مهدی ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: توسعه پایدار شهری و ارتقای کیفیت زندگی در شهرها ابعاد و سطوح مختلفی دارد که در ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر هستند و توجه نکردن به هریک از این ابعاد رسیدن به شهری پایدار، تاب‌آور و زیست‌پذیر را غیر ممکن می‌کند.
وی افزود: اقتصاد از مهم‌ترین ابعادی است که کمتر در برنامه‌ریزی و مدیریت شهری از آن یاد می‌شود زیرا نگاه ما نسبت به مدیریت یک شهر صرفاً در چند بعد محدود خلاصه می‌شود.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری تصریح کرد: رسیدن به توسعه پایدار در شهری ممکن است که ساکنان آن در سطح مشخصی از رفاه و آسایش باشند و امکان امرار معاش و فراهم آوردن مسکن مناسب به عنوان نیازهای اولیه یک انسان برای آنها فراهم باشد.
ابراهیمی با بیان اینکه خوراک، پوشاک و مسکن نیازهای اولیه یک انسان است، تاکید کرد: بسیاری از مسائل اقتصادی شهر نشأت گرفته از سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌ها در سطح کلان بوده که از عهده مدیریت شهری خارج است اما نحوه برخورد با معضلات و مسائل شهر نیز اهمیت دارد و باید رویکرد مشخصی در این زمینه وجود داشته باشد.
وی اضافه کرد: گام‌های بعدی رسیدن به شهر پایدار، مشارکت شهروندان در رفع مسائل شهری است که نیازمند آگاهی، آموزش، فرهنگ‌سازی و تعامل متناسب میان نهادهای تأثیرگذار است.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری گفت: استفاده از سرمایه‌های شهر به خصوص سرمایه‌های انسانی برای رسیدن به توسعه پایدار اهمیت زیادی دارد و بدین منظور باید تمامی نیازهای شهروندان از خوراک و مسکن گرفته تا نیاز به آزادی و مشارکت در مسائل شهر مورد توجه قرار بگیرد.
ابراهیمی ادامه داد: در این مسیر آگاهی دادن و شفافیت اهمیت زیادی دارد زیرا جلب مشارکت شهروندان نیازمند اعتمادسازی است و چنانچه این بستر فراهم نبوده و مدیران پاسخگوی نیازها و خواسته‌های شهروندان نباشند، مشارکت پذیری عملاً امکان پذیر نیست.
وی تاکید کرد: شهرها برای رسیدن به توسعه پایدار باید تمامی این مراحل را طی کنند که هرکدام پیش زمینه دیگری است و بدون توجه به ابعاد مختلف به خصوص مسائل اقتصادی و اجتماعی، توسعه پایدار شهری نیز ممکن نخواهد بود.
نظر شما