به گزارش ایمنا، در زادروز نیما یوشیج، آن که پدر شعر نوی فارسی اش می نامیم بد نیست با کتابی که مهدی اخوان ثالث، شاعر شهیر ایرانی در مورد سبک شعری او نوشته آشنا شویم. کتاب «بدعت ها و بدایع نیما یوشیج» که پیش از این با نام عطا و لقای نیما یوشیج منتشر شده بود، مجموعۀ چند مقاله و مقال اخوان در مورد نیماست. هم اوست که نیما را «مردی مردستان» می خواند و می گوید: «نیما به این اعتبار که شعرش در قلمرو شعر ناب و بری از آمیختگی و آلودگی است و سرشار از عصمت و صفای روستایی، به باباطاهر می ماند؛ مخصوصا حساسیت و سوز سخنش، و به این اعتبار که در کُنه اعراض تصاویر و تماثیل و واقعیات عینی، جوهر شعرش متکی به قائمۀ فکری و عمق درد های بشری است و جهان بینی دارد، به خیام می ماند. البته بی قاطعیت و صراحت خیام که از لطائف هنر اوست، بلکه با الهامی غالبا معتدل، و این ابهام زائیده ی همان بیان تمثیلی و تویه دار و عینی اوست.»
این کتاب در سال ۱۳۸۶ از سوی انتشارات زمستان منتشر شده و در صفحۀ نخست آن می خوانیم:
«بحث خود را از هبوط آدم شروع نکنیم و از اینکه مثلا آدمی، ابتدا رقاصی کرد یا آواز خواند. بعد از اسلام شعر ما چه حالی پیدا کرد یا چه و چه ها و حتی شروع نکنیم از دورۀ قبل خود و مشروطیت و بعد هم.
در این باره سخن هایی گفته اند و بحث هایی شده که ما بی نیازیم از اعاده و تکرارشان. ما هیچ زمانی زمان معینی را نمی شناسیم که بگوییم فی المثل از وقتی که اولین اجنبی سر برهنه گام نهاد بر خاک هموطنان پا برهنۀ ما و اولین ترجمۀ سه تفنگدار که منتشر شد؛ چه ها شد. یا بگوییم مثل بعضی قصه ها که می گویند: در سپیده دم آوریل فلان و دویست و نود و اند هجری هنگامی که برگ های خزان زده در منتهی الیه کوچۀ در دار تکان تکان می خوردند و هنگامی که نخستین تق تاق تفنگ ستارخان صدا کرد، تحول شعر فارسی آغاز شد، نه.
ما از نیما یوشیج آغاز می کنیم که اگر نقطه ای بشناسیم یا بخواهیم بشناسیم برای تحول شعر جدید فارسی اوست و در اوست آنچه اصلی و حقیقی است و در آثار اوست که همۀ عناصر لازم تحول را می توانیم ببینیم و نشان دهیم.
دگرگونی شعر ما و افتادنش به طریق تازه در حقیقت نقطه ای روشن تر از نیما ندارد.»/
نظر شما