یک درد ریشه‌دار

به گزارش ایمنا، شهرام احمدزاده، مجری- کارشناس این نشست با پرسیدن سؤالی خطاب به کارگردان گفت: فکر می‌کنید تا چه حد در القای منظورتان به مخاطب موفق بوده‌اید؟
علی افیونیان، در پاسخ به این سؤال گفت: موضوعی که ما انتخاب کردیم، از یک طوفان توییتری شروع شد که کاربران، طی آن از تجربۀ مستقیم مشکل کودک‌آزاری می‌گفتند و این مسئله که خانواده‌های زیادی یا به‌طورکلی آموزش حریم شخصی و مسائل جنسی را نادیده می‌گیرند و یا بابیان آن از صفرتا صد و بدون در نظر گرفتن ملاحظاتی به این معضل دامن می‌زنند، در این فیلم نشان دادیم درصورتی‌که این آموزش صحیح نباشد، چه اتفاقی می‌افتد.
سارا اشرفی، دیگر کارگردان این فیلم نیز به این سؤال، چنین پاسخ داد: متأسفانه ما نتوانستیم افرادی را که این اتفاق را تجربه کرده بودند، راضی به آمدن به مقابل دوربین کنیم. مسئله آن‌قدر وسیع و فراگیر است که شاید در نزدیکی هرکدام از ما، افراد زیادی تجربۀ این آزار را داشته باشند. چیزی که مهم است، تعریف حدی برای حریم شخصی است که باید موردتوجه قرار می‌گرفت، حدی که تعرض، گرچه بالاترین درجۀ آن است، اما در مراتب پایین‌تر نیز محتاج توجه و حساسیت بیشتری است. به قول یک پروفسور، کودکانی که مورد تعرض قرار می‌گیرند، یک‌شبه بزرگ می‌شوند و این اتفاق تا ابد در ذهن و زندگی آن‌ها تأثیر منفی خواهد گذاشت.
فرزاد طبایی، منتقد سینما هم دربارۀ «سکوت آبی» اظهار داشت: از موضوع فیلم همواره گریخته‌ایم. خلأهای قانونی هم آموزش این مسائل را به کودکان با مشکل روبرو کرده، درنتیجه حرکت این دو کارگردان، در انتخاب این موضوع قابل‌تقدیر است و ازنظر تکنیکی هم فیلم به‌خوبی پیش رفته، اما نوعی به‌هم‌ریختگی فرمی در آن وجود دارد که برای قالب فیلم بلند، مناسب‌تر است تا فیلم کوتاه. ضمن اینکه اگر از صحبت‌های یک کارشناس در فیلم استفاده می‌شد، جنبۀ آموزشی فیلم تقویت می‌شد.
وی در ادامه گفت: من پیشنهاد بسط و گسترش این فیلم را به کارگردانان آن می‌دهم، چراکه موضوع آن تا ابد باز است و پیش روی ما است و هرچقدر در مورد آن گفته شود، کم است.
طبایی اظهار داشت: فیلم به‌خوبی به فقر فرهنگی که ریشۀ این معضل است، پرداخته، اما بهتر است بدون مقایسه خودمان با کشورهای دیگر برای تغییر این دیدگاه ریشه‌دار تلاش کنیم و سکوت تاریخی دربارۀ رخداد چنین واقعه‌هایی را بشکنیم.
این منتقد از دو کارگردان اثر، در مورد تصمیمشان برای تبدیل فیلمشان به فیلم بلند یا دیگرگونه ساختن آن‌هم پرسید. افیونیان دراین‌باره گفت: موفق شدم دو نفر را پیدا کنم که یکی متجاوز بوده و دیگری قربانی کودک‌آزاری. گرچه ارتباط برقرار کردن با آن‌ها بسیار سخت است، اما با قول‌هایی که برای حذف تصویر و صدا داده‌ایم، توانسته‌ایم تا حدی آنان را راضی کنیم و اگر رضایت قطعی‌شان حاصل شود، قطعاً با آن‌ها فیلم را دوباره خواهیم ساخت. ما از نظرات چهار روانشناس هم برای تنظیم متن نریشن فیلم بهره بردیم. پرونده‌هایی هم که در فیلم به آن‌ها اشاره شد، همه واقعی بود و یک روان‌پزشک آن‌ها را در اختیار ما قرار داده بود، بااین‌همه به حضور مستقیم یک کارشناس نیز می‌توان فکر کرد.
سارا اشرفی نیز در پاسخ به این سؤال گفت: فیلمی که امروز دیدید، سومین نسخه تدوین‌شده فیلم است، گرچه می‌پذیریم هنوز جای کار دارد و با آزمون‌وخطا می‌توان از این نیز پیش‌تر رفت.

سمیرا قاسمی