خبرنگارانی که سالی یکبار هم دیده نمی شوند

به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان لنجان، خیلی ها می گویند روز خبرنگار روز بزرگی است که اهل قلم و بیان باید به آن افتخار کنند، می گویند این روز، روز انسان هایی است که در کمال حریت و آزادگی تا پای جان می کوشند، روز بندگان صالح خداست شاید هم چنین باشد چراکه طبق فرمایشات رهبری فرزانه این خبرنگاران هستند که لحظات نابود شدنی را تثبیت و ابدی می کنند.

شاید شما هم دیده باشید که تنها یک خودکار و یک مشت کاغذ، ابزار کار خبرنگاران است! البته بعضی هم علاوه بر اینها صدا را ضبط و آرشیو می کنند، خیلی هایشان اسیر این کارند، بعضی هم از روی عشق کار می کنند، مگر می توان با عشق در این کولاک گرانی گذران زندگی کرد!؟ حساب آنهایی که در این کار اسیر شده اند سواست، بعضی را می شناسم که دیگر بریده اند چراکه هیچ روزی روز آنها نیست حتی روز خودشان، عید و شهادت هم ندارد باید سرکار باشند آن هم تنها  برای اطلاع رسانی دقیق و شفاف!!

آخر امروز، عصر سرعت انتقال اطلاعات است! و دیگر جایی برای استراحت خبرنگاران نیست... در واقع تنها انگیزه ‌ای که خبرنگاران را وادار به کار حرفه ای می ‌کند عشق و علاقه است و اگر این مهم نباشد خبرنگار هم نمی‌ تواند وظیفه خود را به خوبی انجام دهد آری خبرنگاری حرفه ای کاملا وابسته به عشق و علاقه به مردم و کشور است و این امر او را وادار می‌ کنند روز و شب و هر زمانی که نیاز باشد در صحنه حاضر و منعکس ‌کننده نیازهای خبری جامعه باشد.

خبرنگاران همواره کوشش می کنند تا با خبر رسانی هر چه بهتر پل ارتباطی بین مردم و مسئولان باشند، اما بعضی از مسئولان از این پل برای صعود به سمت های بالاتر استفاده می کنند و این در حالی است که از جمله دغدغه‌های اکثر خبرنگاران مشکل درآمد اقتصادی، نبود بیمه و نبود امنیت و ثبات شغلی و غیره است. جالب است بدانید هر ساله مسئولان در روز این قشر زحمت کش خبر از رفع مشکل بیمه و مسکن و...خبر می دهند، اما فردایش فقط تیترهای روزنامه ها یادی از این حرف ها می کنند و مسئولان آن را به خاطرات تاریخ می سپارند.

هفدهم مرداد ماه روز خبرنگار نامیده شد تا شاید به این بهانه نقش ارزنده و حرفه حساس و حتی پر مشقت و رنج خبرنگاران اندکی مورد توجه مردم و مسؤولان قرار گیرد. اما انگار ما خبرنگاران شهرستان لنجان طلسم شده‌ایم و دیر زمانی ست که خبرنگار لنجانی به گمنامی خود خو گرفته اند و هرسال اوضاعمان نیز بدتر می‌شود. هرسال به امید مراسم درخورشأنتر هستیم اما نمی‌دانیم این کار دشوار چه موقع به سرمنزل مقصود خواهد رسید! البته شاید انبوه کارهای زمین مانده مسئولان در لنجان موجب می شود که روز خبرنگار در این شهرستان فراموش بشودچه کنیم که امیدهایی که هرسال برای سال بعد به دل می‌بندیم همه باد هوا می‌شود، البته این ها بدان معنا نیست که عملکرد این قشر بی سامان در شهرستان لنجان هیچگاه مورد ارزیابی و پایش قرار نمی گیرد بلکه خبرنگاران فعال شهرستان لنجان نیز همچون دیگر خبرنگاران کشور همگی در قبال نوشته هایشان مسئول هستند و پاسخگو!

اما با وجود همه بی مهری ها و وعده های پوچ هر ساله مسئولان شهرستان لنجان خبرنگاران این شهرستان پرآوازه باز هم در این حرفه ماندگارهستند اما از شما آقایان تنها سوالی دارم آیا با همه ی این بی مهری ها به نظر شما، ماندن در این حرفه به صلاح جوانی مثل من و هزاران من دیگر است؟، آیا می توانیم با این وضع اقتصادی که روز به روز نابسامان تر می شود به کار خود همین گونه سلامت ادامه دهم؟ آیا با این حال که می دانم در این حرفه ماندن و ادامه دادن چیزی جز خطر، بی مهری، تهمت و حتی شکایت از سوی مسئولان را در بر ندارد، بازهم باید بمانم؟

قطعا اگر این سوال از من پرسیده شود اینگونه پاسخ می دهم که آری من می مانم و با قدرت هرچه تمام تر به جلو حرکت می کنم تا روزی ثابت کنم که من، من خبرنگار، دلسوز این جامعه هستم؛ می مانم و نشان می دهم که هرچه از طرف آقایان بی حرمتی ببینم بازهم محکم و استوار می ایستم و با حفظ رسالت خود این راه پر خطر را ادامه می دهم، حتی اگر بدترین اتفاقات دنیا در انتظارم باشد، آری ما می مانیم و ادامه می دهیم.