به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، پیاده‌روی رایج‌ترین شیوه جابجایی در جهان است، با وجود این بسیاری از شهرها برای انجام آن مناسب نیستند. در این راستا تمرکز جدیدترین مطالعات شده توسط مؤسسه سیاست‌های حمل‌ونقل و توسعه (ITDP)، روی بررسی مواردی قرار داشته است که به بهبود قابلیت پیاده‌روی در مراکز شهری جهان منجر می‌شود. این مطالعه با سنجیدن شهرهای سراسر جهان نسبت به معیارهای مشخصی همچون در دسترس بودن خدمات کلیدی مانند خدمات آموزشی و مراقبت‌های بهداشتی در محل زندگی افراد یا میزان فضای بدون ماشین در هر شهر که ازجمله موارد مهم برای ارزیابی شهرهای دوستدار پیاده‌روی محسوب می‌شوند، به تهیه لیستی از پیاده‌رو محورترین شهرهای جهان پرداخته است.
در این راستا شهرهای پاریس، لیما، لندن، سانتیاگو و بوگوتا به‌لحاظ نزدیکی محل زندگی به محل ارائه خدمات اساسی در زمره بهترین شهرهای پیاده‌روی جهان تعیین شدند. این خدمات به نسبت جمعیتی تعیین می‌شود که در فاصله یک کیلومتری از مراکز بهداشتی و درمانی زندگی می‌کنند. هنگ‌کنگ، مسکو، پاریس، بوگوتا و لندن نیز دارای بیشترین فضاهای فاقد اتومبیل و سرسبز هستند که نقش مهمی در بهبود سلامت روانی و فیزیکی شهروندان، همچنین مقابله با افزایش گرما و آلودگی‌های شهری ایفا می‌کنند.
علاوه بر این، بنا بر گزارش ITDP یکی از مهم‌ترین عوامل موجود برای پیاده‌رو محور بودن، وجود تراکم بالای پیاده‌روهای کوچک است زیرا باعث می‌شود مردم با آسایش خاطر بیشتری بتوانند مستقیماً و بدون انحراف از مسیر خود از مبدأ به سمت مقصد خود بروند. پنج شهر بزرگ جهان که از این ویژگی بهره‌مند هستند عبارتند از خارطوم، بوگوتا، لیما، کراچی و توکیو.
در حالت کلی گزارش ارائه شده حاکی است که بسیاری از شهرهای سراسر دنیا هنوز هم با پیاده‌رومحور شدن فاصله بسیاری دارند و ایجاد شهرهایی مناسب برای عابران پیاده نیازمند برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تر و بهتر است چرا که ایجاد این ویژگی در شهرها به‌طور تصادفی نیست و به تلاش کردن و ارائه طرح نیاز دارد. بدین منظور سیاست‌گذاران ابتدا باید مشکلات ایجاد شده در راستای اتومبیل‌محور بودن شهرها را برطرف کنند و پس از آن به برنامه‌ریزی برای استفاده بهینه از فضاها در مقیاس انسانی، گسترش مناطقی با چندین کاربری (آمیختن دو یا چند استفاده مسکونی، تجاری، فرهنگی، نهادی یا صنعتی در یک مجموعه)، تجهیز خیابان‌ها به پیاده‌روهای عریض، همچنین نیمکت و سایه‌بان برای استراحت بپردازد.
دستیابی به شهرهای پایدار
تعطیل کردن‌ها و قرنطینه‌های اعمال شده در راستای مقابله با شیوع کووید -۱۹، در بسیاری از شهرهای جهان با کاهش حجم ترافیک و شروع دورکاری و انجام فعالیت‌های شغلی از منازل همراه بود. در حال حاضر نمی‌توان تضمین کرد که این روند به‌صورت طولانی‌مدت در میان مردم نهادینه خواهد شد اما در حقیقت ایجاد پایداری بیشتر در شهرها یکی از اهداف توسعه پایدار سازمان ملل (SDG) است که دو هدف فرعی موجود در این زمینه، بهبود قابلیت دسترسی به نقاط گوناگون برای عابران پیاده و افزایش دسترسی آن‌ها به وسایل حمل‌ونقل عمومی محسوب می‌شود. بررسی‌های سازمان ملل متحد در سال گذشته نشان می‌دهد که در وهله کنونی تنها نیمی از جمعیت شهری ساکن در ۶۱۰ شهر از ۹۵ کشور جهان به امکانات حمل‌ونقل عمومی راحت دسترسی دارند حال آن که این دسترسی به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین نیازهای موجود برای زندگی در شهرها به حساب می‌آید.
از کمبود مسکن گرفته تا افزایش آلودگی هوا، پرداختن به چالش‌های پیش روی توسعه شهری نیز یکی از اهداف مجمع جهانی اقتصاد است که در راستای تحقق آن رویدادهایی همچون "تشکیل شورای آینده جهانی در شهرهای فردا" شکل گرفته است. این رویداد بخشی از تلاش‌های هماهنگ جهانی برای اطمینان از مزایای انقلاب چهارم صنعتی محسوب می‌شود که می‌تواند شهرها را به مکان‌های مناسبی برای زندگی و کار تبدیل کند.
نظر شما