده من» در سال ۱۳۸۱ منتشر شد که مورد استقبال منتقدان قرارگرفت. این کتاب برنده جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۱ سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری و دومین دوره جایزه ادبی یلدا شد و از سوی بنیاد ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان مورد تقدیر قرار گرفت و به زبان‌های انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی و کردی سورانی و ترکی استانبولی ترجمه شد که تاکنون بیش از ۲۰ بار چاپ شده است.
رمان سوم او «رؤیای تبت» در سال ۱۳۸۴ منتشر شد و چندین جایزه از جمله جایزه بهترین رمان هوشنگ گلشیری و مهرگان ادب را دریافت کرد که تاکنون چندین چاپ بار شده است. همچنین رمان «رازی در کوچه‌ها» به زبان نروژی و فرانسه ترجمه شده است. داستانهای کوتاهی هم از وی به زبان‌های انگلیسی، ژاپنی، روسی، عربی و ترکی ترجمه شده است. آخرین رمان او نیز «بعد از پایان» و آخرین مجموعه داستان او «بی‌باد بی‌پارو» نام دارد. وی دیوان اشعار پروین اعتصامی را به نثر برای نوجوانان بازنویسی کرده است.
کتاب‌شناسی
مجموعه داستان:
۱۳۷۵ - در عمق صحنه، نشر چشمه.
۱۳۷۸ - حتی وقتی می‌خندیم، نشر مرکز.
۱۳۸۷ - در راه ویلا، نشر چشمه.
۱۳۸۹ - همه افق، نشر چشمه.
۱۳۹۵ - بی‌باد بی‌پارو، نشر چشمه.
رمان:
۱۳۸۱ - پرنده من، نشر مرکز.
۱۳۸۲ - ترلان، نشر مرکز.
۱۳۸۴ - رؤیای تبت، نشر مرکز.
۱۳۸۶ - رازی در کوچه‌ها، نشر مرکز.
۱۳۸۹- ماه کامل می‌شود، نشر مرکز.
۱۳۹۲- بعد از پایان، نشر مرکز.
جوایز:
۱۳۸۱ - رمان پرنده من - جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۱.
۱۳۸۲ - رمان پرنده من - برنده سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری.
۱۳۸۲ - رمان پرنده من - برنده دومین دوره جایزه ادبی یلدا.
۱۳۸۲ - رمان پرنده من - از سوی بنیاد جایزه ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان مورد تقدیر واقع شده است.
۱۳۸۵ - رمان رؤیای تبت. جایزه بهترین رمان دوره ششم جایزه هوشنگ گلشیری به همراه چهار درد، نوشته منیرالدین بیروتی.
۱۳۹۶ - رمان ترلان - جایزه ۲۰۱۷ پرمخاطب‌ترین نویسنده غیرآلمانی مؤسسه ادبی لیت‌پروم، لیبراتور برای رمان «ترلان».
زادروز داوود ورزیده
داوود ورزیده (زاده یکم بهمن ۱۳۴۸ تهران) آهنگساز و نوازنده نی است.
وی که فارغ‌التحصیل مقطع کارشناسی رشته فیزیک از دانشگاه تهران است، فراگیری ساز «نی» را از سال ۱۳۶۸ با شرکت در کلاس‌های شبانه هنرستان موسیقی، نزد «حسن ناهید» آغاز کرد و دوره‌های مقدماتی، عالی و ردیف موسیقی ایرانی را از او آموخت. وی با آهنگسازان و خوانندگان سرشناس: فرامرز پایور، اسماعیل تهرانی، شهرام ناظری، احمد ابراهیمی، علی رستمیان، علیرضا افتخاری، حسام‌الدین سراج، علیرضا قربانی و سالار عقیلی همکاری داشته‌است.
آثار هنری:
از جمله آثار هنری که داوود ورزیده در آنها حضور داشته، موارد زیر است:
آهنگسازی و تنظیم
آلبوم موسیقی:
«نشاط انگیز» به خوانندگی بهرام سارنگ
«از نیستان» (بی‌کلام)
«نای کوبان» (بی‌کلام) به همراه رضا سامانی و بهنام سامانی
«سه نوازی در آرامش» (بی‌کلام) به همراه حسین بهروزی‌نیا و جاوید افسری‌راد
«عشق خدا» به آهنگسازی و خوانندگی منصورعلی صفایی
«دیگر» به خوانندگی و آهنگسازی رامین کاکاوند
زادروز سیروس رادمنش
سیروس رادمنش (زاده یکم بهمن ۱۳۳۴ هفتکل - درگذشته هفدهم شهریور ۱۳۸۷ هفتکل) شاعر نوپرداز است.
