به گزارش ایمنا، شهره پیرانی با گذاشتن پستی در صفحه شخصی خود در اینستاگرام نوشت: «سه‌شنبه است، بیست‌وهشت تیر سال نود، پنج روز پیش از شهادتت؛ ساعت همیشگی نیامده‌ای خانه، من مشوشم نکند اتفاقی برائت افتاده به خصوص که تلفن همراهت هم خاموش است. آرمیتا دم به ثانیه بهانه‌ات را می‌گیرد، همین بیشتر کلافه‌ام می‌کند.
همان جا وسط واگویه‌های ذهنیم با خودم می‌گویم اگر اتفاقی برای داریوش بیفتد من چه کار کنم با آن همه وابستگی آرمیتا به داریوش مگر می‌شود بچه کنار بیاید؟ بعد از دو ساعت پیامی از تو در پاسخ پیامکم دریافت می‌کنم. نوشته‌ای پیش… (اسم رمز توست برای دکتر عباسی، رئیس وقت سازمان انرژی اتمی، به کردی) بوده‌ای داری میایی سمت خانه. خیالم کمی راحت می‌شود.
می‌رسی، می‌پرسم چه بی‌خبر رفتی؟ می‌گویی فرصت نبود خبرت کنم. دکتر از من و مهندس… (یکی از همکارانت) خواسته بود، برویم. آن جا از ما خواست سانتریفیوژهایی که سازمان انرژی اتمی از کشور.... خریده بود را بازرسی کنیم.
اینجا، تو که کمتر هیجان‌زده می‌شوی صدایت پر از هیجان می‌شود. می‌گویی در بررسی متوجه شدیم در بدنه سانتریفیوژها بمب‌هایی اندازه عدس بسیار حرفه‌ای تعبیه شده بود که هنگامی که آنها در دور بالا بچرخند، منفجر می‌شوند و زنجیره انفجاری ایجاد کند.
تو آن بمب‌های کوچک را کشف کرده بودی و جلوی یک خرابکاری عظیم در صنعت هسته‌ای را گرفته بودی داریوش. کی؟ درست پنج روز پیش از شهادتت… همان موقع که تازه اقدامات خرابکارانه در صنعت هسته‌ای را همراه ترور دانشمندان هسته‌ای آغاز کرده بودند....
می‌خواستم مثل همه سال‌های گذشته پس از تو از خیر بازگو کردن این یکی هم بگذرم، اما نیمه‌شب گذشته کسی برایم کلیپ فرستاد از آدم‌های همیشه متوقع… امشب هم در افطار حوزه هنری صحبت «هناس» شد با دوستان، همین باعث شد تمام راه به فکر فرو بروم، طوری که آرمیتا هم متوجه شد فکرم مشغول است...
داریوش هنوز نگفته بسیار دارم. نمی‌دانم چرا تازگی‌ها فکر می‌کنم هرگز فرصت بازگو کردنشان را نخواهم یافت. می‌دانی به چه دلم خوش است؟ به این که شاید جایی مستندسازی شده باشد و نیازی به گفتن من نباشد ولی بی‌گمان تاریخ و نسل‌های بعدی باید بشناسدتان...
هر روز روز توست، روزها و مناسبت‌ها بهانه‌اند برای آن که بخواهم از تو بنویسم حالا پس و پیش می‌شوند چه اهمیتی دارد؟»
به گزارش ایمنا، شهید داریوش رضایی‌نژاد در یک حادثه تروریستی در اول مردادماه سال ۱۳۹۰ در تهران در مقابل دیدگان همسر و فرزند خردسالش توسط تروریست‌های رژیم صهیونیستی به ضرب گلوله به شهادت رسید. او سومین شهید هسته‌ای ایران است.
نظر شما