به گزارش ایمنا و بر اساس یادداشتی از مالک شیخی، روزنامه نگار "دو سال کوران کرونا همه شئون جامعه را به هم ریخت اما در این میان هنر و خصوصاً تئاتر که حیات خود را مدیون حضور فیزیکی تماشاگران است بیش از بقیه آسیب دید. پیش از این نیز، تئاتر روزگار خوبی نداشت و کرونا تنها میتوانست تیر خلاص سهمگینی بر پیکر این هنر اصیل باشد. هنری که به سبب هیاهویی که ندارد، دغدغه مسئولین امر نیز قرار نگرفته است.
حالا بعد از دو سال اما تالار هنر اصفهان بهعنوان میعادگاه اهالی تئاتر که در همین دوران، بازسازی شده، با حمایتی که مدیرعامل کاربلد سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، مجتبی شاهمرادی از هنر داشته و دارد، روزگار نو را آغاز نموده و این شبها میزبان اثری از احسان فاضلی با نمایشنامه فاطمه مکاری است.
«پُک» تازهترین ساخته فاضلی مانند دیگر آثار او قصد ندارد آسیبهای جامعه را با شیوههای مستقیم و شعارزده بیان کند. او مانند دیگر آثارش، مخاطب را در مواجهه با یک واقعه قابل تأمل در سیاهی تماشاخانه رها میکند تا مخاطب، خود به نتیجهای که میخواهد برسد. ریتم حساب شده کار حالا تبدیل به شاخصه مؤلفی به نام احسان فاضلی است که مانند آخرین کار او توانسته حق نوشتههای شاعرانه فاطمه مکاری را به خوبی ادا کند. البته نباید غافل ماند که این هنر فاطمه مکاری است که مرز دلزدگی و بیان شاعرانه را خوب میداند و لابهلای صحنههایی که کارگردان خلق میکند، نیشتر شعر را به جا و به موقع میزند.
این اما همه ماجرا نیست. فرزاد قاسمی بازیگر نقش کاوه نیز در نمایش پک بازی متفاوتی را ارائه کرده است، آنچنان که میتوان این بازی جدید او را ورود به فصل تازهای از بروز استعدادهای او دانست. همچنین بازی درخشان رادنوش مقدم که بیشک آیندهای درخشان برای بازیگری در انتظار اوست در نمایش پک توانسته یک سروگردن از کارهای قبلی بالاتر بایستد. لیلای نمایش پک اگرچه کوتاه اما قابلیتهای چشمگیری را از رادنوش مقدم به تئاتر ارائه میکند. فاصله چند ثانیهای خندیدن با اشکهایی که هنوز از صحنه چند ثانیه پیش رو صورت او نقش میبندند، حکایت از بازیگری دارد که سالها تجربه اجرا و تدریس را به وضوح در بازی مؤثر نمایش پک به رخ میکشد.
اگرچه همه آنچه گفته شد تنها بخشی از جذابیتهای آخرین اثر احسان فاضلی است اما او عادت کرده فارغ از هیاهوهای مرسوم، کارش را انجام بدهد و این شبها فرصت مغتنمی است تا بعد از دو سال جامعه را با تئاتر بیدار کنیم. آن هم تئاتر در استانی که داعیهدار نمایش در کشور است و هنوز ظرفیتهای خوبی برای ارائه دارد.
«وقتی میای که خوابم، صدات میره تو صدام، نگات میره تو چشام، رو زبونم تو رو حل میکنم، تلخ میشی تو تنم، رشد میکنی تو دستام، جون میگیری تو پاهام، تو اومدی»
(بخشی از نمایشنامه پُک) "
نظر شما