وی دوره تحصیلی خود تا مقطع دیپلم را در مسجدسلیمان سپری کرد و سپس برای اخذ دیپلم هنرستان فنی در رشته مکانیک به اهواز رفت و پس از آن موفق به گرفتن دیپلم ادبیات نیز شد.
وی در سالهای قبل از انقلاب آثاری از این شاعر برجسته، در نشریات ادبی همچون تماشا، دنیای سخن، آدینه، کلک، عصر پنجشنبه نیز، نشریاتی در کشورهای سوئد و فرانسه به چاپ رسیده است. علاوه بر نشریات در کتاب «شعر به دقیقه اکنون» نیز اشعار او چاپ شده است. رادمنش علاوه بر شعر شناخت و اشراف مثال زدنی از دیگرِ هنرها داشت. از وی مقالات متعددی در خصوص موسیقی، سینما، نقاشی و رمان در دست است که تنها تعداد معدودی از آنها به صورت پراکنده در نشریات مختلف به چاپ رسیده است. آشنایی و شناخت رادمنش از فلسفه در اشعارش بازتاب داشته است.
وی در سال‌هایی پایانی عمر خود، به فعالیت مطبوعاتی پرداخته بود و سردبیری چند نشریه ادبی را بر عهده گرفته بود. رادمنش برای شاعران هم نسل خود و نیز شاعران نسل بعد، همواره به مثابه‌ی آموزگاری توانا بوده است. وی یکی از بنیانگذاران موج شعری ناب است که در سال ۱۳۵۷ توسط منوچهر آتشی در مجله تماشا به دنیای ادبیات معرفی شد. رادمنش آخرین مدافع شعر ناب و نام‌گذار شعر میتراییک بود.
این شاعر هفدهم شهریور ۱۳۸۷ چشم بر جهان فروبست و در بهشت زهرای هفتکل به خاک سپرده شد.
مجموعه «به نامی که دیگر نیست» حاصل شاعری رادمنش در سالهای دور و نزدیک است که از سوی انتشارات آوا نوشت در سال ۱۳۹۲ به چاپ رسیده است.
زادروز و سالروز درگذشت منصور گودرزی
منصور گودرزی (زاده یکم بهمن ۱۳۳۳ الیگودرز -- درگذشته یکم بهمن ۱۳۸۱ تهران) جامعه‌شناس، پژوهشگر، مترجم و خوشنویس
وی در سال ۱۳۵۶ در رشته جامعه‌شناسی از دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران مدرک کارشناسی گرفت و با توجه به رویدادهای زمانه دوره کارشناسی ارشد، جامعه‌شناسی را در سال ۱۳۶۴ به پایان رساند. وی از همان سال در بخش مردم شناسی به پژوهش پرداخت که عمده آثارش را می‌توان چنین برشمرد:
بررسی نظام آموزشی در کارگاه‌های کوچک استان تهران (رساله کارشناسی ارشد).
تک‌نگاری‌ها مانند تک نگاری بازار طبس، بازار سمنان، حمام‌های انزلی، تک‌نگاری‌های کرمان، کاشان، ابیانه
از جمله دیگر پژوهش‌ها:
بررسی وضع موجود نظام استاد - شاگردی و طرح کاد.
مطالعه هزینه سرانه خدمات بهزیستی استان تهران.
بررسی وضع موجود نیروی انسانی در سازمان بهزیستی در سالهای ۱۳۶۵ و۶۶.
بررسی مسائل اجتماعی شهرک واوان.
مطالعه سازمان کشت و صنعت مغان.
شناخت جامعه روستایی و عشایری آذربایجان شرقی و وضع مراتع استان در سالهای ۱۳۶۶و۶۷.
مشارکت در مطالعات جامعه عشایری.
بررسی و گزارشی درباره دریای خزر و ذخایر آن.
بررسی مسائل و تنگناهای تعاونی‌های صیادان دام گستر.
بررسی نمونه مشارکت زنان در آموزش‌های فنی و حرفه‌ای.
بررسی وضعیت اشتغال فارغ‌التحصیل‌های هنرستان‌ها در صنعت سنگین.
