به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، طی چند دهه اخیر، شهرنشینی در ووهان با سرعتی باورنکردنی اتفاق افتاده است به طوری که تا کنون، بیش از ۱۰ میلیون نفر در این کلانشهر سکونت گزیده‌اند در نتیجه این رویداد بسیاری از بسترهای رودخانه‌ای که تا پیش از این نقش مهمی در پیشگیری از وقوع سیل ایفا می‌کرد برای افزایش سکونتگاه‌های انسانی مورد استفاده قرار گرفت. این روزها مردم شهر به طور مرتب نظاره‌گر وقوع سیل در گوشه و کنار شهر خود هستند و گاهاً آسیب‌ها و زیان‌های زیادی را متحمل می‌شوند.
در سال ۲۰۱۵ دولت چین اجرای طرحی را تحت عنوان شهرهای اسفنجی آغاز کرد و ووهان را به واسطه وقوع سیل‌های بیشمار در آن، در لیست شهرهای انتخابی برای پیاده‌سازی طرح آزمایشی خود قرار داد. شهر اسفنجی، پروژه‌ای بلندپروازانه در چین برای استفاده دوباره از ۷۰ درصد آب باران است به این صورت که زیرساخت‌های شهری به گونه‌ای تغییر پیدا می‌کند که بیشترین حجم ممکن آب باران را در خود جای دهد و به عنوان منبعی برای ذخیره این نعمت ارزشمند طبیعی عمل کند.
از بهترین راهبردهای دولت چین برای رسیدن به این هدف می‌توان به افزایش زیرساخت‌های سبز نظیر بام‌های پوشیده در محصولات زراعی یا دریاچه‌های مصنوعی اشاره کرد علاوه بر این دولت چین به ایجاد کانال‌هایی در سراسر ووهان پرداخته است که ضمن تمرکز و انتقال رواناب طوفان، به حذف آلودگی‌ها از سطح زمین کمک زیادی می‌کند. این کانال‌ها اغلب زیر پوششی سبز پنهان شده اند و حجم زیادی از آب را به خود جذب می‌کنند و سپس به منابع زیرزمینی انتقال می‌دهند.
گروهی از محققان چینی برای حل بحران کم آبی ماه‌ها به مطالعه پرداختند و به این نتیجه رسیدند که تنها تبدیل ووهان به یک شهر اسفنجی نمی‌تواند بحران آب و وقوع سیل‌های مکرر در آن را حل کند، بلکه باید اقداماتی همزمان با آن برای مقاوم‌سازی شهر و افزایش آگاهی مردم در مقابله با این رخدادها به کار گرفته شود. در واقع این پژوهشگران پس از بررسی‌های زیاد به این نتیجه رسیدند که اتخاذ همزمان رویکرد شهر اسفنجی و سازگارسازی آن با شرایط اقلیمی نه تنها به حداقل رسیدن وقوع سیل را در پی خواهد داشت، بلکه به پیشگیری از بحران‌های مرتبط در آینده نظیر کم‌آبی احتمالی نیز منجر خواهد شد.
محققان چینی همچنین با الهام از طراحی بعضی از مناطق آسیایی، احداث پیاده‌راه‌های مرتفع برای پیوند مناطق مختلف شهری به یکدیگر را مؤثر دانستند و در این راستا تصمیم گرفتند بر فراز ساختارهای ذخیره آب، پل‌هایی برای عابران پیاده به وجود آورند. در واقع این افراد پوشش سبز بسیاری بزرگی در شهر به وجود آوردند که مساحتی بیش از ۵۰ هزار متر مربع را در بر گرفته است و قابلیت ذخیره حجم زیادی از آب باران را در سطوح زیرزمینی خود دارد علاوه بر این افزایش پل‌های عابر پیاده روی منابع آب که تردد مردم از سازه‌های شهر به این پوشش سبز را امکان‌پذیر می‌کرد در مرحله بعدی توسعه توسط این افراد قرار گرفت.
بدون شک، ایجاد پیاده‌راه‌های جدید بر فراز منابع آب، افزایش آگاهی مردم از اهمیت حفظ این ماده ارزشمند را در پی دارد ضمن این که جمع شدن آب در منبع زیرین آن، به مردم برای لزوم ذخیره آن هشدار می‌دهد. البته احداث این پل‌ها به سادگی هم صورت نگرفت چرا که در نوع طراحی آن‌ها اختلاف نظر زیادی بین افراد مختلف وجود داشت. به همین دلیل شهردار ووهان تصمیم گرفت دوره‌هایی آموزشی برگزار کند و به جمع‌آوری ایده‌های مختلف طراحان شهری و محققان بپردازد تا در نهایت، بهترین طرح را برای پیاده‌سازی برگزیند.
در نهایت، مقامات رسمی ووهان تصمیم گرفتند گذرگاه‌هایی برای عابران پیاده بر فراز منابع آبی ایجاد کنند و از این طریق، هم به ذخیره آب کمک کنند و هم از فضای زمینی و دریایی، بیشترین بهره را بگیرند.
نظر شما