به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، این روزها هنگ‌کنگ میزبان حدود هشت هزار و ۵۰۰ واحد آپارتمانی جدید یک اتاقی است که بیش از هفت درصد ساخت و ساز آن‌ها در سال ۲۰۱۹ انجام شد. البته سایر آپارتمان‌های سراسر این بخش خودمختار نیز که امروزه در حال ساخت است به اندازه‌های بسیار کوچک طراحی شده چنان که گویی زمین اختصاص داده شده است به هر واحد مسکونی از اندازه یک فضای پارک خودرو تجاوز نمی‌کند. هر واحد مسکونی در این آپارتمان‌ها، اتاق کوچکی برای یک تختخواب یک‌نفره، فضای کوچکی به عنوان آشپزخانه و یک سرویس بهداشتی بسیار کوچک را در بر گرفته است. اگرچه در ایالات متحده آمریکا نیز خانه‌های یک‌خوابه بسیاری ساخته شده و به عنوان واحدهای مقرون به صرفه در اختیار افراد به ویژه فقرا قرار گرفته است با این حال، خانه‌های کوچک هنگ‌کنگ در لیست گران‌قیمت‌ترین واحدهای مسکونی سراسر دنیا به شمار می‌رود.
در واقع، کمبود شدید واحدهای مسکونی برای مردم شهر در نتیجه افزایش چشمگیر جمعیت آن از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹، منجر به افزایش ۱۸۷ درصدی هزینه مسکن شد که آپارتمان‌های یک‌خوابه با اندازه‌ای برابر با فضای پارک یک خودرو نیز از این افزایش قیمت مستثنی نبود. طبق آخرین آمار، میانگین درآمد مردم هنگ‌کنگ به حدود چهار هزار و ۸۲ دلار آمریکا در ساعت می‌رسد و این در حالی است که ارزش مسکن از یک میلیون ۳۰۰ هزار دلار نیز تجاوز می‌کند. بر این اساس، محققان چنین ارزیابی کرده‌اند که یک کارمند معمولی باید ۲۱ سال کار و پس‌انداز کند تا بتواند پس از این بازه زمانی، صاحب یک خانه نسبتاً معمولی در هنگ‌کنگ شود.
جالب است بدانید که مساحت بعضی از واحدهای مسکونی هنگ‌کنگ که به نانوآپارتمان نیز شهرت دارد به کمتر از فضای پارک یک خودرو می‌رسد و این در حالی است که همین خانه‌های بسیار کوچک ارزشی حدود ۵۰ درصد یک خانه معمولی در شهر دارد. در واقع، نانوآپارتمان‌هایی که بین ۱۶۳ تا ۲۸۸ فوت مربع مساحت دارد از ارزشی حدود ۸۰۰ هزار تا یک میلیون دلار برخوردار است یعنی به ازای هر فوت مربع، زمین با قیمت سه هزار و ۹۰۰ تا پنج هزار و ۳۰۰ دلار در اختیار مردم قرار می‌گیرد.
البته معماران اهل هنگ کنگ به منظور ایجاد خانه‌های مقرون به صرفه‌تر تلاش کرده‌اند واحدهایی حتی با اندازه کمتر از فضای پارک یک خودرو در منطقه ایجاد کنند که تنها یک تختخواب و سرویس بهداشتی کوچک را در خود جای دهد. این نوع طراحی شامل خانه‌های مسکونی دوش به دوش هم با راهروهایی مشترک ساخته شد که آشپزخانه‌های هر یک در بخش بیرون هر آپارتمان و در بخش زیرین پنجره آن تعبیه شده بود. این آشپزخانه‌ها بیشتر شبیه یک بخش پذیرایی در هتل‌ها بوده که گاز بسیار کوچکی با ظروفی اندک و یک ظرف‌شویی را در خود جای داده است.
تاریخچه پیدایش خانه‌های یک‌خوابه در هنگ کنگ
پیدایش خانه‌هایی با سایز تنها فضای پارک یک خودرو به چند دهه اخیر باز نمی‌گردد بلکه این نوع معماری با تاریخ منطقه پیوندی قدیمی داشته است. در واقع از زمانی که هنگ کنگ در استعمار بریتانیا قرار داشت، نظام سرمایه‌داری به طور جدی در آن شکل گرفت و مالکان خصوصی به ایجاد خانه‌هایی بسیار کوچک پرداختند تا درآمد بیشتری را از سکونت تعداد افراد بیشتر کسب کنند. این روند با مهاجرت هزاران نفر از مردم چین به منطقه شدت یافت به طوری که صاحبان زمین‌های خصوصی برای ساخت خانه‌های کوچک و سکونت دادن هر چه بیشتر افراد تازه‌وارد به منظور کسب درآمد بیشتر با یکدیگر به رقابت می‌پرداختند. در سال ۱۹۵۳، آتش‌سوزی بسیار بزرگی در منطقه مهاجرنشین چینی در ایام کریسمس به وقوع پیوست و بیش از ۵۰ هزار نفر از افراد را بی‌خانمان کرد. دولت آن زمان دستور داد فوراً معماران به ایجاد آپارتمان‌های بسیار کوچک بپردازند تا تمام افراد در آن‌ها سکونت گزینند که در نتیجه این امر، هنگ کنگ مملو از خانه‌هایی مسکونی با قابلیت تنها یک تخت خواب، سرویس بهداشتی و آشپزخانه‌ای بسیار کوچک شد.
مردم آن زمان اگرچه از وضع موجود و سکونت در خانه‌های کوچک بسیار ناراضی بودند اما چاره‌ای جز پذیرفتن شرایط را نداشتند چرا که فضای خالی کافی در هنگ‌کنگ برای ساخت خانه‌های بزرگ‌تر وجود نداشت و مهم‌تر اینکه بسیاری از آن‌ها پناهندگانی به شمار می‌رفتند که از جنگ جهانی دوم جان سالم به در برده و برای ادامه حیات به زندگی در هنگ‌کنگ روی آورده بودند.
چرا خانه‌های مسکونی امروزی هنگ کنگ کوچک ساخته می‌شود
وضعیت جغرافیایی هنگ‌کنگ به گونه‌ای است که امکان احداث واحدهای مسکونی در چشم‌اندازهای کوهی و جزایر آن وجود ندارد و این در حالی است که حدود ۷۵ درصد قلمروی منطقه را نیز فضاهای سبز فرا گرفته است که اغلب به صورت پارک‌های تحت حفاظت دولت وجود دارد. در واقع، طبق آمار تنها هفت درصد قلمروی هنگ‌کنگ برای ساخت و سازهای مسکونی مورد استفاده قرار گرفته است که این مقدار نمی‌تواند پاسخگوی سکونت جمعیت روزافزون آن باشد. از سوی دیگر، تراکم جمعیت منطقه به ازای هر کیلومتر مربع به بیش از ۴۹ هزار نفر می‌رسد که این نرخ حدود دو برابر تعداد ساکنان منهتن به عنوان یکی از متراکم‌ترین مناطق ایالات متحده آمریکا است. بنابراین، بسیاری از مردم امروزی شهر به سکونت در خانه‌هایی حتی کوچک‌تر از اندازه فضای پارک یک خودرو راضی هستند اما چیزی که باعث آزردگی آن‌ها شده، هزینه بسیار بالای این نانوآپارتمان‌ها بوده است که با میانگین درآمد ماهیانه آن‌ها کمترین سازگاری را دارد.
نظر شما