بررسی شیوه‌های افزایش درآمد و کاهش هزینه‌های شهرداری‌ها.
بررسی وضع موجود صنایع دستی در استان چهارمحالوبختیاری.
بررسی آموزش‌های فنی و حرفه‌ای از دوران باستان.
بررسی امکانات زیربنایی و منابع طبیعی در آذربایجان شرقی - مغان
مقاله‌ها (نگارش / ترجمه) چاپ شده - نشده:
بیش از ۱۶۰ عنوان مقاله از او شمارش شده که اغلب در روزنامه‌ها و همچنین مجلاتی نظیر رشد علوم اجتماعی، چیستا چاپ شده است.
کتاب‌ها: (چاپ شده / چاپ نشده):
- جزم اندیشی مسیحی، اریک فروم، ترجمه منصور گودرزی، تهران انتشارات مروارید ۱۳۷۷.
موج چهارم، رامین جهانبگلو، ترجمه منصور گودرزی، نشرنی ۱۳۸۴.
حاکمیت آزادی، رامین جهانبگلو، ترجمه منصور گودرزی.
جهانی بودن، رامین جهانبگلو، ترجمه منصور گودرزی.
تفاوت و تساهل، رامین جهانبگلو، ترجمه منصور گودرزی.
مقدمه‌ای بر جامعه‌شناسی، نوشته گلین استوارت، ترجمه منصور گودرزی.
منتقدان اجتماعی، باتومور، ترجمه منصور گودرزی.
جامعه و انتقاد، باتومور، ترجمه منصور گودرزی.
بازگشت به ستارگان، اریک فن‌دنیکن، ترجمه منصور گودرزی.
قبایل و سیاست‌ها در سرزمین‌های شرقی عربستان، پترسون، ترجمه منصور گودرزی.
اهداف گسترش صهیونیسم، گالینا نیکیتا، ترجمه منصور گودرزی.
زادروز حسن احمدی‌گیوی
احمدی‌گیوی (زاده یکم بهمن ۱۳۰۶ گیوی - درگذشته بیست‌وششم اردیبهشت ۱۳۹۱ تهران) ادیب، نویسنده، پژوهشگر و استاد دانشگاه است.
وی مدرک دکترای خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران دریافت کرد و سال‌ها در این دانشگاه و دانشگاه‌های دیگر از جمله علامه طباطبایی، دانشگاه آزاد واحدهای شمال و خلخال تدریس کرد. وی از معروف‌ترین شاگردان بدیع‌الزمان فروزانفر بود و بیش از چهار دهه با مؤسسه لغت‌نامه دهخدا همکاری داشت. از او تاکنون بیش از ۵۰ جلد اثر در حوزه دستور زبان و ادبیات فارسی منتشر شده‌است. وی درسال ۱۳۹۱ در رشته ادبیات، به‌عنوان چهره ماندگار انتخاب شد و در سال ۱۳۶۶ از دانشگاه تهران به‌درجه بازنشستگی نائل آمد.
فعالیت‌های ادبی:
مؤلف بیش از ۵۰ جلد کتاب در زمینه ادبیات فارسی.
آغاز به‌کار تألیف کتاب دستور تاریخی فعل در سال ۱۳۴۲ به پیشنهاد دکتر محمد معین.
نگارش دستور زبان ترکی.
انتخاب به‌عنوان نویسنده کتاب برتر سال از سوی وزارت ارشاد برای دستور تاریخی فعل.
بیش از چهاردهه فعالیت پژوهشی در مؤسسه لغت‌نامه دهخدا.
نگارش ۲۴ جلد از ۲۲۲ جلد مجموعه لغت‌نامه دهخدا.
ویرایش و همکاری در تدوین فرهنگ سخن.
آثار:
آئین پژوهش و مرجع‌شناسی
از فن نگارش تا هنر نویسندگی
دستور تطبیقی زبان ترکی و فارسی
دستور تاریخی فعل
شوریده و بی‌قرار
گزیده اشعار و مقالات دهخدا
دستور زبان فارسی ۱و۲ انتشارات فاطمی
گلستان سعدی مقدمه، شرح و تعلیقات سازمان چاپ و انتشارات وابسته به اوقاف و امور خیریه چاپ اول.
سالروز درگذشت محمد قریب
محمد قریب (زاده سال ۱۲۸۸ تهران - درگذشته یکم بهمن ۱۳۵۳ تهران) پزشک اطفال و بنیانگدار بیمارستان تخصصی کودکان است.
