مهدی ابراهیمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: از جمله راهکارهای شناخته شده برای احیا و بازگرداندن حیات به بافت‌های فرسوده، فراهم آوردن زیرساخت‌های لازم برای افزایش بهره‌وری اقتصادی است که موجب پویایی و رونق بافت نیز می‌شود.
وی افزود: بر این اساس نحوه مداخله و بازآفرینی باید به گونه‌ای باشد که میزان سرمایه گذاری در بافت شهری بالا برود و بهره‌وری افزایش پیدا کند.
این دکترای جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری خاطرنشان کرد: در این فرآیند رسیدگی به وضعیت کالبدی بافت فرسوده شهر اهمیت زیادی دارد تا بناهای فرسوده و غیر مستحکم به بناهای مستحکم تبدیل شود و قابل استفاده باشد.
وی با بیان اینکه در فرآیند بازآفرینی و افزایش بهره‌وری بافت، باید اصالت و هویت آن نیز حفظ شود، تاکید کرد: نباید از سبک‌های معماری جدید در بافت‌های فرسوده و به خصوص بافت‌های تاریخی استفاده کرد بلکه باید آنها را به نحوی بازسازی کرد که قابل زیست باشد.
ابراهیمی تاکید کرد: هدف اصلی از بازآفرینی آن است تا ضمن حفظ اصالت بافت و سیما و منظر شهر، بافت فرسوده قابل سکونت نیز باشد و جریان زندگی در آن جاری و ساری شود.
این دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری تصریح کرد: بدین منظور نیاز است توجه ویژه‌ای به سرمایه‌های فرهنگی و اجتماعی موجود در بافت شود تا بدین وسیله هم حیات به کالبد و ساختار بافت بازگردد و هم ناهنجاری‌های فرهنگی و اجتماعی کاهش پیدا کند.
وی گفت: نحوه برخورد با هر بافت البته متفاوت است چرا که توان، قابلیت، استعداد، ویژگی‌ها و شرایط بافت‌های شهری در هر منطقه و ناحیه شهری متفاوت است و باید این تفاوت‌ها در فرآیند بازآفرینی مورد توجه قرار بگیرد.
وی با بیان اینکه بخشی از این وظایف در محلات برعهده شهرداری‌ها و بخشی دیگر بر عهده دستگاه‌های دولتی است و قاعدتاً باید در قالب ستادهای بازآفرینی پیگیری شود، ادامه داد: عمده‌ترین چالش ما در حوزه نوسازی و بازآفرینی مربوط به دستگاه‌های دولتی است و با وجود اقداماتی که انجام شده، نقش بخش دولتی در این فرآیند چندان کارا نیست.
نظر شما