مهدی ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: یکی از مهمترین اقدامات برنامه‌ریزان شهری در حوزه کالبدی و اجتماعی حفظ بافت و ابنیه تاریخی شهرها است، به نحوی که اصالت بافت‌های تاریخی و فرهنگ و حیات جاری و ساری در آن‌ها حفظ شود.
وی افزود: بافت‌های تاریخی در ابتدا و به واسطه اصالت و سبقه تاریخی که دارند، بیشتر از منظر کالبدی مورد توجه قرار می‌گیرد اما این کافی نبوده و سایر ابعاد نیز در احیای این بافت‌های تاریخی باید مورد توجه باشد.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: بهسازی بیشتر، بقا و حفظ کالبد بافت‌های تاریخی را مورد توجه قرار می‌دهد و مدیران و برنامه‌ریزان دلیل اتخاذ چنین رویکردی را در خطر بودن کالبد این بافت‌ها به واسطه شرایط آن عنوان می‌کنند که البته در مورد بناهای ارزشمند تاریخی درست است.
ابراهیمی تاکید کرد: هدف اصلی بهسازی حفظ فضای موجود است اما نظریات جدید در حوزه بهسازی و نوسازی تاکید دارد که این کافی نیست و صرفاً با حفظ کالبد نمی‌توان بافت‌های تاریخی یا پهنه‌های تاریخی در بافت‌های فرسوده را حفظ کرد.
وی ادامه داد: تمام ابعاد بافت‌های شهری به خصوص بافت‌های ارزشمند تاریخی در نظریات و رویکردهای جدید مدنظر است.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری تصریح کرد: در رویکرد بازآفرینی شهری که امروزه اصلی‌ترین رویکرد مرمت و حفاظت است، ابعاد مختلف بافت از جمله ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی مورد توجه قرار می‌گیرد تا با اعمال رویکرد سیستمی جریان دائمی حیات را در این بافت‌ها برقرار کند.
ابراهیمی گفت: چنانچه بازآفرینی به واقع محقق شود، بافت‌ها و پهنه‌های تاریخی در دل بافت‌های فرسوده تنها یک مخروبه نیست که محلی برای مهاجرت ساکنان بومی باشد و موزه نیز نمی‌شود که صرفاً برای بازدید گردشگران مورد استفاده قرار بگیرد، بلکه همانند سایر بافت‌ها و پهنه‌های شهری مکانی برای گذران زندگی خواهد بود.
نظر شما