به گزارش گروه پایداری خبرگزاری ایمنا، یکی از دوستان شهید مدافع حرم جواد محمدی در فراق رفیق دیرینه خود دلنوشته ای نوشته است که با هم میخوانیم:
شهید گمنام یعنی شهیدی که می توانست عقب بیاید اما ماند،شهید گمنام یعنی شهیدی که حتی بعدازشهادتش هم شناخته نشد،شهید گمنام یعنی جواد ماکه دل بی قرارش راباقرارحسین مقررکرد،وسلام بر ساکنان دل های بی قرار!
امشب دلم رابه دریازدم که سفره ی دل پهن کنم وقلم برصفحه ی دل بسایم که حرف نگفته ی این چندروز نبودنت رابربرگ کاغذروح خسته ام منقش کنم که بسی آرام گردم،امارفیق شفیق چه آرامشی
آرامم اما گواهی بر آرامی تلاطم و بی قراری روحم ندارم و مگر این اشک ها فرصت آرامش را در پهنه چشمهایم می دهد؟!
این روزها که با یاد تو سر می کنم نغمه های دل انگیز مظلومیتت را در گوش جانم زمزمه می کنم و مگر می شود نغمه ای داد از بی کسی باشد و دل انگیزش خواند؟
آنجا که یاد مادری پهلو شکسته و مولایی غریب به میان باشد یاد تو و زمزمه تو دل انگیز و مایه آسایش روح می شود.
دستهایم دیگر توان نوشتن درفراق رفیق صدیق وغمخوار را ندارند و در پس هزاران دست، دست هایم کوتاه از یاریت می شود
گم می شوم در تلاطم سیل خروشان های های مردمانی که نظاره گر خورشید بی فروغ توهستند وهرچه نظاره گرسیمای خورشیدوجودت میشوم تازه میفهمم که طلوع تومراغروب کرد،غروبی که ازپس سوختن ونبودن من بی شروع،وشمای بی پایان است،جوادشهید،جوادمظلوم،وجوادبی ادعا،آیاتومیدانی که
گوشه ای در ازدحام جمعیت سر به زانوی دل گذاشته و قدری خلوت می کنم و مرور می کنم جاماندگی ام را، مرور می کنم روزهای نبودنم را و مگر می شودتو باشی ومن نباشم؟!
در این کوره راه های تردید گمنامی تو چه زیبا فراز نام ها و یادها نشان راه شده و دم از شما می زنند.
می اندیشم لحظه وداع تو با دنیا چگونه بوده که نامت تا ابد اینچنین بر تارک تاریخ ماندگار می شود.
سکوت می کنم از هیبت شکوهت در پیامی که آورده ای؛ می خوانم تا فراموش نکنم ماندگاری راهت و نفوذ کلامت را ای رفیق روزهای سخت
نگذارهمچون این سالیان رفاقت فاصله ای بین مان بیفتد
منتظر دستگیری ات هستم ومیدانم که معرفت راهمیشه دررفاقت ورفاقت رادرمعرفت ترجمه کرده ای
نظر شما