خبرگزاری ایمنا- گروه ورزشی- صبا خیابانی: سازمان لیگ برای فصل ۹۷-۹۶ درباره جذب بازیکنان خارجی شرایط سخت‌تری وضع کرده است تا از ورود فوتبالیست‌های بی‌کیفیت به فوتبال ایران ممانعت کند. بر اساس دستورالعمل جدید سازمان لیگ، بازیکنان خارجی تنها در صورتی مجاز به عقد قرارداد با باشگاه‌های لیگ برتری هستند که در ۲ سال گذشته یا در یکی از تیم‌های ملی بزرگسالان یا امید کشورهای متبوع خود بازی کرده باشند یا ظرف همین مدت در بالاترین سطح مسابقات لیگ قاره‌ای شرکت نموده باشند. سازمان لیگ البته یک امتیاز ویژه هم برای آن دسته از فوتبالیست‌هایی در نظر گرفته است که از لیگ‌های اروپایی یا آمریکای جنوبی می‌آیند به این ترتیب که اگر بازیکنان خارجی در ۲ فصل اخیر حداقل ۱۰ بازی در ۲ سطح از بالاترین سطوح لیگ‌های اروپایی و آمریکای جنوبی بازی کرده باشند نیز می‌توانند با باشگاه‌های لیگ برتری قرارداد امضا کنند.
با توجه به اینکه طی سال‌های گذشته انبوهی از بازیکنان بی‌کیفیت خارجی به لیگ برتر آمده‌اند که حضور برخی از آنها جز به بار آوردن بدهی‌های هنگفت برای باشگاه‌ها حاصل دیگری برای فوتبال ایران نداشته است تلاش سازمان لیگ برای اعمال محدودیت بیشتر قابل درک و حتی ستودنی به نظر می‌رسد اما واقعیت این است که دستورالعمل جدید ایرادات فراوانی دارد که شاید مهم‌ترین آن این باشد که بین لیگ‌های مختلف اروپایی و آمریکایی هیچ تمایزی قائل نشده است و تنها آنها به صورت کاملاً کلی به لیگ‌های آسیایی و آفریقایی ترجیح داده شده‌اند!
آیا می‌توان پذیرفت بازیکنی که به فرض در لیگ کشورهایی مثل جزایر فارو، جبل‌الطارق، آندورا یا سن‌مارینو بازی کرده است کیفیتی بالاتر از یک فوتبالیست شاغل در جی‌لیگ ژاپن، کی‌لیگ کره جنوبی یا سوپرلیگ چین دارد؟
به بیان دیگر، بر اساس دستورالعمل جدید برخی لیگ‌های کاملاً آماتور اروپایی به لیگ‌های صددرصد حرفه‌ای آسیایی ترجیح داده شده‌اند و تنها آن دسته از بازیکنانی که با تیم‌های خود در لیگ قهرمانان آسیا شرکت کرده‌اند شامل این تبعیض عجیب نمی‌شوند.
دستورالعمل جدید سازمان لیگ به غیر از این ایراد آشکار اشکالات جانبی دیگری هم دارد. این درست که سابقه باشگاهی یک بازیکن معمولاً تا حدود بسیار زیادی نشان‌دهنده سطح فنی اوست اما این قاعده کلی بعضاً استثنائاتی هم دارد. بارزترین نمونه آن در فوتبال ایران شاید فرناندو خسوس باشد که به عنوان یک دروازه‌بان کاملاً گمنام برزیلی به فوتبال ایران آمد و با اینکه هیچ سابقه درخشانی در عرصه ملی و باشگاهی نداشت یکی از ستاره‌های بی‌چون و چرای لیگ پانزدهم لقب گرفت. اگر این دستورالعمل چهار سال پیش وجود داشت بازیکنی مثل موسی کولیبالی هم اجازه ورود به لیگ برتر را پیدا نمی‌کرد زیرا مدافع مستحکم فصل گذشته سپاهان قبل از آمدن به ایران فقط در لیگ مالی بازی کرده بود و فقط سابقه بازی در تیم ملی جوانان (و نه امید و بزرگسال) این کشور را داشت.
در نقطه مقابل خسوس و کولیبالی فوتبالیست‌های خارجی دیگری بودند که با رزومه به نسبت پُربارتری پای به فوتبال ایران گذاشتند اما در عمل به بازیکنانی کارآمد برای تیم‌های خود بدل نشدند.
البته این موارد استثنایی را شاید بشود به نفع قاعده عمومی‌تر به سازمان لیگ بخشید اما حقیقتاً مرجح فرض کردن لیگ‌های آماتور اروپایی به لیگ‌های معتبر آسیایی را با هیچ متر و معیاری نمی‌توان پذیرفت.
نظر شما