وی در سال ۱۳۰۶ در شمار اولین گروه دانشجویان ایرانی بود که برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی به فرانسه رفت و در سال ۱۳۱۴ نخستین ایرانی موفق در کنکور انترنی بیمارستان پاریس شد. در سال ۱۳۱۸ به ایران بازگشت و در سال ۱۳۱۹ به عنوان دانشیار طب کودکان در دانشگاه تهران به فعالیت پرداخت.
قریب ابتدا در بیمارستان رازی به اداره بخش کودکان مشغول شد و بعد از آن به بیمارستان هزار تختخوابی رفت و بخش کودکان آن‌را دایر کرد. در سال ۱۳۱۹ کتاب «بیماری‌های کودکان» را به‌چاپ رساند و در سال ۱۳۳۵ با همکاری دکتر اهری با اطلاعات جدید تجدید چاپ شد.
وی در سال ۱۳۲۱ نشان عالی دولت فرانسه را دریافت کرد و در سال ۱۳۵۰ به عضویت هیئت مدیره انجمن بین‌المللی بیماری‌های کودکان در آمد. همچنین در آخرین سالهای زندگی، موفق به نشان درجه اول فرهنگ از وزارت آموزش و پرورش شد.
وی اولین تعویض خون را در ایران انجام داد و از بنیانگذاران انتقال خون در ایران بود.
از مهمترین اقدامات او بنیانگذاری و تأسیس اولین بیمارستان تخصصی کودکان به همراه دکتر اهری بود که این اقدام را در زمان بازنشستگی خود انجام داد.
قریب که حین فعالیت علمی، فعالیت سیاسی و اجتماعی نیز داشت، پس از وقایع ۲۸ امرداد ۱۳۳۲ به‌دنبال امضای یک بیانیه به همراه ۱۰ تن دیگر از اعضا هیئت علمی دانشگاه مانند مهندس بازرگان، دکتر سحابی و دکتر نعمت‌اللهی از دانشگاه اخراج شد.
زندگینامه شادروان دکتر قریب، در مجموعه جالب تلویزیونی بهنام وی، از سوی کارگردان برجسته، کیانوش عیاری و بازی خوب مهدی هاشمی در سال ۱۳۶۸ به نمایش در آمد که گویای شخصیت ارزنده او بود.
دکتر قریب سرانجام در ۶۵ سالگی در بیمارستان مرکز طبی کودکان، محل خدمت خود درگذشت و در قم به‌خاک سپرده شد.
سالروز درگذشت نظام وفاآرانی
نظام وفاآرانی (زاده سال ۱۲۶۶ آران و بیدگل - درگذشته یکم بهمن ۱۳۴۳ تهران) شاعر و نویسنده است.
وی پس از دروس مقدماتی به تحصیل علوم ادبی زبان عربی پرداخت و مدتی نیز طب قدیم آموخت و به نجف رفت و مدت دو سال به تکمیل معلوماتش مشغول شد. پس از بازگشت به تهران، زبان فرانسه را در مدرسه آلیانس فراگرفت. سپس وارد فعالیت سیاسی شد و هنگامی که مجلس شورای ملی به فرمان محمدعلی شاه به توپ بسته شد، در مدرسه سپهسالار همراه همرزمان مشغول دفاع بود و مدتی هم دستگیر و زندانی شد.
وی پس از آزادی، دست از فعالیت‌های سیاسی کشید و به کار تدریس مشغول شد و مدتی نیز در وزارت فواید عامه و سپس در وزارت فلاحت به‌عنوان رئیس بازرسی مشغول کار شد و تا مدیرکلی آن وزارتخانه ارتقا یافت.
او از جوانی شعر می‌سرود و شاعری شوریده حال بود و رنج‌ها و مصائبی که متحمل شده بود در سروده‌هایش به خوبی مشهود است. وی از استادان نیمایوشیج بود و نیما بخشی از منظومه زیبای خود بهنام افسانه را به‌وی تقدیم کرده است.
نظام وفا در ۷۷ سالگی درگذشت و در شهر ری به‌خاک سپرده شد.
آثار:
معراج دل و حدیث دل
یادگار سفر اروپا
پیوند دل
حبیب و رباب
ستاره و فروغ
آماج دل
روانشناسی
منطق
نمایشنامه فروز و فرزانه
گذشته‌ها
ماهنامه وفا.
نظر شما