به گزارش ایمنا، حضرت امام حسین(ع) در تاریخ اسلام از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، ایشان مظهر استقامت، ایثار و شهادت طلبی در راه حق و حقیقت هستند، همین خصال نیکوست که نام مبارک آن حضرت را تا ابد ماندگار کرده است.
جایگاه ویژه امام حسین(ع) هرگز نفی کننده جایگاه رفیع سایر ائمه بزرگوار نیست اما سایر امامان(ع) نیز به عظمت مقام اباعبدالله(ع) و اقدام ماندگار ایشان اعتراف کرده‌اند تا جایی که روایاتی که درخصوص اجر عزاداران حسینی وارد شده، تماماً از سایر امامان است.
اما به راستی چرا ایشان تا این اندازه در میان مسلمانان با اهمیت هستند و علت برتری اقدام ایشان بر سایر کارهایی که در راه دفاع از اسلام انجام شده، چیست؟
غلامرضا محمدرضایی – کارشناس تاریخ در گفتگو با ایمنا، اظهار کرد: تاریخ بشر همراه شاهد وقوع اتفاقات بسیاری بوده است که هریک از آنها توانسته سرنوشت همه یا تعدادی از انسان‌ها را دگرگون کند.
وی ادامه داد: نبردها و جنایات انسانهای خونریزی همانند چنگیزخان مغول یا حجاج بن یوسف یا خدمات افرادی همانند ابن سینا، شیخ صدوق و دانشمندان و علما و حتی پادشاهان خیراندیش، در سرنوشت ملت ایران و جامعه اسلامی اثرات ماندگاری داشته است، همه اقوام و ملل در تاریخ خود چنین انسانهایی را داشته‌اند.
این کارشناس مسائل تاریخی با تأکید بر ضرورت نقد وقایع تاریخی، گفت: اینکه تنها بدانیم مثلا ایرانیان به فرماندهی نادرشاه افشار در نبرد کرنال بر سپاه هند غلبه کردند سود زیادی ندارد، باید این رویداد را تحلیل کنیم تا بدانیم علتهای وقوع آن و نیز پیامدهای ناشی از آن چه بوده است؛ درخصوص تاریخ اسلام نیز همینگونه است.
محمدرضایی بیان کرد: امام حسین(ع) رهبر جامعه اسلامی بود، یعنی ایشان بر اساس روایات اسلامی که مستندات اصلی آن انسانهای زنده در آن زمان بودند، امام و شخص اول جامعه‌ای بودند که اسلامی بودن، مهمترین ویژگی آن بود.
وی گفت: انحرافی که در جامعه اسلامی بعد از واقعه ثقیفه ایجاد شد، زمینه ایجاد یک شبهه در حکومت و اعمال حاکمیت آن از نظر شرع را ایجاد کرد، یعنی بعد از آن واقعه جریانی در اسلام ایجاد شد که مدعی عدم مشروعیت حکومت و عمال آن بود، رهبری این جریان بر عهده امامان شیعه بود و تا حدود سال ۲۵۰ هجری نیز ادامه داشت.
کارشناس مسائل تاریخی اظهار کرد: معاویه حکومتی غاصبانه به دست آورد و برای آن با ولی و امام شرعی جامعه اسلامی جنگید و پسرش نیز به همان راه رفت؛ پس همه اینها باعث شد تا خلافت اسلامی بعد بعد از صلح امام حسن(ع) دچار یک بحران مهم به نام عدم مشروعیت شد.
محمدرضایی تصریح کرد: معاویه حکومتی نامشروع داشت اما ظواهر شریعت را رعایت می‌کد، پیشنماز بود، نماز جمعه می‌خواند، حدود الهی را اجرا می‌کرد و حتی بر منبر وعظ می‌رفت اما فرزندش یزید تنها از نام امیرالمؤمنین برای سرکوب مخالفان استفاده می‌کرد و علناً احکام دینی را نقض می‌کرد.
حجت الاسلام محمدعلی شریف – پژوهشگر تاریخ اسلام و مدرس دانشگاه نیز در گفت و گویی اظهار کرد: امام حسین(ع) همواره به یارانشان می‌فرمودند که بازگردند و بیعت خود را از آنان برداشته‌اند، این کار برای انحصاری کردن قیام نبود، این کار برای آن انجام می‌شد که به همگان بفهمانند انجام کاری به بزرگی قیام عاشورا تنها از عهده امام امت ساخته است و سایرین باید با علم و آگاهی یاری کننده این اقدام باشند.
وی عنوان کرد: رهبر معظم انقلاب همواره بر ضرورت دشمن شناسی و کسب بصیرت تأکید فرمودند، علت این مسئله آن است که انقلاب اسلامی دنباله قیام عاشورا است و این جهت باید بصیرت لازم در میان مردم وجود داشته باشد تا به آن راهی که یاران یزید رفتند، نروند.
این مدرس دانشگاه تصریح کرد: در روز عاشورا عده‌ای از افراد به ظاهر مسلمان به طمع دست یافتن به مقامات دنیایی و یا ثروت مادی بر علیه حق و حقیقت شمشیر زدند، این واقعه ممکن است امروز هم تکرار شود، دشمن شبهات زیادی را ترویج می‌دهد و ممکن است باعث لغزش برخی افراد شود./
نظر شما