سولماز حسینیون در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: پهنه‌های تاریخی شهرها در بیشتر مناطق و محلات با مساحت‌های مختلف در میان بافت فرسوده و بدون ارزش تاریخی وجود دارد.
وی افزود: از مهم‌ترین اقداماتی که باید برای مرمت و احیای بافت‌های تاریخی انجام شود، شناسایی پهنه‌های واجد ارزش تاریخی در میان سایر پهنه‌ها و بافت‌های شهری است.
این دکترای طراحی شهری خاطرنشان کرد: مشخص شدن محدوده بافت‌های تاریخی در هر منطقه و محله از شهر، زمینه را برای آغاز فرآیند مرمت و بهسازی فراهم می‌کند، اما متأسفانه امروزه عملیات بهسازی و مرمت یک روند نیست، بلکه به صورت مقطعی انجام می‌شود.
وی اضافه کرد: مرمت بناهای تاریخی بنام، به عنوان جزئی از بافت اگرچه اهمیت زیادی دارد، اما کافی نیست زیرا تنها بخشی از فرآیند مربوط به بهسازی و مرمت است.
حسینیون با بیان اینکه نگاه بخشی به بافت‌های تاریخی با رویکردهای به‌روز برای این بافت‌ها در تضاد است، گفت: برنامه‌ریزان و مدیران در تمام طرح‌ها و برنامه‌ها از جمله طرح احیا و مرمت بافت‌های تاریخی دیدگاهی جزئی‌نگر و بخشی دارند و بافت‌های شهر را در هم‌پیوندی با یکدیگر مورد توجه قرار نمی‌دهند.
وی با بیان اینکه نبود دیدگاه سیستمی و جامع موجب گسست بافت تاریخی و عناصر موجود در آن می‌شود، افزود: دیدگاه سیستمی نسبت به شهر و مسائل آن اهمیت زیادی دارد و بافت‌های تاریخی نیز از این قاعده مستثنی نیستند در حالی که امروزه بسیاری از طرح‌ها و برنامه‌ها به صورت تک‌بعدی، بدون توجه به سایر ابعاد و اجزای محیط و فضای شهری تهیه می‌شود.
این دکترای طراحی شهری با تاکید بر اینکه مرمت و بهسازی همانند سایر فرآیندهای شهر روند مشخصی دارد که در نهایت باید به کل بافت تاریخی تسری پیدا کند، تصریح کرد: با بهسازی، نوسازی و مرمت چند بنای شاخص نمی‌توان به یک کل واحد و منسجم دست پیدا کرد.
نظر شما